ตอนที่ 1 https://ppantip.com/topic/42314719
ตอนที่ 2 https://ppantip.com/topic/42314842

คือเพราะช่วงโควิด   ที่สำคัญรูปโรงแรมไม่ตรงปก  แอบหายากหน่อย  แต่จริง ๆ คือเหมือนเปลี่ยนเป็น OYO นะ(อันนี้คิดเองน่าจะเป็นเช่นนั้น)  ด้วยความถึงค่ำมืดเลยยังไม่ได้ทานอาหารค่ำ ออกมาเดินถนนคนเดินแอบคิดว่าจะอยู่ได้ไหมนิ   อาหารทานไม่ได้สักอย่าง  พรุ่งนี้ค่อยว่ากันแล้วกัน  หาไรรองท้องให้อิ่มให้นอนหลับ ยังสิยังไม่หลับ  ต้องลงไปหาข้อมูลการซื้อตั๋วอุทยานสำหรับพรุ่งนี้ก่อน  ถึงจะนอนหลับ
 
 
วันที่ 24 ตุลาคม 2566

สวัสดีตอนเช้าอู๋หลิงหยวน

วันนี้ออกแต่เช้ากลัวเจอทัวร์  เข้าอุทยานเป็นวันแรกให้น้องจองตั๋วให้เมื่อคืนแล้ว น้องบอกพรุ่งนี้เอาพาสปอร์ตไปสแกนเข้าได้เลย     เลยร้อนวิชามาลองแต่เช้าแต่ก็เหมือนคนเยอะละ…..ระหว่างทางก็หาอะไรทานง่าย ๆ และซื้อตุนไว้เผื่อเดินทางยาว ๆ ในอุทยาน ........เข้าอุทยานได้แบบเร็ว ๆ ไม่ต้องรอคิวซื้อตั๋วละ  วันนี้ตามแผนเราจะไปขึ้นกระเช้าก่อน  ปรากฏว่าสแกนไม่ผ่าน ลุงก็ปิ๊ดดดดดดดนิ๊ดนึ่ง 

 
 

 ว่านางจ่ายหมดแล้วทำไมไม่ได้  แล้วไงจะให้ไปซื้อตั๋วข้างล่างหรือปีนมาต่อคิวนี่ลุงแทบแย่ละ  สุดท้ายน้องเขาก็จัดการให้ได้แต่แอบเสียเวลาไปนิ๊ดนึ่งเท่านั้นเอง  ลงจากกระเช้าก็ลุยละไปเช็คอินตามจุดต่าง ๆ ตามที่ทัวร์ไปแหละ  แต่หลังจากนั้นเราตัดสินใจเดินยาว ๆ 4.3 กม. ในเส้นทางที่วัดใจกันพอดูตอนแรกก็ชิลล์นะไปเรื่อย ทางมีขึ้น ๆ ลงๆ จนไปถึงยอดเขาเราก็เจอเพื่อนร่วมทางบ้างส่วนใหญ่จะสวนทางกับเรา  ก็แอบเอะ...เรามาทางยากหรือเปล่าหนา  ทำไมไม่มีคนเดินตามเรามามีแต่คนสวนทาง  แต่พอถึงยอดแล้วก็เจอลุงกะป้าแก่กว่าเราแน่นอนถึงต้องเรียกอย่างนี้เดินสวนทางและถามว่าอีกไกลไหม  ดูจากท่าทางและเดาเอา  ดูไม่พร้อมนะมีแค่น้ำขวดเดียว เราก็ยังคุยกันว่าเดี๋ยวก็รู้ (เราคิดว่าเราแน่ที่เดิน ๆ มาหนักมากสำหรับเรา 2 คนนี้คงไม่ไหวแหงๆ)  จากจุดคิดว่าสูงสุดนะ ทีนี้เดินลงเขาอย่างเดียวเลยเดินนานๆๆๆๆๆ ป้าชักไม่ไหว  มีคนหามลง 2-3 เจ้า ยังบอกดัง ๆ ว่าไม่ฉันเจ๋งอยู่เดินมาขนาดนี้  แต่เข้าใจไหมเดินลงอย่างเดียวไม่มีทางเรียบ ไม่มีทางขี้น  ร่างกายเริ่มจำแต่ลง  ขาเริ่มเปลี้ย  มีอาการเหมือนทรงตัวไม่อยู่เหมือนคนที่นั่งติดเตียงนาน ๆ แล้วหัดเดิน คือขามันไม่มีแรงเหมือนจะพับง่าย ๆ  ทีนี้เริ่มคิดถึงลุงกะป้าและคนอื่น ๆ ที่เราสวนมาละ  ว่าเขาแน่กว่าเรามากมายเดินขึ้นอย่างเดียวจนถึงยอด  ยอมแพ้เลย  ในขณะที่เราอาการเริ่มไม่ไหว  แอบมองเริ่มมีอาการลง 10 ขั้นก็หยุด เป็นอย่างนี้อยู่ประมาณ กิโลกว่า ๆ ละมั้ง ถึงจะได้เดินทางเรียบแบบเป๋ ๆ ต้องเกาะลุงไว้ตลอด  เหมือนไม่ไหวละ  แต่ก็นั่นแหละถ้า  ถ้าไม่ไหวใครจะมาช่วย....ต้องไหว พอมาถึงจุดพักที่ทัวร์ที่มาถึง ตรงวิวเขา 3 พี่น้อง นั่นแหละต้องนั่งพักยาวววววมากเป็นชั่วโมงจนลุงทนไม่ไหวประเมินว่าป้าไม่รอดแน่แล้วเดินไปถามราคาแก้งส์รถรางหรือรถไฟกระป๋องนั่นแหละลง 38-39 หยวนขาลงอย่างเดี๋ยวนะ  ป้ามีแรงขึ้นมาทันที  (คิดว่าราคารถนี้แอบแพง ไม่คุ้ม)  แต่ก็เหมือนทางอุทยานเขาสนับสนุนให้ใช้บริการนี้นะ  เพราะถามว่าไกลไหมถ้าเดินลงสถานี  คือไกล โน้นนี่นั่น  แต่ถามคนขายของเขาบอก 15 นาที  (ทำไมถึงคิดอย่างนี้ เพราะในแผนที่ไม่ยอมบอกเวลาที่ใช้เดินและระยะทางทั้ง ๆ ที่อื่น บอก เหมือนขู่ให้ใช้บริการ)   แต่เราเห็นพวกฝรั่ง พวกทัวร์เวียตนามเดินสวนเยอะแยะนะ  เดินค่ะเดินอีกที ทางเรียบ ร่างกายก็เริ่มปรับตัวดีขึ้น  วิวสวยด้วย  กลับถึงโรงแรมก็มึดพอดี พร้อมทั้งหมดแรงละ   แอบคิดนะลุงคงประเมินป้าแล้วแหละว่าพรุ่งนี้อิป้าไม่ไหวแน่ ๆ  นี่ขนาดออมแรงมาจากปักกิ่งแล้วนา  เอะหรือกรอบมาแล้ว........

จบเส้นทางทัวร์  ณ ที่นี่  (คาดว่านะ เพราะหลังจากนี้ก็ไม่เห็นธงเลย)