เราเป็นลูกคนเล็ก แต่ไม่เคยได้รับความรักที่เต็มที่หรือความภูมิใจจากแม่ แม่มักจะเลือกพี่เป็นที่1 ส่วนเราต้องเป็นคนที่ต้องยอมทุกอย่าง จนตอนนี้เราชินไปแล้วค่ะ ชินจนพูดไม่ออก ร้องไห้คนเดียวทุกวัน อยากหลับแล้วไม่ตื่นขึ้นมาเลย ไม่รู้จะอยู่ทำไม แม่สอนให้เรายอมพี่ถึงแม่ว่าเราจะไม่ผิด เราทำอะไรผิดพลาดนิดเดียวแค่ลืมของไว้ที่บ้าน ก็ด่าเราจนอาย เวลาแม่ทะเลาะกับพี่หรือโมโหพี่เรามา แม่จะเอาอารมณ์มาลบที่เรามาด่าเราด้วย ซึ่งเราอยู่เฉยๆก็ผิดแล้ว พี่เราทำอะไรก็ถูก เราโดนพี่เราดูถูกเรื่องมหาวิทยาลัยแม่ก็ไม่พูดสอนอะไร เราเรียนอยู่ม.เกษตร เรายังโดนดูถูกเลยว่าม.เธอสู้ม.นี้ไม่ได้ ซึ่งพี่เราเรียนม.เอกชนเขาชอบพูดว่าม.ของเขาดี มีดาราเยอะ เราต้องพยายามยังไงเค้าถึงจะเห็นค่า แม่ไม่เคยภูมิใจในเรา บอกทุกๆคนว่าพี่เราเก่งมาก ฉลาด แต่กับเราแทบไม่พูด แต่เราไม่ได้ต้องการให้เขาโอ้อวดเรื่องเรา แต่เรารู้สึกน้อยใจ ว่าทำไม ทำไมต้องทำแบบนี้ รู้สึกแย่ทุกๆอย่าง ไม่อยากตัดพ้อ แต่มันเหนื่อยแล้วจริงๆ ตอนนี้แมบจะตายได้เลย ขอบทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ