เราเกิดมาในครอบครัวที่ค่อนข้างดีมีพ่อ แม่ จนวันนึ่งที่พ่อแม่เลิกกัน เพราะพ่อมีเมียน้อย แม่เอาเราไปไว้กับยายที่ต่างจังหวัด (ยายคนนี้เป็นน้าสาวของแม่เรา ยายแท้ๆซึ่งเป็นแม่ของแม่เราเสียไปนานแล้ว) ซึ่งเรามีพี่ชาย1คนแม่ให้แกเลี้ยงมาก่อนหน้านี้ซึ่งไม่ได้เลี้ยงฟรีแกส่งเสียเป็นรายเดือนตลอด ขอเข้าเรื่องเลยสาทียายชอบลวนลามเราบ่อยๆตั้งแต่อนุบาล1 มีล้วงมีจับ แล้วมันหนักขึ้นเรื่อยๆถึงขั้นปีนห้องน้ำดูบังคับให้เปิดประตูให้มีนจับตลอดจนกระทั่งตาที่เป็นแฟนยายอีกคนที่ กทม.เสียทุกคนลงมาร่วมงานศพ ยกเว้นเรากับตาที่เป็นสามียายครั้งนั้นเราอยู่ ป.4แกลวนลามเราหนักเพราะไม่มีใครอยู่บ้าน ตลอดระยะเวลา10ปี ยายคนนี้ไม่เคยให้เข้าสังคมเลิกเรียนกลับบ้าน ทำงานสาระพัด ถ้าวันไหนแกออกไปทำธุระข้างนอกแกจะล่ามโซ่เราไว้กับแคร่ที่ใต้ถุนบ้านเพราะกลัวเราไปที่อื่นเวลาตีตีแบบไร้เหตุผล ขนม นมเนยพ่อแม่ส่งให้ไม่ค่อยได้กิน เสื้อผ้าดีๆสวยๆแม่ส่งให้ไม่เคยได้ใส่ ชุดนักเรียนแม่ส่งเงินให้ซื้อให้เราไม่เคยซื้อ ใส่ชุดเดียวๆทั้งปีทั้งเทอมทุกชั้นไม่เคยได้รีด
แกไม่เคยรู้ว่าผัวแกทำแบบนี้กับเรา แต่เคยเห็นผัวแกจับนมเราครั้งนึ่งแกแค่บอกอย่าทำอีก  ปัจจุบันผู้ชายคนนี้ตายแล้ว เราพึ่งกล้าเปิดใจคุยกับแม่เพราะมันตายแล่วแม่ไปว่ายายคนนี้แกบอกผัวแกไม่ทำแบบนั้นเด็ดขาด แต่มันทำไปแลัว เพราะตอนมันอยู่เราไม่กล้าเล่าเพราะมันขู่  จนปัจจุบันเราจะอายุ30แล้วเรายังฝังใจกับเรื่องนี้ เรายังเจ็บปวดกับบาดแผลนี้ ทุกคนบอกให้เราเริ่มต้นใหม่ เราผิดไหมที่หลุดภ้นจากเรื่องในอดีตไม่ได้ คนๆนึ่งมันสมควรเจอสิ่งที่แย่ๆแบบนี้ไหมคะ