มันเหนื่อยมากที่ต้องดิ้นรนเอง คนที่เกิดมาพร้อมทุกอย่างโคตรโชคดีเลยที่ไม่ต้องดิ้นรนอะไร ครอบครัวสามารถให้ได้ทุกอย่าง
    เราอยากสอบหมออยากเรียนพิเศษก็มีงบจำกัดขอน้าเรียนจะขอซื้อคอมอีกก็เกรงใจ น้าก็มีภาระของน้า และก็ไม่ได้รวย  สำหรับเราเอารุ่นไหนก็ได้ไม่ต้องแพงของแค่มันใช้เรียนได้ก็พอ  บางคนหมดเป็นแสนก็มีแต่เค้าโชคดีที่มีครอบครัวสามารถให้ได เงินที่จะซื้อหนังสือเป็น สิบ สามสิบเล่มก็เงินที่หารับจ้างด้วยตัวเอง ในช่วงปิดเทอม ตอนนี้มีงานมาก็รับไว้ในช่วงวันเสาร์อาทิตย์ บางทีแม่ก็มีหยิบยืมไปในช่วงจำเป็นก็ต้องรออีก 
แล้วทีนี้แม่ยิ่งมาพูดกรอกหูหลายครั้งว่าอย่าหวังสูง เราบอกว่างั้นสอบ บช ก็ได้แต่เป็น จุฬา นะก็ว่าเราอีกคือแบบเราจะเอาอะไรก็ไม่ได้เลยอะ บางทีก็ใจแป้วเลยอะ ท้อเลย จนแบบงั้นไม่ต้องเรียนอะไรก็ได้วะจบ ม.6 ก็พอ
แบบไม่มีอารมณ์จะสู้ต่อเลยอะ แบบเอ้อเราไม่มีสิทตั้งแต่สอบแล้วนะเว้ย ตั้งแต่คิดก็ไม่ได้เลยประมานนั้นตอนนี้เราไม่พูดเรื่องนี้กับแม่เลยว่าจะเป็นไร มันทำให้เราขาดความมั่นใจในตัวเองเลย แทบไม่อยากบอกใครเลยว่าจะเป็นนั่นนี่  เราไม่ได้เรียนแย่ เกรดก็ 3.8 แล้วเทอมนี้ตั้งใจจะเอาเกรดสี่
   ครูสอนคณิตที่ ร.ร บอกว่า ครูเคยสอบติดแพทย์ แต่เป็นแพทย์ odod ม.ขครูบอกว่ามีคนถามครูว่าลูกแบบเรียนได้เกรดเกือบสี่ทุกเทอม ม.ปลาย แต่ทำไมสอบไม่ติด ครูก็แบบบอกว่าความรู้ในห้องมันไม่ได้ครอบคลุมขนาดนั้น มันไม่ได้จบแค่นี้ ซึ่งมันก็ต้องเรียนเพิ่มเรียนพิเศษอีก รู้สึกว่าคนที่ไม่มีโอกาสได้เรียน ก็เสียเปรียบคนที่เรียนไปแล้วก้าวนึง (ครูตะตั้งชุมนุมสอนติวคณิตเข้ามหาลัยด้วย รับจำกัด จบเอกคณิตโดยตรง ซึ่งมันก็เป็นโอกาสดีเลยค่ะ )
     โรงเรียนหนูไม่ใช่ ร.ร ดังในจังหวัดแต่ก็เป็น ร.รใหญ่  มีรุ่นพี่ก่อนๆที่สอบติดหมอก็มี รอบรับตรง กสพท แต่นานๆทีจะมี ติดประมานสองสามคน 
     เพราะงั้นยังไงได้เรียนพิเศษก็ได้เปรียบอยู่ดี แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ต้องมีพื้นฐานบวกกับสมองด้วยถึงจะได้ผลดี

สุดท้ายหนูไม่ได้มีเจตนาจะว่าพ่อแม่หรืออะไรนะคะ แค่อยากจะมาระบายเฉยๆ มันรู้สึกอัดอั้นอะค่ะ
อย่าพึ่งเข้าใจผิดนะคะ.อ่านให้จบทุกตัวด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ