สวัสดีค่ะ วันนี้เรามีเรื่องหนึ่งอยากจะมาระบาย เราเป็นเด็กต่างจังหวัดแต่เราเกิดที่กรุงเทพนะคะแต่ต้องไปอยู่ต่างจังหวัดตั้งแต่7ขวบตลอด7ขวบถึง14ปีนั้น เราไม่เคยขออะไรครอบครัวเลย แล้ววันหนึ่งปู่กับย่าก็บอกว่าเลี้ยงเราไม่ไหวแล้ว เพราะมีหลานที่ต้องเลี้ยง4คน พี่สาวคนโตพ่อเดียวกันแต่คนละแม่ พี่ชายคนรองลูกอาที่เป็นน้องสาวของพ่อค่ะอาดูแลลูกชายเขาดีมาก ซัพพอร์ตทุกเรื่อง ส่วนพี่ชายคนเล็กกับเราคนสุดท้าย ที่ต้องคอยแต่อิจฉาพี่ชายคนรองเพราะเราไม่เคยได้รับอะไรจากพ่อเลย พ่อแม่เราแยกทางกันนะคะ พ่อเราไปอยู่กรุงเทพ ให้เราอยู่กับปู่ย่า พอเวลาผ่านไป พี่ๆก็แยกย้ายกันไปที่อื่น สุดท้ายเหลือเเค่เราคนเดียว ตั้งแต่เด็กมาเราไม่เคยได้ไปเที่ยวที่ไหน ได้เล่นกับเพื่อนๆ เพราะย่าเราดุค่ะ เพื่อนเลยไม่อยากเข้าใกล้หรือมาหาเราหรืออยากให้เราไปหา พอเราจบ
ม.2 ปู่กับย่าส่งเรามากรุงเทพ ปู่กับย่าให้เรามาอยู่กับพ่อ เพราะพ่อไม่ส่งเงินมาให้ที่บ้านเลย เราขึ้นรถไฟมาคนเดียวค่ะ พอมาถึงกรุงเทพเราก็ค้นหารถที่จะไปบ้านของพ่อได้ ตั้งแต่มาอยู่กับพ่อ เราทำงานตั้งแต่14ค่ะ พ่อเช่าห้องให้อยู่คนเดียว ส่วนพ่อก็ไปอยู่กับแฟนใหม่ เราโดดเดี่ยวมาก ต้องทำงานตั้งเเต่14 มาเลี้ยงตัวเองและส่งตัวเองเรียนจนเราจบม.3 เราเรียนต่อปวชค่ะ เพราะค่าเทอมถูก ความฝันของเราคือเราอยากเป็นหมอ สุดท้ายก็แค่ฝันแหละค่ะ เราทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย บางทีเลิกงานเกือบเช้าละก็ไปเรียนต่อเราเหนื่อยมากเลยค่ะ สุดท้ายเราก็เรียนไม่จบ เราเลือกที่จะออกจากโรงเรียนเพื่อมาหางานทำ ตั้งแต่14จนตอนนี้เรา22แล้วค่ะ เราไม่เคยขออะไรจากพ่อเลย พ่อไม่เคยสนใจเราเลย ปล่อยเราทิ้งเหมือนสิ่งของ บางทีเราก็แอบนิสัยไม่ดีที่อิจฉาครอบครัวเพื่อนนะคะ โมเม้นท์สร้างกรุ๊ปไลน์ครอบครัวคุยกันสนุกสนาน ซัพพอร์ตลูกได้ตลอด แต่พอมาย้อนดูตัวเองเราไม่เคยมีอะไรแบบนี้เลยค่ะ แม้แต่คำให้กำลังใจยังไม่มีเลย เราไม่เคยขออะไรพ่อเลยแม้แต่เงิน เราอยากได้อะไรเราเก็บเงินซื้อเอง เราแทบไม่กล้าใช้เงินเลยค่ะ แม้แต่ของอร่อยๆที่อยากกิน เราก็ไม่ซื้อเก็บเงินไว้เป็นค่าเทอม เราไม่เคยได้โทรศัพท์ดีๆใช้ ไม่เคยได้ของใหม่ได้แต่ของที่เขาไม่เอาแล้วของเหลือนั้นแหละค่ะ โทรศัพท์หน้าจอแตกๆเก่าๆ เวลาเรียนเราต้องใช้โทรศัพท์แต่โทรศัพท์เรามันทำอะไรไม่ได้เลย เราก็ได้แต่รอเพื่อนทำเสร็จละขอยืมทำต่อ บางครั้งเพื่อนก็แซวเราบ้างว่าหน้าจอหรือใยแมงมุม ทำไมไม่เปลี่ยนเราก็ขำๆยิ้มๆกลบเกลือนไป จนมาวันนึงมันก็ได้พังลงเราเลยทักไปหาพ่อค่ะ เป็นครั้งแรกเลยที่เราขอร้องเขาให้ซื้อโทรศัพท์ให้เราเพราะเราต้องใช้เรียนจริงๆ เป็นครั้งแรกเลยนะคะที่เราขอพ่อ แต่คำตอบคือ เขาไม่สามารถซัพพอร์ตอะไรเราได้เลยทั้งๆที่เราไม่เคยได้อะไรจากเขาเลยแม้แต่ความอบอุ่น จนเรามาเจอแฟนคนนึงเรามาอยู่บ้านเขาค่ะ พ่อแม่เขาดีกับลูกชายเขามาก จนเราก็เเอบอิจฉาและเปรียบเทียบกับตัวเอง สุดท้ายเราก็เลิกกันค่ะเพราะเราคิดมาก เรากับเขาไม่เหมาะกันเลย ฐานนะบ้านเขาดีมาก ต่างจากเราที่แม้แต่ตัวเองไม่สบายมากขนาดไหนก็ยังไม่กล้าไปหาหมอเพราะเราไม่มีเงินมากพอ สวัสดิการก็อยู่ตจว. แม้แต่ขนมหรือของอร่อยเรายังไม่กล้าที่จะซื้อมัน จนเราเอามาเปรียบเทียบกับตัวเองว่าเราคงไม่เหมาะสม ตอนนี้เราไม่ได้เรียนต่อเราออกมาหางานทำ โดดเดี่ยวเดียวดายเหมือนเดิม บางครั้งเรานอนไม่หลับเลยเพราะคิดแต่เรื่องเงินว่าจะพอทันใช้ค่าห้องค่านู้นค่านี้มั้ย มันจะเห็นเเก่ตัวหรือจะดูไม่ดีมั้ยที่เราคิดน้อยใจตัวเองกับครอบครัว ขอบคุณนะคะที่อ่านจนจบ เราแค่อยากระบายค่ะ