(อาจจะพิมพ์ไม่ค่อยรู้เรื่องนะคะเพราะมันอธิบายอารมณ์ไม่ค่อยถูก555)
เรื่องมีอยู่ว่า เราเป็นคนที่พ่อแม่แยกกันตั้งแต่ประถมค่ะ จึงมีญาติคอยเลี้ยงดู แต่พออามีลูกปุ๊บทุกอย่างก็เปลี่ยนทันทีค่ะ เรารู้สึกโดดเดี่ยวเพราะสมัยเด็กเราชอบอยู่กับอามาก แต่ตอนนี้เรารู้สึกไม่อยากยุ่งกับทุกคนในบ้านเลย โดนบ่นทุกวัน ทำอะไรก็ไม่ดีพอ บางทีเขาหงุดหงิดเราก็โดนด่า ทั้งทีเราไม่รู้ว่าทำอะไรผิด บางทีเราเสียใจมากๆจนกรีดแขนก็มี แต่คนในบ้านก็ไม่มีใครรู้อยู่ดีเพราะเราแอบเก่ง5555 จนตอนนี้ก็ยังเป็นอยู่แต่แม่เราพึ่งเสียไป ใจเราสลายหายไปเลย ทั้งที่เราก็คิดว่าเราไม่ได้รักแม่ขนาดนั้น ตอนนี้ก็เลยน้อยใจค่ะ เราก็อย่างมีพ่อแม่คอยอยู่ด้วยเหมือนเดิม เราไม่อยากอยู่กับญาติเป็นภาระเลย
เราน้อยใจที่เรามันไม่ดีพอ ทำไม่เราไม่ตายๆไปสักที เมื่อไหร่จะหายไปสักที เราจะได้ไม่อยู่ในครอบครัวนี้ เรารู้สึกว่าเราไม่รักใครเลย แบบว่าถ้าถามว่ารักครอบครัวไหมถ้าตอบว่าไม่รัก ทุกคนคงรู้ว่าจะเป็นยังไง รู้สึกว่าถ้าหายไปขะได้ไม่รู้สึกแบบนี้อีก อะไรแบบนี้ หนูควรทำยังไงให้ความรู้สึกแบบนี้หายไปดีคะ???