เรื่องนี้เป็นเรื่องสั้นๆเราไม่แน่ใจว่าตอนนั้นเราอายุเท่าไหร่แต่เด็กมากเหมือนกัน ถ้าเดาไม่ผิดน่าจะ 6 หรือ 7 ขวบ ครอบครัวเราไปหาญาติ (น้องชายยาย) ที่สุรินทร์ ตอนนั้นแกซื้อบ้านใหม่ เราเรียกว่าบ้านสีฟ้ากัน บ้านนี้พวกเราไม่รู้ว่าเคยมีประวัติอะไร แล้วก็ใครเคยอยู่ 
คืนนั้นทุกคนก็นั่งกินข้าวด้วยกันปกติ ตาๆยายๆแล้วก็พ่อเลี้ยงเราน่าจะดื่มด้วย พอตกดึกทุกคนก็แยกย้ายกันไปนอน ซึ้งตาของเรานอนข้างนอกบนเปล
ส่วนพ่อเลี้ยงเรา แม่เรา เรา ยาย น้อง นอนกันที่พื้นที่โถงทางเดินในบ้าน (นอนเรียงกันแบบที่บอกเลย) เรานอนข้างๆแม่ กึ่งหลับกึ่งตื่น จู่ๆในหัวเรา
เหมือนกึ่งๆฝันว่า มีผญ นอนข้างๆเราแล้วจะเด้งตัวขึ้นนั่งหลังตรง

ไม่รู้จะบอกยังไง อยากให้ทุกคนนึกถึงหนังผีเลย ที่เวลาผีเข้าแล้วคนที่โดนเข้านอนอยู่แล้วจู่ๆจะเด้งตัวตรงลุกขึ้นมานั่งอะ แบบนั้นเลย 

ทีนี้เราก็นอนตะแคงหันหน้าไปหาแม่ จู่ๆแม่เราก็เด้งตัวตรงลุกคนมานั่งเหมือนภาพในหัวเราก่อนหน้านั้น แล้วร้องไห้แบบน่าสงสารมาก แกพูดว่า
"หนูอยากกลับบ้าน" 
แค่นั้นแหละทุกคนรีบมาดูรวมถึงญาติเจ้าของบ้านด้วย พอแม่เราเห็นหน้าภรรยาน้องชายของยายเรา (หรือง่ายๆก็ภรรยาเจ้าของบ้าน) ก็ด่าเลยว่า "กูให้ตั้งหลายครั้งไม่ให้อะไรกูกลับเลย บุญก็ไม่ทำอะไรก็ไม่ให้" ซึ้งอันนี้ภรรยาเจ้าของบ้านรู้แค่คนเดียว แกขอให้ถูกหวย ถูกหลายรอบด้วย พอพูดจบแกก็พูดมาเบาๆว่า "รู้ได้ไงวะ" แม่เราก็พูดดังๆกลับไปว่า "ก็กูนี้แหละให้!" 

แม่เราก็คือร้องไห้ดังมาก ตอนนั้นสงสารแม่จริงๆ พ่อเลี้ยงเราเป็รฝรั่ง เลยไม่เชื่อเรื่องแบบนี้ แกก็ยืนมองพิงประตูขำๆ 
หลังจากนั้นเราจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เจ้าของบ้านน่าจะรู้ว่าใครเข้าแม่เลยโทรตามตาคนนึงมาบ้าน แกเป็นชาวบ้านธรรมดาๆ ซึ่งพวกเรามารู้ตอนหลังว่าเป็นพ่อของผญที่เคยผูกคอตายในบ้านหลังนี้ก่อนน้องชายยายจะมาซื้อ เค้าเป็นพยาบาลอันนี้เราไม่แน่ใจว่าเหตุผลอะไรเค้าถึงฆ่าตัวตาย แกก็มากอดแล้วก็พูดภาษาอีสานซึ้งตอนนั้นเราเด็กมากๆแล้วก็ฟังไม่ออกว่าแกพูดอะไร หลังจากนั้นเราก็ตัดสินใจกลับบ้านคืนนั้นเลยเผื่อจะดีขึ้นถ้าแม่ไม่ได้อยู่ที่ตรงนั้น ยายเรานั่งกับแม่ข้างหลัง เราก็ได้ยินแม่ร้องไห้อยู่แล้วพูดว่า "จะกลับบ้าน"   "หนูอยากกลับบ้าน" "กลับบ้าน" แค่นี้ 
หลังจากนั้นพอมาถึงบ้านเหมือนอาการแม่เราไม่ดีขึ้นเลย ตาเราเลยปรึกษากลับญาติที่สนิทว่าจะพาแม่ไปสำนักๆนึง เราจำได้ว่าตอนนั้นเราปิดเทอม แล้วก็ดันมาป่วยด้วย แต่ก็ดื้ออยากจะไปด้วย เราจำทางไม่ได้ว่าไปจังหวัดไหน ที่ไหรเพราะวันนั้นเราสะลึมสะลือหลับอย่างเดียวเพราะไม่สบาย 
แต่พอไปถึงเราก็นอนอยู่ที่ศาลาหน้าสำนักคนเดียวเลย ไม่รู้คนอื่นไปไหน เราเลยนั่งรอ จนคนอื่นๆออกมาจากสำนัก แล้วก็กลับบ้าน อันนี้พอเราโตมาก็ถามๆแม่บ้างว่าตอนนั้นเกิดอะไรขึ้น   แม่ก็บอกเหมือนเดิมว่าควบคุมตัวเองไม่ได้ แต่ในใจคือผญที่เข้าแม่เค้าน่าสงสารมาก