เรื่องมีอยู่ว่า ตอนเราเรียนจบ ทำงานได้สองปี ก็ไปเรียน ภาษาที่ ตปท ด้วยเงินตนเอง 
หลังจากกลับมา ก็มาทำธุรกิจส่วนตัว ทำได้ 4 เดือน แม่ป่วยโรคหลอดเลือดสมอง ทำให้แม่ กลับมาได้ไม่100% หลงลืม เลยเอามาเลี้ยงเอง เพราะสภาพแวดล้อมที่พ่อให้แม่อยู่นั้นไม่ปกติ เพราะเป็นบ้านกงสี ไม่ถูกกันกับญาติ 

หลังจากนั้นก็ทำธุรกิจส่วนตัวต่อโดย พ่อให้น้องมาช่วยงาน ส่วนน้อง กำลังจะเรียนจบแต่ไม่จบ เพราะมีปัญหากับ มหาลัย ไม่ยอมไปเรียนต่อซึ่งเราเองก็ไม่มีสิทธิตัดสินใจเพราะนั้นชีวิตเขา  หลังจากนั้นไม่ถึง 6 เดือน หลังจากแม่ป่วย พ่อเสาหลักของบ้าน ก็เป็นมะเร็ง เเละเราก็ดูแลพ่อ ตลอด กับน้อง และพ่อก็เสียในปีถัดมาหลังจากป่วย 

ต่อมาธุรกิจเริ่มชะงักเพราะลูกน้อง ไม่มี โดน ตร รีดไถ ประกอบกับเป็นช่วงโควิด จึงได้ยุติธุรกิจส่วนตัวไป แล้วกลับไปเป็นพนักงานประจำที่บริษัทแห่งหนึ่ง 

ทำได้อยู่ 2 ปี เป็นสองปีที่ยากลำบากเพราะเจอสเปเชียลลิส ไม่ทำงาน ไม่อธิบายและ ไม่สนใจ  แต่อยู่ทน  ส่วนแม่ก็ดีขึ้นตามลำดับ แต่ล่าสุดมีอาการชักเพิ่มมาต้องรับยาเพิ่ม 

หลังจากนั้นย้ายงานมาอีกบริษัท เจอหัวหน้า ผู้หญิงที่เป็นแนว perfectionist เราอดทนมากมาก เเต่เจอผลการประเมินที่ไม่เป็นธรรม ซึ่ง บางอย่างก็ไม่เกี่ยวกับงาน เช่น พูดน้อย ไม่พูดกับทีมอื่น ซึ่งเราชีแจงว่า เราพูดกับทุกคน และทุกคนก็ happy ดี (ยกเว้นหัวหน้า ที่ไม่เห็นเอง ) เพราะเวลางานเราก็ทำงานอย่างตั้งใจ 

ตอนนี้เลยเป็นแม่บ้าน 

ลืมบอกไปว่าก่อนหน้านี้ที่ทำงานก็ต้อง เอาเงินมาเลี้ยงแม่เลี้ยงน้องเอง โดยที่น้องมันก็ไม่ช่วยทำงานหาเงิน อ้างว่าดูแลแม่ กลายเป็นเราเป็นคนแบกคนเดียวต่อจากพ่อ 

เราไม่อยากแบกแล้ว ไม่อยากอยู่ เหนื่อย ตอนนี้มีสามี มีบ้านมีรถ คือก็ช่วยกันมาตั้งแต่แรก แต่น้องมันไม่ได้ช่วยอะไรเลย งี่เง่าเอาแต่ใจ แถมโง่ ไม่คิดไปทำมาหากินคิดแต่ จะดูแลแม่ ตะดูแลแม่ให้ มาเกาะเรา เราเหนื่อยไม่รู้จะทำยังไง  ไม่มีอิสระสักที