เริ่มแรกเลยก่อนที่เราจะออกมาทำงาน สถานะทางบ้านเราไม่ค่อยดีเลยค่ะ ขัดสนบ้าง พ่อเราออกจากงานมาได้หลายเดือนแล้วหรืออาจจะเข้าปีเลยก็ได้ ตอนแกยังทำงานอยู่ก็มีวันที่แกหยุดงานแบบเป็นอาทิตย์ๆเลยค่ะ พอออกงานมาก็เอาแต่นอนอยู่บนห้องอย่างเดียวเลย บางวันก็ไม่ไปส่งเราที่ รร บางสันก็ไม่มารับเรา วันดีคืนดีก็ลุกออกมาช่วยย่าขับรถไปไหนก็ไม่รู้แล้วกลับมาเป็นแบบนี้ตลอดเลยค่ะ เวลาแกกลับมาก็จะเอาข้าวของต่างๆมา ทั้งเอาเสือผ้ามาให้เราด้วยค่ะเยอะมาก เราก็ไม่รู้ว่าแกไปเอาของแบบนี้มาจากไหนและเราก็ไม่คิดจะถามด้วยค่ะ จนวันนึงพ่อเราก็โดนตำรวจจับค่ะ ซึ่งแกโดนจำคุก1ปีค่ะ 
หลังจากปิดเทอมเราก็ย่าเราก็หางานให้เราทำเป็นพาทไทม์ค่ะ ตอนแรกที่ทำเราควบ2ร้านค่ะ ร้านนึงเปิดสี่โมงเย็นถึงตีสาม อีกร้านเปิดตั้งแต่11-3ทุ่มค่ะ ตอนนั้นคือเลิกตีสามนอนไม่กี่ชัวโมงก็ลุกไปทำงานต่อวนอย่างงี้อยู่หลายอาทิตย์เลยค่ะ แต่ว่าร้านแรกเขาให้เราพักงานค่ะ เหตุเพราะว่ารายจ่ายเขาเยอะเกินไปค่ะ(อธิบายแบบคร่าวๆนะคะ^^) เราเลยทำร้านสองแบบต่อเนื่องเลยค่ะ โชคดีมากที่ๆเราทำหัวหน้างานดี เพื่อนร่วมงานดีค่ะเป็นกันเองมาก^^ แต่ว่าเวลาลูกค้าเยอะ(ร้านอาหาร)ในครัวก็จะตึงมากๆเลยค่ะ คือเรามีปัญหาเวลารับลูกค้าและไม่ยิ้มค่ะคือเราเป็นคนหน้าบึ้งอยู่แล้วค่ะ หัวหน้าอยากให้เรายิ้มมากกว่านี้เคยมีลูกค้ามาคอมเพลนเราด้วยค่ะต่อหน้าหัวหน้าเราเลย เวลาทำงานก็ไม่สะอาดบ้าง ไม่รู้จักที่ทางของผัดหรือเนื้อบ้าง อันนี้ก็ทำไม่เป็นเขาขี้เกียจสอนน่ะค่ะเลยทำเอง บางทีเรารู้สึกเหนื่อยมากๆเลยค่ะ เวลาลูกค้าเยอะๆพี่ร่วมงานก็จะบอกว่า "ถ้าทำไม่ได้ก็ไปในครัว" เรารู้สึกแย่มากค่ะ  บางครั้งเราก็ยิ้มทั้งน้ำตาเลยค่ะเพราะว่าเหนื่อยมาก บางครั้งก็มีเราที่ทำคนเดียวส่วนคนอื่นไป แฮปปี้เบิร์ธเดย์(วันเกิดพี่ร่วมงาน) เรารู้สึกโกรจด้วยและน้อยใจแต่ทำอะไรไม่ได้เราเลยกลับบ้านไปตอนเขาชวนไปกินหมูกระทะ บางทีเขาก็พูดอะไรที่มันเสียดสีความนู้สึกเรามากค่ะืแต่เราก็รู้ว่าเราผิดเอง เราแย่เองทำไม่ได้เท่าพี่เขาและไม่ดีพอ เรามักคิดเสมอว่า สักวันเราจะโดนเด้งออกจากงานมั้ยมันจะแย่กว่านี้มั้ย เรามันไม่มีประโยชน์อัไรเลยสักอย่าง เคราะห์หนักอีกคือเราโดนเพื่อนตัดหางปล่อยวัดค่ะ(โดนทิ้ิง) แล้วเพื่อนที่เรารักที่สุดก็ไม่สนใจเราเลยจนเราร้องไห้อยู่หลายวันทำใจไม่ได้เลยค่ะเพราะเราแคร์มันมากเราให้ทุกอย่างกับมันแบบหมดตัวเลยค่ะ ซื้อของให้ให้ทุกอย่างเลย คือเราทำใจไม่ได้เลยค่ะบางครั้งเวลาเจอมันก็จะร้องไม่ไปเข้าแถวตอนเช้าเพราะไม่อยากเจอมัน เป็นจึดเปลี่ยนของเราเลยค่ะ แต่เราก็มีเพื่อนกลุ่มใหม่ถึงแม้ว่าบางทีหนูก็คิดว่าหนูอยู่ผิดที่ก็ตามแต่ก็ถือว่าโอเคค่ะ ตั้งแต่นั้นเราก็เปลั้ยนไปมากเลยค่ะ มันไม่ใช่เราแล้วอ่ะค่ะ บางครั้งเวลาดูคลิปตลกก็ร้องไห้ ดูหนังเรื่องที่เราไม่เคยร้องแต่อะไรนิดหน่อยเราก็ร้องเลยค่ะ ร้องไห้หนักมาก พอร้องแล้วเรื่องทุกอย่างมันก็ถาโถมเข้ามาเยอะแยะไปหมดเลยค่ะ เรื่องเรียนเราก็ดรอปลงพอครวเพราะเราไม่ค่อยไปเรียนค่ะ ครูประจำชั้นก็ไม่พอใจเท่าไหรคะ พอเขารู้ว่าเราทำงานเขาพูดกับเราว่า อย่าเราเรื่องของผู้ใหญ่มาเป็นเรื่องของตัวเอง 
เเละเทศเรานานมาก เขาไม่ได้พูดเขิงแบบว่าเป็นห่วงอ่ะค่ะเขาพูดแบบใส่อารมณ์และแบบถ้าด่าได้เขาก็ทำค่ะ มีครั้งนึงที่มีเอกสารมาบ้านเราค่ะเรื่องบ้านเก่าเรา พ่อเราไม่ยอมไปตามที่เอกสารบอกไว้ค่ะ คือไม่มีใครจ่ายค่าเช่าบ้านแม่เราเป็นกู้ส่วนพ่อเป็นคนค้ำค่ะพอแม่เราตายพ่อดราเลยตัองจ่ายแทน พี่ที่ร้านบอกว่าถ้าเทออยากได้ก็ต้องไปจ่ายเขาเท่านั้นเท่านี้  เราก็บอกเพื่อนค่ะไปตามนั้นค่ะ และต่อมาย่าก็บอกว่าพ่อเราคงไม่อยากได้บ้านแล้วจึงไม่ยอมไปเราเลยไม่เอาก็ไม่เอาค่ะ ื  พอครูรู้ก็เราเรื่องนี้มาผสมโรงด้วย เกรดของเราก็หลุด3 เป็น2.81ค่ะ༎ຶ⁠‿⁠༎ຶ เราร้องไห้บ่อยมากไปทุกเรืาองมันเจ้ามาพร้อมกันหมด ทำงานก็เหนื่อยมาก เพื่อนกลุ่มเก่าก็เคยบอกว่าเราอย่าทำเหมื่อนเป็นผู้ใหญ่และให้จัดลำดับความสำคัญให้ถูก คือเราทำงานหาเงินเองเงินที่ได้มาก็เอาไปเรียนแบ่งใช้ให้อยู่รอดถึงอาทิตย์เงินที่เหลือก็ซื้อของเขาบ้าน ย่าเรารายได้แย่มากค่ะทำอาหารตามสั่งวันๆก็มีแค่ลูกค้าข้างบ้านหรือลูกค้าประจำ หนี้เขาก็เยอะ ถ้าให้เขาเอาเงินให้ไปเรียน40ก็แทบจะขาดใจอนํ่แล้วค่ะ ของที่ซื้อเข้าบ้านก็ของใช้ สบู่ยาสีฟัน ผงซักฟองน้ำยาล้างห้องน้ำ อื่นๆ คือมีแล้วก็ใช้หมดๆ ค่ะเพราะเปิดเทอมทำแค่เสาร์อาทิตย์มีทำตอนเย็นบ้างบางที 
อยากจะบอกว่าเหนื่อยมากค่ะ เเละก็ทะเลาะกับย่าทุกวัน(ความสัมพันธ์ของเรากับย่าไม่ค่อยดี) เครียดขึ้นสมองเลยค่ะ สุขภาพเดี๋ยวนี้ก็แย่ทำอะไรได้ไม่สุดเหมื่อนก่อนเลย สุขภาพจิตไปก่อนเลยค่ะ ย่ำแย่มากจนเราก็สงสัยทำไมมันถึงเป็นได้ขนาดนี้༼⁠;⁠´⁠༎ຶ⁠ ⁠۝ ⁠༎ຶ⁠༽ ปีนี้มันเป็นปีที่หนักมากค่า