พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๕ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๗ ขุททกนิกาย 
ขุททกปาฐะ-ธรรมบท-อุทาน-อิติวุตตกะ-สุตตนิบาต 
คาถาธรรมบท อัตตวรรคที่ ๑๒ ตอนที่ ๑ 

๑. หากว่าบุคคลพึงรู้ว่าตนเป็นที่รักไซร้ พึงรักษาตนนั้นไว้ ให้เป็นอัตภาพอันตนรักษาดีแล้ว บัณฑิตพึงประคับประคองตนไว้ตลอดยามทั้งสาม ยามใดยามหนึ่ง 

๒. บุคคลพึงยังตนนั้นแลให้ตั้งอยู่ในคุณอันสมควรเสียก่อน พึงพร่ำสอนผู้อื่นในภายหลัง บัณฑิตไม่พึงเศร้าหมอง 

๓. หากว่าภิกษุพึงทำตนเหมือนอย่างที่ตนพร่ำสอนคนอื่นไซร้ ภิกษุนั้นมีตนอันฝึกดีแล้วหนอ พึงฝึก ได้ยินว่าตนแลฝึกได้ยาก 

อัตตา – อัตถิตา
เป็นเพียงที่อาศัยระลึกรู้ของสติ 
(อัตเตนะ วา อัตตะนิเยนะ วา, ไม่มีตัวตน ไม่มีของ ๆ ตน -- บาลี พุทธพจน์)

อตฺตานํ ทมยนฺติ ปณฺฑิตา “บัณฑิต ย่อมฝึกตน”