บางทีตัวผมก็ดูเหมือนคนที่เข้มแข็ง ชอบทำอะไรคนเดียว ไปไหนมาไหนคนเดียว ไม่ชอบสุงสิงกับใคร ไม่ชอบเข้าสังคม ในส่วนนึงมันมีความสุขดีนะได้ทำตามหัวใจของตัวเอง ได้ยินเสียงของหัวใจที่กำลังสื่อสารกับตัวของเรา
แต่ลึกๆแล้วบางที่ มันรู้สึกอ้างว้าง ว่างเปล่า มีความกลัวเกิดขึ้นในจิตใจ เพราะว่าเราไม่มีใครที่จะให้เราได้คิดถึง ให้เราได้เป็นที่พึ่ง ไม่มีใครคอยรับฟัง ในเวลาที่เราประสบปัญหาที่เราไม่สามารถแก้ไขได้ ผมคิดอยู่เสมอว่า การที่เราได้ออกเดินทาง จะทำให้จิตใจของเราเข้มแข็งได้บ้างมากน้อยก็ดี ผมพยายามปลอบใจตัวเองอยู่เสมอ ในช่วงเวลาที่รู้สึกท้อแท้ แต่ก็อย่างนั้น ชีวิตไม่มีใครท้อแท้ได้ตลอด ที่เหมือนกับพายุฝนที่เข้ามาเข้าแล้วก็ออกไป แล้วหลังจากนั้น เราจะพบเจอกับสิ่งที่สวยงาม ในยามที่พายุนั้นผ่านพ้นไป
การใช้ชีวิตตัวคนเดียวมันอาจจะยากเกินไปสำหรับใครบางคน แต่ถ้าหากเราหาส่วนที่เติมเต็มให้กับชีวิตได้ ชีวิตเราก็จะพบกับความสุขที่ไม่มีวันหมดได้เลยล่ะ

edit: ขออนุญาตใช้ภาพซ้ำบางภาพ น่ะครับ สวัสดี