ตอนที่ 1 https://ppantip.com/topic/42314719

วันที่ 20  ตุลาคม 2566

วันนี้ตั้งใจจะไปจัตุรัสเทียนอันเหมินทะลุเข้าวังไป  ตามที่ลุงเคยไปมาก่อนที่จะมีโควิด (ในความเป็นจริงคือใครที่เคยไปก่อนโควิดควรลบข้อมูลที่มีอยู่ในหัวทั้งหมดทิ้ง  วิถีการเที่ยวเปลี่ยนไป  ต้องไปแก้ไขหน้างานเสียส่วนใหญ่ เรานั่งรถไฟไปลง สถานีเทียนอันเหมินซี    


ซึ่งจะลงหน้าจตุรัศตรงที่ตรวจกระเป๋า.....แต่ในความเป็นจริงคือเราเข้าไม่ได้ไม่ได้จองมา ต้องจองออนไลด์เท่านั้นแม้แต่คนจีนเองก็ไม่เว้น.....เอาแล้วไง...ต้อนรับน้องใหม่  มีคนโวยวายอยู่ตรงนั้นคนจีนแหละรู้.....เราผสมโรงด้วยดีกว่า  ขั้นแรกเปิดแอปแปลภาษาของเรา หายามหรือใครก็ได้ที่ต้องตาแล้วให้เขาดูและขอความช่วยเหลือ แนะนำ ว่าเราควรทำไง   ได้โปรดเรามีเวลาไม่มากที่นี่เราให้เขาดูว่าเราโหลดไม่ได้ (หน้าท้อแท้มากกกกกก)  ในที่สุด เขาก็ใจอ่อน  เอาโทรศัพท์เขาทำให้  .....แล้วให้เราถ่ายรูปไว้  


และบอกเราว่าให้มาได้พรุ่งนี้  เย้ น่ารักอะ......เดี๋ยวพรุ่งนี้จะเอาทาโร่กะเบนโตะที่พกไปแบ่งน้องดีกว่า (คิดในใจ)  เอาไงละตอนนี้  ไม่มีแผนเวลาเหลือไปไหนดี   นั่งหาที่ไปแป๊บๆๆ ในที่สุดก็ได้ข้อสรุปว่าไปพระราชวังฤดูร้อนดีกว่าถามว่าไปไงรถไฟแหละง่ายสุดเราเลือกเดินลงจากเขาไม่เดินขึ้นเพราะจะไม่ไหวและต้องการรักษากำลังไว้เพราะจะไปอีกหลาย ๆที่และอย่างโหดทั้งนั้น......อยู่เลื่อยเปื่อยแล้วกัน..เอาจริง ๆ แล้วเดินทั้งวันไม่น่าจะทั่วนะสำหรับกำลังวัย 51 ฮ่าๆๆๆ มาตามเส้นทางยอดฮิตแล้วกัน  ว่าจะไม่กลับค่ำนะวันนี้


วันที่ 21 ตุลาคม 2566

วันนี้ออกแต่เช้าเลยจะไปจัตุรัสที่น้องเขาจองให้เมื่อวานคิดว่ารวมไปถึงการเข้าวังด้วย  คงใช้เวลาทั้งวันแหงๆ มั่นหน้ามาก.....ไปถึงก็ต่อแถวตรวจกระเป๋ายื่นพาสปอร์ตตีหน้ามึน ๆ เขาก็แยกแถวให้แบบพิเศษเลย  ตรวจถี่ยิบ เปิดดูขวดกาแฟ ดมคะ เอกสารต่าง ๆ ของเราเปิดอ่าน  ยาดมก็ดม แอลกอฮอล์ลองฉีด 




 อันนี้เข้าใจได้ว่าเป็นเหตุผลทางด้านความมั่นคงหรือเปล่าที่นี่เป็นที่อ่อนไหว
เดินทะลุเข้าไปข้างในลานรอคิวเข้าวังต้องห้ามแค่นั้นมันไปต่อไม่ได้แล้ว  วันนี้เอาแค่เดินเรียบวัง และก็หาข้อมูล


  ........แต่มันจะผ่านเข้าไปวังต้องห้ามไม่ได้นะคะ  ซื้อตั๋วไม่ได้ด้วยเพราะเข้าวังต้องจองคิวซื้อตั๋วอีกคะ  คนละอย่าง  เอาแล้วไง  วันนี้ฟาว์ววววววอีก ละ   นั่งพักเตร่แถวหน้าวังใจร่ม ๆ สังเกตผู้คน ส่วนมากพวกฝรั่งจะเจอปัญหาเดียวกัน   ถามพวกฝรั่งว่าคนที่ต่อแถวรับตั๋วนี้ต้องทำไงเขาก็บอกว่าเขาให้ไกด์ทำให้  วันนี้เขาบอกมาจ่ายเงินรับตั๋ว  เฮ่อ.....เอาไงละน้องแอปต้องมา  พูดไปอยากพูดอะไรก็พูดไปให้มันแปลเป็นภาษาจีน  เอาไปยื่นให้เจ้าหน้าที่อ่าน เขาก็ให้คำแนะนำมาแบบนี้ 7 วันเอ้า.......ทำไงอะไม่มีเวลาละจะไม่ได้เข้าหรือ  แล้วจะมาทำไมที่ปักกิ่ง.......ไม่ได้สิมาแล้ว  ออกแรงหน่อยไหม ไหนไหนก็มาแล้วนี่  อันที่จริงน่าจะเอะใจตั้งแต่ขอวีซ่าแล้วเนอะ กับระบบออนไลด์เนี่ย......เอาใหม่ลองไปยืนสังเกตเจ้าหน้าที่ที่พูดภาษาอังกฤษได้ล๊อกเป้าไว้เลย  ในที่สุดก็ได้ความมาว่า  


ให้สแกนคิวอาร์โค๊ตแล้วกรอกข้อมูลลงไป  รอรับเมล์ส่งกลับภายในวันนี้.......เอาหน่า ลองหน่อย...............................ระหว่างรอยังไม่เที่ยงเลยเอาไงต่อ  จะกลับที่พักก็เช้าอยู่เลยยังไม่ได้ไปไหนเลย   เทียนถานหอสักการะฟ้า  




ยังไม่ได้ไปนิ  ไปหน่อยน่าไหนๆ ก็หลงในดงจีนละ เอาให้ทั่วสิ  บัตรรถไฟแหละ  ถือว่าไปนั่งทานข้าวกลางวันที่นี่วันนี้ห่อข้าวกับอบไก่น่องเล็กฝีมือลุงแล้วก็สำรวจไปบ่าย ๆ หมดแรงไก่อบแหละ  กลับทีพักดีกว่าระหว่างนั้นเราก็ได้รับเมล์ตอบกลับว่าพรุ่งนี้เรามีคิวให้ไปจ่ายเงินรับตั๋วเข้าวังได้ เย้ ๆๆๆๆๆ  ถ้าไม่ได้แย่เลยมาทั้งที  กลับไปเตรียมตัวและหาที่เติมเงินบัตรรถไฟดีกว่าจะได้เรียกกำลังขาด้วยตอนนี้เริ่มจะไม่ไหวละ เดิน ๆๆ ทุกวัน เอาจริงที่เดินเตรียมมาจากบ้านมาถึงที่นี่ดูจิ๊บ ๆ มากมาย

วันที่ 22  ตุลาคม 2566



วันนี้เราต้องปรับวิธีการขึ้นรถไฟนิดหน่อย  เพราะ 2 วันที่ผ่านมาเราลงสถานีเทียนเหมินซี  วันนี้เราจะไปลงสถานีเทียนเหมินตง เข้าทางข้างวัง  เหมือนวันนี้มีจุดหมายที่แน่นอนมั่นหน้าอีกละว่ามีตั๋วแน่นอน  ขนาดออกจากที่พักตั้งแต่ 6 โมงเช้านะ  ด้วยเหตุผลว่าด้วยบ้านเราไกล ด้วย และเช้าจะพยายามหลีกกรุ๊ปทัวร์    แม่เจ้าเมื่อไปถึงดูเราเหมือนคนมาสายเลย....คนเยอะแล้วอะ  ต่อแถวรับตั๋วยาวละ  ก็ไม่เป็นไรกว่าจะได้เข้า 8.00 พอดี  ไปคะลากยาวจนค่ำเลย  เก็บให้ได้ เท่าที่กำลังเดินไหว   วันนี้เป็นวันที่อยู่ปักกิ่งวันสุดท้ายด้วย  เพราะพรุ่งนี้ตามแผนจะเป็นวันที่อุทิศให้กับการเดินทางทั้งวัน ต้อ่งกลับไปฉางชาละ

วันที่ 23 ตุลาคม 2566

วันนี้ต้องตื่นเช้าเพราะเราบุ๊คเที่ยวบินตอน 8.00 ไว้ รองท้องด้วยต้มเต้าหู้ที่เหลือเมื่อคืนกับกาแฟ  จริง ๆ คือมันเช้าอยู่กินไรไม่ลง  เพราะต้องเผื่อเวลาสำหรับไปคืนบัตร อี้ข่าทงด้วย  จริง ๆ ไม่ต้องคืนก็ได้เงินเหลือนิ๊ดเดียวแต่ด้วยความอยากรู้ว่ามันคืนได้จริงไหมนิ ไหน ๆ ก็เป็นทางผ่านอยู่แล้วด้วยเวลายังเหลือทัวร์ในสนามบินปักกิ่งต้าชิงด้วยแหละ  อลังการจริง ๆ เมืองจีนนี่เล็ก ๆ ไม่จริงนะเนี่ย  


อ้อ...สายการบินแม้จะเป็นราคาประหยัดแต่เขาก็แจกของว่างเป็นขนมปังอบชีสห่อด้วยฟรอยแบบอุ่น ๆ พร้อมน้ำเปล่า 1 ขวด และสามารถขอน้ำร้อนไว้จิปได้ด้วย  ซึ่งบ้านเราไม่มี................
เมื่อถึงฉางชา เราเลือกที่จะใช้รถไฟฟ้าออกจากสนามบิน  ไปสถานีรถบัสไปอู๋หลิงหยวน  อันนี้ขอเล่า  เราเดินไปสถานี  ความจริงคือการซื้อตั๋วต้องเข้าไปซื้อในสถานีแหละแต่ตอนเราเดินๆหาอยู่ก็มีคนทักว่าจะไปไหนจะเอาตั๋วหรือเราก็เลยตกลงเขา เขาก็บอกให้นั่งรอ  เดี๋ยวรถจะมารับตรงนี้ รถออก 2.40  โอเค  ข้อมูลราคาและเวลาออกรถเหมือนที่อ่านรีวิวมาเลย  เอาวะ ...คงไม่ถูกหลอกสิน่า  (ความจริงคือจิตตกตั้งแต่ก่อนไปเรื่องของปลอมทั้งหลายและการหลอกลวงในจีน)   พอถึงเวลามีรถมารับจริงๆแหละ  แต่เป็นรถตู้ เอะ  ลุงให้ป้ารีปถ่ายคลิปพูดเหมือนประมาณกำลังติดต่อใครว่าตอนนี้กำลังทำอะไรไว้ (แอบกลัวมาเฟีย)  มันก็พาไปตั้งไกลนะ ระหว่าทางมันก็คุยโทรศัพท์ตลอกเวลา  (เริ่มกลัวๆละ) และด้วยท่าทางการพูดซึ่งเป็นนิสัยของเขาที่เราไม่ชินดูเหมือนจะพูดกันแรง  แต่จริง ๆ คือเขาพูดปกติแหละ........เขาก็ให้เรารอในรถนานพอดูแหละรถก็มาเขาก็เก็บเงินเรา 2 คน 210 หยวน ก็โอเคนะ  ทีนี้ละโล่งอกถึงแน่ ๆ  ในรถคนก็ไม่เยอะทั้งหมด 12 คนรวม ทั้งคนขับ  นั่งไปยาว ๆ 5 ชั่วโมง  เหตุผลที่นั่งรถบัสไม่เลือกรถไฟคือ  ด้วยเราไม่เคยวิวทุกวิวเราไม่เคยเห็นอยู่ละ  สองคือทัวร์เขาก็นั่งบัสเหมือนกันแต่รถเขา วีไอพี มีไกด์ด้วย  มีการจอแวะให้เข้าห้องน้ำเหมือนกันดูเหมือนเขารู้ว่าเราไม่รู้ภาษาเราเขาก็เดินมาบอก  มิตรภาพใหม่ ๆ ที่ได้เจอ  ที่สำคัญคือราคาไม่แพงซึ่งถูกกว่ารถไฟหลายเท่า ฮ่าๆๆๆ.......  และอีกเหตุผลหนึ่งคือมันถึงอู๋หลิงหยวนเลยไม่เข้าจางเจียเจี้ยซึ่งรถไฟต้องลงจางเจียเจี้ย  แล้วต้องต่อรถบัสมาอู๋หลิงหยวนอีกทีซึ่งเราเลือกพักที่นี่ด้วยเหตุผลเดินไปขึ้นรถบัสเข้าอุทยานได้เลย  แต่ก็กักไว้สำหรับคืนสุดท้ายนะขากลับไปฉางชาจะนั่งรถไฟกลับ  พอดูหน้างานแล้ว  กลับทางเดิมน่าจะดีกว่าเพราะถึงนั่งรถไฟก็ต้องพักในจางเจียเจี้ยแหละ ขี้เกียจแบกเป้ไปๆมา  เพราะถึงนั่งรถไฟกลับพักอู๋หลิงหยวนก็น่าจะสบายกว่าเพราะสถานีรถไฟก็ดูเหมือนต้องนั่งรถมาสถานีเหมือนกัน
พอถึงอู๋หลิงหยวนเราก็เข้าพักที่โรงแรมที่จองไว้ตอนจะขึ้นเครื่องบินไปวันแรกเอง โรงแรมอยู่ตรงถนนคนเดินพอดี weiyi fengshang hotel  ทุกอย่างดีหมดสำหรับเรานะไม่มีตู้เย็น ไม่มีกาแฟหรือชาให้ แต่ขอได้ เขาให้เหตุผล