สวัสดีค่ะ อยากจะขอระบาย เรากำลังจะขึ้นมหาลัยปี2 พ่อแม่เราเลิกกันตั้งแต่เราเด็กๆ เราอยู่กับพ่อ เพราะในตอนนั้นแม่ป่วยหนัก แม่เลยให้อยู่กับพ่อ ตอนเด็กๆก็ไม่ได้เจอแม่บ่อย มาเจอช่วงมัธยม เราตัดสินใจเรียนครู เพราะแม่อยากให้เรียน ( แม่เป็นครู ) พ่อก็โอเค สนับสนุนเราทุกอย่าง อยากให้เราเรียนสูงๆ ให้แม่ช่วยซับพอร์ต เพราะลำพังพ่อเองส่งไม่ไหว เพราะพ่อเราทำงานรับจ้างทั่วไป ปี1 ก็ผ่านมาได้ เพราะเรากู้กยศ. ค่าครองชีพ 3000 ต่อเดือนมันก็ไม่พอในรั่วมหาลัย แต่เราก็ไม่ขอเพิ่ม มีขอแม่ค่าหอในเทอมละ4000 แรกๆแม่ก็ให้ แต่หลังๆต้องขอซ้ำๆวนๆ กว่าจะให้ เราโดนระบบมหาลัยระงับตลอด แต่ก็เข้าใจว่าแม่อาจจะไม่มี ตอนนี้เราใกล้จะขึ้นปี2 ต้องย้ายออกหอนอก ตามนโยบายของมหาลัยคือปี1อยู่หอใน100% พอย้ายออก ภาระจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ค่าหอเราเลือกถูกสุดคือ 2500 แต่จำเป็นต้องมีรถ พ่อก็ยอมผ่อนรถให้ เพราะเราขอแม่แล้ว แม่บอกว่าไม่มีเงิน ซึ่งผ่อนรถได้แค่2เดือน พ่อเราตกงานประจำ โดนพ่อเราเป็นหัสหน้าครอบครัว ต้องส่งเสียหลานอีก2คน และเลี้ยงคนทั้งบ้าน หลังๆเราจึงต้องพึ่งพาแม่แบบ100% ก็ขอแค่ค่าหอทุกเดือน แต่เราไม่เคยได้ ต้องทักไปตลอด ทักไปก็ด่าว่าขอแต่เงิน ทุกครั้งที่ให้เงินก็พูดว่าอย่าขอเยอะ แม่ไม่มี ซึ่งตอนนี้แม่เราทำงานตำแหน่งดีมากๆ ส่วนนึงเรายอมรับมาตลอดว่าแม่มีครอบครัวใหม่ มีลูกใหม่แล้ว เขามีภาระเยอะ แต่หลังๆ เราแทบไม่มีกินข้าว ไม่เคยซื้อเสื้อผ้า ไม่เคยไปเที่ยวไหนเลย แต่แม่คือไปเที่ยวทุกอาทิตย์ พาครอบครัวไปนั่งร้านอาหาร นั่งคาเฟ่ แต่ตอนนี้เราขอเงินค่าหอก็คืออ่าน แต่ไม่ตอบ ซึ่งเราไม่มีจริงๆ เราไม่ได้ทำงานอะไร เราก็พูดน้อยใจไปตลอด แต่ก็โดนด่ากลับว่าไม่ใช่เรื่องมาพูด เขาจะให้เขาให้เอง แต่เราไม่เคยได้เองโดยไม่ขอ เดือนนึงเราขอแม่แค่2000 ค่ากินเราเอาจากกยศ.มาใช้ แต่หลังๆค่ากินค่าหอ ก็ต้องอยู่ในกยศ. ซึ่ง3000ไม่พอจริงๆ เราเหลือกินเดือนละ500 ซึ่งพ่อเราไม่มีจริงๆ ไม่มีเงินเดือน เงินเก็บก็ไม่มี เพราะยังต้องผ่อนรถทุกเดือน ซึ่งเราก็น้อยใจมากๆ เราน้อยใจก็โดนด่าว่าไม่รู้จักหน้าที่ตัวเอง จริงๆเราอยากจะคุยเลยว่าจะส่งเราต่อไหม เพราะแบบนี้เราก็ไม่มีกำลังใจเรียนจริงๆ เราอยู่มา ไม่เคยได้ยินแม่ถามว่าเรียนเหนื่อยไหม ส่งเกรดให้ดูก็ไม่เคยตอบกลับ มันสุดแล้วจริงๆ เพราะเราเครียดมากๆไม่อยากให้ภาระตกที่พ่ออีก