หนูเลี้ยงลูกด้วยความอดทนมากเลยค่ะ เพราะไม่ได้อยู่กับที่บ้าน อยู่บ้านสามี ก็ยังดีที่มีแม่สามีช่วยเลี้ยงแต่ก็เจอคำกดดันต่างๆนาๆจากพ่อสามี อาจจะเป็นคำพูดที่ไม่หนักสำหรับเขา แต่เราที่พึ่งคลอดลูกเลี้ยงลูกให้นมลูกอยู่กับลูกทุกๆ 24ชั่วโมง ทุกๆวัน เจอคำพูดแบบนั้นมามันน้อยใจ มันเสียใจนะ แล้วประเด็นคือปรึกษาสามีไม่ได้เลย พ่อแม่สามีไม่ให้เลี้ยงในห้อง ต้องมานอนที่กลางบ้านซึ่งพ่อแม่สามีก็นอนด้วย แต่ละวันในตอนเช้าสามีไปทำงาน จะได้หยุดวันอาทิตย์ แต่บางอาทิตย์ก็ไม่ได้หยุด แต่ละวันหนูใจจดใจจ่อรอแต่สามีเมื่อไหร่จะเลิกงานกลับบ้าน พอสามีกลับบ้านก็อยากจะคุยว่าวันนี้เจออะไรมาบ้าง อยากจะคุยปรึกษากันตามประสาผัวเมีย แต่โอกาสที่จะได้คุยกันสามคนพ่อแม่ลูก มันน้อยเหลือเกิน จะคุยปรึกษาสามมีต่อหน้าพ่อแม่สามีก็ได้อีก กลัวแต่ว่าพ่อสามีจะว่าจะด่าอีกว่าสำออย อ่อนแอ เอาแต่ใจ นิดๆหน่อยน้ำตาก็ไหล ใช่ค่ะ หนูเป็นคนที่ Sensitive ( อ่อนไหวกับทุกๆเรื่อง ) มากๆ 
อยากกลับบ้านนะคะ อยากกลับไปเลี้ยงลูกที่บ้านตัวเอง อยากอยู่กับแม่กับยาย อยากอยู่กับคนที่เลี้ยงเรามา แต่กลับไม่ได้ค่ะ เพราะอะไรหลายๆ ที่มันอธิบายไม่ถูกว่าเพราะอะไร 

( ในเมื่อตัดสินใจแต่งงาน มีลูกในวัยที่ตัวยังไม่พร้อม ยังไม่มีอะไรที่เป็นของตัวเอง นั้นแหละมันก็ต้องใช้ความอดทนมากๆ ใช่ค่ะสามีเลี้ยง พ่อแม่สามมีเลี้ยง แต่มันไม่มีความสุขเลยค่ะ ถึงสามีบอกเลี้ยงได้ ทำงานคนเดียวได้ เขามีพร้อมทุกอย่างแล้วก็จริงค่ะ แต่เรามาอยู่บ้านเขา โดยที่เราไม่มีอะไรที่เป็นของเราเลย มันรู้สึกผิดมากๆเลยค่ะ แย่มากเลยค่ะ ตอนท้องก็แพ้ท้องหนักมาก แพ้อยู่4-5เดือน คลอดลูกก็เจ็บปวดมาก ( ผ่าคลอด )
หลังคลอดก็เป็นซึมเศร้าที่บอกให้ใครรู้ไม่ได้ แม้กระทั่งสามีเราก็บอกเขาไม่ได้ หนูต้องไปแอบร้องไห้คนเดียวเวลาลูกหลับบ้าง ร้องไห้เวลานั่งมองหน้าลูกบ้าง ร้องไห้ตอนที่พ่อแม่สามีไม่อยู่บ้านบ้าง เหนื่อยนะคะที่ต้องอดทนอะไรขนาดนี้ )