กระทู้นี้ ไม่ได้จะโจมตีครอบครัวตัวเองนะคะ แค่ความรู้สึกส่วนหนึ่งค่ะ คือจริงๆเราพึ่งขึ้นปี1ค่ะ ตลอดชีวิตสำหรับการเรียน ไม่เคยได้สัมผัสคำว่าเงินเดือนจากพ่อแม่ เรากู้กยศ.ตลอด ซึ่งในตอนมัธยมไม่ได้เห็นปัญหาอะไรเลยค่ะ แต่พอมามหาลัย 3000 คือไม่พอจริงๆ สำหรับอยู่หอ 7 วันต่อสัปดาห์ เรามีตังค์เก็บจากการทำงานช่วงปิดเทอม แต่ก็ต้องเอามาทยอยใช้ทุกเดือนจนหมดแล้ว พยายามลดค่าใช้จ่าย ข้าวเช้า+เที่ยงมาตั้งแต่ปี1 ไม่เคยสั่งของออนไลน์เกินความจำเป็น อะไรประหยัดได้เราแทบไม่ซื้อ ตัดมาที่เพื่อนอาทิตย์ละ2000ไม่พอ บางคนกู้กยศ3000ที่บ้านให้อีก 3000 ต่อเดือน ก็ยังไม่พอ ส่วนเรา3000 ต้องพอทุกเดือน เดือนไหนไม่พอขอพ่อขอแม่เพิ่ม2-300 

จริงๆสำหรับเราไม่ได้รู้สึกขาดอะไรนะคะ ไอเพดก็มี แม่เป็นคนซื้อให้เพราะเห็นว่าจำเป็นต้องมี ซึ่งแม่เราเป็นครู แต่ก็คือเราไม่ได้อยู่กับแม่ ส่วนพ่อทำงานเลี้ยงครอบครัว4-5คน+ส่งเสียหลาน เลยเป็นเหตุที่เราแทบไม่อยากขอเงินเลย แต่เพื่อนก็คือมีทุกอย่าง โน๊ตบุค ไอเพด ไอโฟน บางทีก็แอบน้อยใจ แต่เลือกไม่ได้จริงๆ ในหัวเราจะมีแค่ปิดเทอมหางานอะไรทำดี เก็บเงินไว้ใช้เยอะๆ จนตอนนี้เราเป็นคนขี้งกมากๆ ยอมไม่จ่ายแม้แต่เสื้อผ้า เครื่องสำอาง เพราะถ้าใช้ เดือนนึงก็ต้องขอพ่อแม่เพิ่มขึ้น เราเคยขอแม่รายเดือนเพิ่ม1500 แต่แม่ก็ไม่ได้ให้ ได้แค่เดือนแรก เราเลยไม่คิดจะขออีกเลย ทำใจอยู่นานมากๆจะขอเงินแต่ละครั้ง 

เรารู้ว่าสำหรับพ่อแม่คือเราเป็นคนดูแลตัวเองได้ หาเงินเองได้ 2-3อาทิตย์ก็หางานทำ เล็กๆน้อยๆก็ทำ เสริมอาหารตั้งแต่8โมงเลิก4ทุ่ม ได้250ก็ทำมาแล้ว  แต่เราเชื่อนะว่าพ่อปม่ก็พยายามซับพอร์ตเราแล้ว ถึงจะไม่ใช่เรื่องเงิน แต่ปัจจัยหลักๆปัจจุบันมันก็คือเงิน อยากมีอยากได้เหมือนเพื่อน มันคือความรู้สึกปกติเพียงเเค่เพื่อนเราส่วนใหญ่มีเงินจากการที่พ่อแม่ซับพอร์ต แต่เรามีเงินจากกยศ.และทำงานเอง ซึ่งในเรื่องอื่นพ่อแม่เราก็ซับพอร์ตดีมากๆ เรื่องกิน ความเป็นอยู่ หาที่ฝึกงานให้ สอนนู้นนี้ 

จริงๆเราก็พอจะคิดได้ว่าส่วนหนึ่งคือเราอิจฉาไปเอง แต่ก็เชื่ออีกว่าถ้ามีคนอยู่จุดเดียวกับเราก็คงเข้าใจความรู้สึกเรา เพราะเรารู้ว่าพ่อแม่เองก็พยายามซับพอร์ตเรา ให้มีเท่าเพื่อน