ตอนนี้เราอยู่ม6นะคะ คือจริงๆบ้านเรามีปัญหาตั้งแต่เด็กแล้วค่ะ คือพ่อเราเป็นคนอารมณ์ร้อนค่ะ เวลาลูกทำผิดจะเรียกลูกว่า แล้วก็ตะโกนด่าคำหยาบต่อหน้า หรือเดินไปเอาไม้ตีจนไม้หักก็มีค่ะ จนตัวเขียวตัวแดงไปหมด เราเลยเริ่มเกลียดตั้งแต่เด็กๆจนโต จำได้ว่าเราไม่คุยกับเขาตั้งแต่ป4เลยค่ะจนตอนนี้ คือไม่มองหน้า ไม่อยากเจอ เขาเป็นคนชอบหาเรื่องค่ะ เหมือนโรคจิตมากๆ บางทีเราคุยกับแม่ เขาก็ด่าเราบอกให้หุบปาก แต่แม่ก็ไม่เคยช่วย เงียบตลอด แม่เราไม่ได้ทำงานนะ เลยไม่มีเงินมากเท่าไหร่ แต่เรารักแม่ที่สุดในโลกเลย เราร้องไห้ตั้งแต่เด็กจนโตเกี่ยวกับเรื่องนี้ บางทีเขาก็ยึดมือถือเราไปค่ะ แล้วเราก็ไม่มีอะไรทำเลย ไม่รู้เวลาด้วยซำ้ เรานั่งเขียนความรู้สึกไปร้องไห้ไปลงกระดาษ มันมีเหตุการณ์นึงเราจำได้ขึ้นใจเลย ตอนนั้นเราประมาณม5 ปกติถ้า4ทุ่มเราต้องไปนอนห้องรวมนะคะ แล้วตอนนั้นเราเผลอหลับไปห้องตัวเองจนสะดุ้งตื่นตอนเที่ยงคืน เพราะเสียงลูกบิดดังมาก(เราล็อคห้อง) เราก็เลยรีบตื่นแล้วไปเปิดประตู เราก็เลยพูดว่าเผลอหลับ เขาก็เรียกเราว่าแล้วก็ด่าทอ แล้วมีตอนนึงเรากำลังล้างจานอยู่ เขาก็บอกว่าทำไงยังไม่มาอีก แล้วก็เดินมาหาเราแล้วง้างมือจะตบหน้า เราช็อคมาก แล้วเราก็สะอื้นร้องไห้ใต้ผ้าห่ม แม่เราเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดนะคะ พอเราบอกแม่ แม่ก็บอกว่าแล้วโดนแล้วยังล่ะ ตอนนั้นเราอึ้งคำตอบมาก จากคนที่เรารักที่สุด แล้วมันก็เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆ จนมีตอนนึงประมาณม3ค่ะ แม่ทนไม่ไหวย้ายออกมา พาเรากับพี่ชายไปอยู่บ้านญาติ เรามีความสุขมากๆ ไม่เสียใจที่ออกมาจากที่นั่น ดีใจมากๆ อยู่แบบสงบสุข แล้วพอเปิดเทอมเขาก็มาโรงเรียนมาอาละวาดจะเอาเรากลับไป เราไม่ยอมลงไปเจอเขาเลยค่ะ เราร้องไห้แทบเป็นแทบตายกลัวมากๆ แล้วแม่เราก็กลับไป... ตอนนั้นเราโกรธแม่มากๆ มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูกตอนขนของย้ายกลับเข้าบ้าน เราร้องไห้แทบเป็นแทบตายเลย เกลียดแม่มากๆ จนมีช่วงนึงค่ะที่แม่ทะเลาะกับเขา แบบอยู่บ้านเดียวกันไม่คุยกันจะติดต่อกันผ่านพี่เท่านั้น มานอนห้องเราทุกคืน เราดีใจมากๆที่แม่ไม่คุยกับเขา ประมาณ3เดือนเลย จนเขาไม่ค่อยให้ตังแม่เราเลยออกบ้านทุกวันไปหางานทำงาน เขาก็เลยอยู่ดีๆมาถามแม่เรา แล้วเขาก็เริ่มมีปากเสียงกันแบบจิงจังทุกวันทุกคืน เราอัดเสียงไว้ตลอดกลัวเขาทำร้ายแม่ เราร้องไห้อยู่ในห้องตลอด จนทะเลาะมาเรื่อยๆ แม่กลับไปดีกับเขาอีกแล้วค่ะ จนตอนนี้แม่เราก็กลับไปคุยเล่นหนุงหนิงกับเขา หยอกล้อกัน หัวเราะกัน ไปเที่ยวกัน ออกบ้านด้วยกันทุกวัน เราเกลียดมากๆเวลาได้ยินเสียงเขาตอนอยู่ที่บ้าน  ไม่ว่าแม่จะบอกให้เรามองเขาใหม่ยังไง ยังไงก็ไม่เพราะมันเพิ่มเรื่อยๆจนมาใช้คำเกลียดแล้ว เพราะเขาคอยหาเรื่องจับผิดเรา คอยด่าเราตลอดทำให้เราต้องร้องไห้ จะให้มามองใหม่ก็ไม่ได้ค่ะ เราตั้งใจว่าตอนมหาลัยเราจะไปอยู่หอค่ะ แต่แม่เราไม่ให้เพราะเขาเป็นห่วงกลัวเราไปอยู่คนเดียวแล้วทำอะไรไม่ดี เราไม่อยากจะนึกภาพต้องทนอยู่แบบยี้อีก4ปี ป.ล.เรารู้ว่าทำอะไรไม่ได้แค่อยากระบายเฉยๆค่ะ ขอบคุณคนที่อ่านจบนะคะ