เขาเป็น " แม่ผู้ให้กำเนิดเรา " เขากำลังจะตาย ตั้งแต่เล็กจนโตอายุครบ25ปี เราไม่เคยเรียกเขาว่า แม่
เขามีช่วงเวลาได้ดูแลเราตอนเด็กแค่ไม่กี่ปีเท่าที่จำได้ เราเติบโตมากับ ตา ยาย และลุง  ตาและยายดูแลเราอย่างดี ส่งเราจนเรียนจบปริญญาตรี ด้วยอาชีพค้าขายเป็นหลัก ไม่ได้ร่ำรวย  ชีวิตตอนเด็กเราไม่ลำบาก ทั้งๆที่เรา ไม่ได้มีทั้งพ่อและแม่ เขาแยกทางกันตั้งแต่ยังเด็กมากๆ เราไม่รู้เหตุผล เราไม่เคยรู้สึกขาดความรัก ความอบอุ่นหรือโหยหาใดใด เพราะเรามองที่ความรัก การกระทำของคนที่เลี้ยงดูเรามา จนตอนนี้เราโตขึ้น เรียนจบ ทำงาน มีบ้าน มีรถ ด้วยสองมือของเราเอง แต่เรายังไม่ได้ประสบความสำเร็จที่เลี้ยงดู ตากับยายให้อยู่สบายกว่านี้ได้ (ด้วยตา ยาย ชอบอยู่บ้านหลังเก่า พื้นที่ ที่เขาอยู่กันมาอย่างยาวนาน)  ส่วนเรา ย้ายออกมาอยู่บ้านของตัวเอง ไปๆมาๆ ดูแล ห่วงใยกัน
- เข้าเรื่อง  ผู้หญิงคนนี้เป็นแม่เรา เพิ่งกลับมาอยู่กับครอบครัวได้5 ปี หลังจากที่เขาหายไป ทิ้งเราไว้กับตา ยาย ซึ่งปีหลังๆที่เขากลับมา ก็ใช้ชีวิตกันปกติ ไม่ได้พิเศษ แค่เรารู้สึกว่า ตากับยาย ได้เจอลูกเขาอีกครั้ง แต่สำหรับเราเฉยๆ คิดว่าตา กับยายได้มีลูกกลับมาดูแลอยู่ใกล้ก็ถือว่าดีมากแล้ว
- จนวันนึงมีเหตุการณ์บางอย่าง ที่รุนแรง ทำให้เรากับแม่ทะเลาะกัน ถึงขั้นลงไม้ลงมือ เป็นเหตุการณ์ที่แม่เราดื่มกับเพื่อนๆเขา อยู่ในบ้าน(หลายคืน) จนเมามาก เสียงดัง  ยายเราเลยเดินออกไป ตักเตือน เกรงใจข้างบ้าน และปกติครอบครัวเราใช้ชีวิตอยู่บนความเงียบสงบ ยิ่งกลางคืนยิ่งไม่ควรเสียงดัง สังสรรค์ก็ควรมีขอบเขต 
- แต่แม่เรา เมา เลยต่อว่ายายด้วยน้ำเสียงที่ไม่ดี และดังมาก ขณะนอนอยู่เราได้ยินจึงรีบเดินออกไป แล้วพูดว่า  ตะคอกใส่ แม่(ยาย) ทำไม?  จากนั้นเหตุการณ์รุนแรง ด่ากันก็เกิดขึ้น  พ่นคำพูดต่างๆ นาๆ มากมาย เรารู้สึกเกลียดผู้หญิงคนนี้ และวินาทีนั้นทำให้เรามองผู้หญิงคนนี้ไม่ดี ความคิดเราเปลี่ยน จากเฉยๆ ก็ไม่อยากแม้แต่จะอยู่ร่วมโลกกับเขา  เหตุการณ์นี้ ความคิดนี้ทำให้เรามองหน้ากันไม่ติด  และไม่คุยกันมา2 ปีแล้ว ระหว่างนี้มีเรื่องราวไม่ดีมากมาย เขากระทำกับคนในครอบครัวหลายอย่าง รวมถึง ตา ยาย (ที่เป็นพ่อแม่ของเขาเอง)  มันเยอะมากๆ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องในบ้าน เรื่องเงิน เรื่องผัวใหม่ของเขาที่เอาเข้ามาอยู่ในบ้าน  ทำให้เขาโกรธและเคยเอ่ยปากไปว่า " จะไม่ไปเผาผี "  เป็นตาย ร้ายดียังไงจะไม่สนใจ  และเราทำได้ เราไม่เคยสนใจเรื่องของผู้หญิงคนนี้เลย  
- จนมีอยู่ช่วงหนึ่ง  เขาป่วย ไม่สบาย เข้าโรงบาล เขาผอมมาก โทรมมาก ไม่มีแม้แรงเดินแต่เขาก็ไม่เคยเอ่ยปากที่ต้องการให้ครอบครัวมาดูแล มีแต่ผัวเขาที่เขาให้ดูแลอยู่คนเดียว พ่อ แม่จะไปเยี่ยมก็ไม่บอกอะไรเลย
- ตากับยายเราเริ่มแก่ แต่เขาก็ยังเก่ง หาเงินได้ด้วยตัวเองไม่เคยเรียกร้องจากลูก หลาน  เราไม่ชอบที่แม่เราพูดจาไม่ดีกับตา ยาย ทำไม่ดีกับตายาย ไม่ดูแล ไม่พูด ไม่ใส่ใจ แต่เหมือนว่าเขารู้สึกตัว ว่าตัวเองทำไม่ได้กับพ่อแม่  ในขณะที่เขาอยู่ในห้องฉุกเฉิน หายใจลำบาก เขาโทรมา วิดิโอคอล ได้พูดกับยายเราว่า  หนูขอโทษ
ซึ่งมันเป็นคำพูดที่เราไม่รู้ว่าต้องการสื่อถึงอะไร ยายเราเลยบอกว่า  เขาไม่โกรธ ขอให้หายนะ   จนครั้งนั้นแม่เราก็อาการดีขึ้นได้กลับมารักษาตัวที่บ้าน
- ก็เหมือนเดิม ต่างคน ต่างใช้ชีวิตของตัวเอง ไม่ดีเหมือนเดิมนั่นแหละแต่อาจจะเบาลง จนมาถึงวันนี้ เราก็รู้สึกเฉยๆกับเขา อาจจะหายโกรธกับเหตุการณ์นั้น กับสิ่งที่เขาทำกับตายและยายของเรา เราเคยพูดว่า ใครทำแบบไหนก็ได้แบบนั้น  เวรกรรมมีจริง

*** วันนี้ ยายเราโทรมาบอกว่า แม่เราใส่เครื่องช่วยหายใจ อยู่ในห้องฉุกเฉินยังไม่ให้เยี่ยม  เราไม่ได้คิดอยากไปเยี่ยม แต่เราสงสารตากับยายที่เขาก็รักและให้อภัยลูกเขามาตลอด แม้ลูกเขาทำไม่ดีกับเขาเลย เราสงสาร ที่ตากับยายเราคงจะเสียใจมากๆ ถ้าผู้หญิงคนนี้ (เป็นอะไป) เขาคงเสียใจอีกครั้ง เพราะลุงเราเสียไปแล้ว เท่ากับตาและยายของเรา ไม่เหลือลูกเลยสักคน **
*** เรื่องโดยย่อที่เราเล่า  เราอยากรู้ว่ามีใครที่เข้าใจความรู้สึกนี้มั้ย  ถ้าเขาเป็นอะไรไปจริงๆ เราควรไปจัดงานให้เขามั้ย เพราะเราเคยพูดกับทุกๆคนว่าจะไม่ไปเผาผีเขา ความรู้สึกเราตอนนี้มันอธิบายไม่ถูก ใจเรามันหวิวเพราะอะไร ทั้งๆที่ ที่ผ่านมาเราไม่เคยรู้สึกอะไรกับเรื่องราวของผู้หญิงคนนี้เลย...

#เราไม่อยากเสียใจให้เขาเพราะที่ผ่านมาเขาทำกับครอบครัวไว้มากมาย
#ทำไมเราถึงให้อภัยคนทั้งโลกได้แต่กับผู้หญิงคนนึ้เราลังเล

มีใครเคยเจอความรู้สึกเหมือนเรามั้ย