สวัสดีค่ะ ตอนนี้เรารู้สึกเหนื่อยกับปัญหาครอบครัวมากเลยค่ะ ในตอนนี้พ่อแม่ของเราแยกทางกันแล้วค่ะซึ่งเราอยู่กับพ่อ แต่พ่อของเราไม่ให้ติดต่อกับแม่เลยค่ะ สาเหตุคงเป็นเพราะการแยกทางครั้งนี้มันจบไม่ค่อยสวยเท่าไหร่ค่ะ พ่อดูเหมือนจะพยายามกีดกันเราจากแม่แต่เราก็แอบติดต่อกับแม่อยู่ในบางครั้ง การที่เราอยู่กับพ่อเรารู้สึกว่าค่อนข้างที่จะอึดอัดเพราะพ่อชอบกดดันเราในหลายๆเรื่อง โดยเฉพาะเรื่องการเรียนในอนาคตพ่ออยากให้เราเป็นข้าราชการแต่เรามีสิ่งที่เราชอบอยู่แล้วค่ะ เราพยายามอธิบายในสิ่งที่เราชอบและสนใจให้อยู่บ่อยๆ แต่สุดท้ายก็จะจบด้วยการโต้เถียงกันค่ะ แล้วก็จะชอบเปรียบเทียบเรากับคนที่ทำงานข้าราชการแล้วประสบความสำเร็จอยู่บ่อยๆ จนบางทีเราก็รู้สึกว่าความสามารถที่เรามีกับสิ่งที่เราชอบมันไม่มีประโยชน์เลยหรอ นอกจากเรื่องการกดดันในการเรียนก็คงเป็นการคบเพื่อนค่ะ พ่อเราไม่ให้เราออกไปเจอเพื่อนเลยทุกครั้งที่เพื่อนมาหาที่บ้านพ่อก็จะไม่ค่อยชอบใจแต่ทุกครั้งที่เราขอไปหาเพื่อนพ่อก็จะไม่ให้ไป ถึงแม้ในบางครั้งที่เราขอไปเราขอเพื่อไปทำงานซึ่งมันเป็นงานกลุ่มและเราจำเป็นต้องไปแต่พ่อก็ไม่ยอมฟังและไม่ให้ไปค่ะ โดยให้เหตุผลว่าแบ่งกันทำก็ได้ไม่ต้องไปทำด้วยกันหรอก
 ถึงแม้บ้านเพื่อนที่จะไปอยู่ไม่ไกลจากบ้านของเรา  และถ้าพูดถึงเรื่องการเที่ยวเรื่องนี้พ่อเราห้ามเด็ดขาดเลยค่ะยิ่งการไปเที่ยวกับเพื่อนแล้วนั้นยิ่งห้ามเข้าไปใหญ่เลยค่ะ  ถ้าจะไปก็ไปกับพ่อแต่การเที่ยวกับพ่อมันไม่ใช่การไปเที่ยวคาเฟ่ถ่ายรูป หรือไปในสถานที่ ที่เราอยากไปแต่เป็นการนั่งรถไปกับพ่อเพื่อไปทำธุระแล้วก็กลับบ้านเลย จนในทุกวันนี้เราก็อยู่แต่บ้านแรกๆ ก็เบื่อบ้างแต่ตอนนี้ก็ชินแล้วค่ะ
 (แต่ทุกครั้งที่เพื่อนคุยกันเรื่องการไปเที่ยวในสถานที่สวยๆ ที่เอามาแบ่งปันกันในตอนนั้นเราก็รู้สึกว่าอยากไปนะคะ เพราะในหลายๆ ที่ ที่เพื่อนๆ เคยไปเรากลับไปเคยไปเลยค่ะ นอกจาก บิ๊กซี โลตัสแล้วเราก็ไม่เคยไปที่ไหนที่ไกลกว่านี้แล้วค่ะ เซ็นทรัลเราก็ยังไม่เคยมีโอกาสเข้าไปเหยียบเลยสักครั้ง เราไม่ได้แต่งเรื่องเพื่อมาเรียกคะแนนความสงสาร )
ข้อห้ามเรื่องเพื่อนพ่อของเราห้ามตั้งแต่ที่ยังไม่แยกทางกับแม่แต่พอแยกทางกันแล้วมันยิ่งเข้มงวดมากขึ้น พ่อเราเข้มงวดมากจนในทุกวันเราเหมือนมีตารางเวลาวนเวียนเป็นวัฏจักร ทำอะไรซ้ำๆ วนๆ ในทุกๆวัน  หากทำอะไรไม่ได้ดั่งใจตามที่พ่อใช้ก็มักจะโดนด่าอยู่เสมอแล้วก็จะโยงไปด่าแม่เราเสมอเลยค่ะ พ่อมักจะชอบพูดแรงๆ ยิ่งตอนที่พ่อโมโหสิ่งใดสิ่งหนึ่งแล้วเห็นเราทำอะไรที่ขวางหูขวางตาพ่อก็มักจะพาลมาโมโหใส่เราด้วย พอโดนบ่อยเข้าจากที่ทุกครั้งจะร้องไห้แต่พอเวลาผ่านไปมันเหมือนกับว่าเราชินไม่ร้องไห้ แต่ในใจลึกๆ ก็รู้สึกผิดหวังกับตัวเอง

จนบางทีเราก็อยากจะถามพ่อบ้างว่าเราเป็นลูกพ่อรึป่าว ทำไมพ่อไม่เคยถูกใจในสิ่งที่เราทำเลยสักครั้ง เราผิดอะไรนักหนา