สวัสดีค่ะ เราเป็นลูกคนที่สอง ลูกที่พ่อแม่ไม่สนใจค่ะ
พ่อแม่รักพี่มากกว่าเรา นี่คือสิ่งที่เราสัมผัสได้ และญาติก็รู้สึกเหมือนเรา
เรามักจะถูกตรีตราว่าเป็นคนผิดเสมอ อะไรที่พี่ทำ พ่อจะโยนความผิดให้เรา อะไรที่เราทำได้ดี แม่ก็จะเปรียบเทียบว่าพี่ยังทำได้/ทำได้ดีกว่า
ความรู้สึกส่วนเกินค่อยๆเพิ่มทีละนิดตั้งแต่เด็ก
เมื่อยังเด็ก ต้องอยู่คนเดียวประจำ ไม่มีคนเล่นด้วย เป็นแกะดำในหมู่พี่น้องเพราะอายุห่างกัน แม้แต่พี่สาวแท้ๆยังไม่เล่นกับเรา
โตมาก็เริ่มเก็บตัว ชอบการอยู่คนเดียว
หากอยู่พร้อมหน้ากัน เราก็จะกลายเป็นส่วนเกิน
ทุกอย่างพี่ต้องมาก่อน
ทั้งๆที่ตอนกินข้าว บรรยากาศมันอบอุ่นแท้ๆ แต่ทำไม เรายังรู้สึกเป็นเศษเกินอีกนะ อยู่แบบนี้มานาน
หนีไปร้องไห้ในห้องน้ำประจำ ห้องนอนส่วนตัวก็ไม่มี ต้องนอนกับพี่ ห้ามนอนก่อนพี่ พี่ต้องมาก่อน ต้องรอพี่เสมอ
เคยร้องไห้กับแม่ว่าทำไมถึงต้องเปรียบเทียบกับพี่ด้วย
แม่โมโหมาก และด่าว่าเราไร้สาระ ตั้งแต่นั้น เราก็ไม่เคยแก้ต่างอีกเลย ว่าเราผิดจริง หรือไม่จริง / และไม่เคยถามเกี่ยวกับเรื่องทรีตลูกอีกเลย

ส่วนพ่อ
พ่อเป็นคนชอบบ่น ชอบตำหนิเราในทุกๆเรื่อง เรื่องที่เราไม่ได้ทำ พ่อก็จะยัดเยียดให้เราทำ ให้เราผิดให้ได้ เราเสียใจมากที่ทำไมพูดไปถึงไม่มีใครเชื่อเราเลย
เราเคยลืมทิ้งขยะรอบนึง พ่อด่าเราเหมือนหมูเหมือนหมา ใส่อารมณ์และตะคอก
เราไม่ชอบเลย คนเสียงดังแล้วตะคอก เราต้องรีบวิ่งไปร้องไห้ในห้องน้ำคนเดียว

และมีครั้งนึงที่พี่ลืมทิ้ง พ่อแค่ถามพี่ว่าทำไมถึงไม่ทิ้งแค่นั้น และทิ้งให้เองเลย
ทำไมมันรู้สึกไม่ยุติธรรมเลย เหมือนเราไม่ใช่ลูกพวกเขา เหมือนเราเป็นส่วนเกินที่ไม่มีใครต้องการ

แต่ถึงยังนั้น เราก็ปฏิบัติกับพวกเขาดีคลอด เพราะเข้าใจในเรื่อง อายุ ว่าเขาอายุเยอะแล้ว อารมณ์ขึ้นๆลงๆ และเพราะเป็นพ่อแม่ เขาจึงเหนื่อยเพื่อเรา เราทำดีมาตลอด แต่แค่สงสัยว่สทำไมถึงปฏิบัติกับเราเป็นส่วนเกิน