ผมคงไม่พูดเยอะหลายคนคงเบื่อกับคนอย่างผมคนที่แสวงหาแต่สิ่งที่ง่ายจนตั้งคำถามแบบไม่ศึกษาและวันนี้ก็เช่นเดิมครับแต่ครั้งนี้มันช่างเป็นเรื่องที่พูดยากครับ
เมื่อวานนี้ตอนกลางดึกกระผมฝันจิตอกุศลว่ามีคนมายิงแม่ของกระผมแล้วท่านก็ล้มลงไป สิ่งนี้นั้นช่างทำใจยากมากจนถึงขั้นที่ผมคิดเลยว่าคงจะอีกยาวไกลที่ผมจะสามารถทำใจและเข้าใจในความไม่เที่ยงนี้ได้อย่างแน่นอนแค่ฝันยังขนาดนี้เป็นจริงจะขนาดไหนผมยอมรับเลยว่าที่ผมเริ่มศึกษาธรรมก็เพราะกลัวตายจนผมได้พูดคุยกับคนคนนึงเขาบอกคำพูดหนึ่งจนผมลืมเรื่องและเริ่มทำใจกับมันได้นั้นก็คือ"คนที่มีจิตตั้งมั่นอยากเป็นพระโสดาบันจะไม่มีวันตายจนกว่าจะได้เป็น"แต่สิ่งที่ผมลืมคิดคือการเป็นพระโสดาบันเป็นแค่ความตั้งใจของคมเพียงคนเดียวถึงแม้ศาสนาพุทธจะสอนให้เรารักตัวเองคนรอบข้างเขาแค่มีกรรมรวมกับเราเท่านั้นซึ่งผมก็ต้องยอมรับถึงความเป็นเด็กโง่จิตใจไม่เข็มแข็งคนนึงว่าผมอยากให้พวกท่านไปดีมากผมถึงจะหมดซึ่งความกลัวเหล่านั้นพวกท่านถึงจะชอบฟังผมพูดแต่พอเป็นเรื่องธรรมพวกท่านยังไม่ชินกับการกระทำกับผมทีผมเลยคิดว่าทำให้ท่านเห็นเพื่อท่านจะสนใจ แต่ก็ดันกลับมากลัวว่าตนจะตายเสียก่อนให้พวกท่านได้ดีผมตั้งเป้าหมายว่าในวันที่บวชหลังจากบวชเสร็จสัก2สัปดาห์แล้วค่อยแนะนำธรรมให้พวกท่านได้ปฏิบัติดูแต่นั้นแหละครับกว่าจะได้บวชก็อีกหลายปีกลัวทั้งท่านเสียก่อน กลัวท่านตัวเองเสียก่อนอีกต่างหาก ผมรู้ว่าธรรมะแท้ไม่มีคำปลอบใจแต่ผมเชื่อคนที่อ่านอยู่คงเคยมีความรู้สึกนี้อยากให้พวกคุณช่วยบอกวิธีบำบัดใจหน่อยครับ