ผมเกิดมาในครอบครัวที่ความคิดของคนในครอบครัวไม่เคยเหมือนกันหรือเห็นด้วยเรื่องเดียวกันเลยเเละก็ต้องทำเเทบทุกอย่างเ้วยตัวเองตั่งเเต่5ขวบผมไม่รู้จะพูดยังไงเหมือนกันว่าพ่อเเม่คนอื่นเป็นยังไงเพราะพ่อเเม่ของผมไม่เคยให้ผมไปเจอลูกบ้านอื่นทำให้ตอนไปที่โรงเรียนก็ไม่เคยนึกสงสัยว่าการที่เเม่ตีลูกเพราะลูกไม่หิวการที่พ่อบังคับให้ลูกสู้เป็นเพราะเหตุผลส่วนตัววันไหนโมโหกลับบ้านมาก็ด่าเพราะไม่มีใครฟังตอนโวยวายเเล้วพอพูดด้วยก็บอกว่าเถียงเเล้วก็ตีผมโดนตีมา9ปีตอนก็โตเเล้วพอนึกย้อนกลับไปก็สงสัยว่าทนมาได้ยังไงที่โดนตีทุกวันได้เเผลนั่งทำเเผลเองจนหายเเล้วก็ได้เเผลนั่งทำเเผลเองจนหายทำวนซำ้ไปเรื่อยๆโดยที่พยายามจะไม่ร้องไห้เพราะร้องไปก็โดนบอกว่าอ่อนเเอจนกลายเป็นซึมเศร้าตั่งเเต่14กว่าจะหายก็8เดือนพยายามซ่าตัวตายไปก็หลายครั้งเเต่ก็ยังมีสิ่งที่ต้องทำเลยรอดมาได้ต้องขอบคุณปัญหาต่างๆในตอนนั้นทั้งแบตโทรศัพท์หมดไม่ได้ฟังเศร้าเลยไม่อยากตายเเล้วก็อื่นๆเเต่ปัจจุบันก็ไม่มีอาการเเล้วส่วนตัวคิดว่าในส่วนของการทำโทษไม่มีหนักหรือเบามันขึ้นอยู่กับวิธีที่โดนเช่นเด็กคนนึงโดนด่ามา8ปีไม่ร้องเเต่โดนตีเเล้วร้องหรือโดนตีมา8ปีไม่ร้ิงเเต่โดนด่าเเล้วร้องส่วนผมโดนมาทั้ง2อย่าเลยชินเเล้วก็เเกล้งทำเป็นไม่เศร้าได้ดีเเต่ตอนอยู่คนเดียวก็อยากนอนอย่างเดียวเพราะรู้สึกเหนื่อยตลอดจนปัจจุบันทุกคนก็มองว่าผมไม่มีมารยาทเพราะเวลาพ่อเเม่บ่นเเล้วเดินผ่านเขาไม่ได้ผิดเขาเเค่ไม่รู้อดีตของผมหรือเเม้เเต่เเฟนที่ผมคบมา3บอกเลิกเพราะผมเคยเป็นโรคซึมเศร้าเเล้วก็เขาไม่รู้ว่าการอยู่คนเดียวมา8เดือนมันเป็นยังไงเเต่เขาก็ไม่ผิดเขาเเค่ไม่รู้เขาเเค่อาจจะไม่เคยโดนมาก่อนเเละที่ผมหมายถึงเขาผมก็หมายถึงพวกเพื่อนๆผมด้วยเพราะถ้าไม่โดนก็ไม่รู้หรอก...