สวัสดีค่ะเรามีนามว่าK เราชอบคิดมากค่ะ
เราไม่ชอบตัวเองเลยในตอนนี้เราเคยคิดว่าอยากเป็นนักวาดแต่ว่าเราขอยอมแพ้แล้วค่ะ คนอื่นว่าเราวาดสวยก็จริงแต่เราน่ะยังรู้สึกว่าตัวเองไม่ดีพอเราชอบกำหนดตัวเองว่า เออเราต้องเก่งแบบเขาให้ได้ เราชอบคาดหวัง
เสมอๆจน
(พี่เขามาตั้งความหวังให้เราแหละค่ะพี่เขาว่าจะซื้อของให้แล้วเราก็อยากได้มากๆๆ คาดหวังกับคำพูดเขาเมื่อปีที่แล้ว แต่เราก็ได้ผิดหวังค่ะ คือแบบพี่เขาพูดซะดิบดีเลยว่า "ถ้าน้องKได้อันดับที่1-9เลขเดียวพี่จะซื้อโทรศัพท์ให้จนถึงวันใกล้เกรดออกเราก็คาดหวังมากๆว่าจะได้มั้ยสรุปมาเราได้ที่7ค่ะ แต่กลับว่าพี่เขากลับคำซะงั้น "ไม่เอาดีกว่าถ้าน้องKได้ที่4พี่จะซื้อให้"คือแบบเธอเข้าใจมั้ยว่าเราชอบคาดฟวังยิ่งเราคาดหวังพี่เขายิ่ง..ตามนั้นแหละค่ะ คือเราชอบเก็บอะไรๆมาไว้คนเดียวเสมอๆคิดมากเรื่อยๆเราไม่เคยปรึกษาใครเลยจนเกิด อาการความเครียดสูง เรารู้ได้เพราะเราได้พบหมอจิตแพทย์แหละ เราก็เล่าทุกอย่างให้หมอฟัง)
(มาที่เรื่องความฝันอยากเป็นนักวาดของเราค่ะ เราอยากเป็นนักว่ดมากๆแต่เรานั้นคิดว่าตัวเองไม่เก่งพอมีความสามารถไม่พอเราเกลียดตัวเองค่ะเราชอบกำหนดตัวเองเสมอๆเพื่อให้ได้เป็นแบบนั้นแบบนี้เหมือนเขาจนเราคิดมากเรื่อยๆเราชอบอิจฉาคนอื่นเสมอๆเหมือนที่เราด้อยกว่าเขาแหละค่ะเรามีความอดทนต่ำเราเหนื่อยเราคิดว่าพอ"แค่นี้มั้ย ยอมแพ้ดีมั้ยนะ"จนบอกกับแฟนว่า"พี่หนูขอยอมแพ้กับความฝันที่อยากเป็นรักวาดแล้วนะ" เรามีความฝันมา2กว่าๆแล้วค่ะแต่เราทำไม่ได้เราคิดว่าเราไม่เหมาะกับเราเลยมันเหมาะกับคนอื่นมากๆเราชอบมโนว่าตัวเองได้เป็นนักวาดเสมอๆเพ้อเจ้อไปวันๆถ้ามโนไปเองกับเพ้อเจ้อไปวันๆเราคงได้ที่1ของรร.แหงๆค่ะชอบคิดไปเองว่าได้เป็นตลอดๆเก่งทุกด้านมีความสามารถทุกอย่าง เอาจริง เราขอยอมแพ้กับการเป็นนัดวาด เราไม่คิดจะจริงจังเลยเราขอโทษนะคะแต่เราทำไม่ได้ตามที่เราหวัง ถ้าเธอคิดว่า ทำไมไม่ลองก้าวข้ามมันดูละเธอต้องได้เป็นนัดวาดแน่ๆ วาดรูปก็สวย เธอค่ะนี่มัน"โลกแห่งความจริงนะคะ มันไม่ใช่โลกการ์ตูน หรือ อนิเมะ หรืออีกอย่างแม้แต่ โลกมโนไปวันๆ"โลกความจริงเราเพ้อเจ้อไปวันๆค่ะไม่คิดพัฒนาเราชอบให้อะไรเสมอๆกันตลอดแล้วเราแทบจะคิดว่ามันไม่เหมาะกับเราซะด้วยซ้ำ เราเก่งไม่พอจริงๆค่ะขอยอมแพ้เลยค่ะ)
"เราหวังว่าคุณจะผ่านไปด้วยดีกว่าเราจะเก่งกว่าเราขอให้คุณโปรดอย่าเป็นแบบเราเลยนะคะ โปรดขอให้คุณเก่งกว่าเราและก็ขอคุณคิดว่าคุณเก่งได้ในแบบของตัวเอง"
ขนาดเราอยู่ม.2เรายังยอมแพ้เลยเราไม่มีความอดทนที่จะไปต่อค่ะเราเบื่อโลกกับเหนื่อยมากๆเลยค่ะมีอนาคตอีกไกลแต่เราขอยอมแพ้ค่ะ
คุณให้เราคาหวังตนเจ็บใจเลยนะคะ และ เราขอยอมแพ้กับความฝันค่ะ
เราไม่ชอบตัวเองเลยในตอนนี้เราเคยคิดว่าอยากเป็นนักวาดแต่ว่าเราขอยอมแพ้แล้วค่ะ คนอื่นว่าเราวาดสวยก็จริงแต่เราน่ะยังรู้สึกว่าตัวเองไม่ดีพอเราชอบกำหนดตัวเองว่า เออเราต้องเก่งแบบเขาให้ได้ เราชอบคาดหวัง
เสมอๆจน
(พี่เขามาตั้งความหวังให้เราแหละค่ะพี่เขาว่าจะซื้อของให้แล้วเราก็อยากได้มากๆๆ คาดหวังกับคำพูดเขาเมื่อปีที่แล้ว แต่เราก็ได้ผิดหวังค่ะ คือแบบพี่เขาพูดซะดิบดีเลยว่า "ถ้าน้องKได้อันดับที่1-9เลขเดียวพี่จะซื้อโทรศัพท์ให้จนถึงวันใกล้เกรดออกเราก็คาดหวังมากๆว่าจะได้มั้ยสรุปมาเราได้ที่7ค่ะ แต่กลับว่าพี่เขากลับคำซะงั้น "ไม่เอาดีกว่าถ้าน้องKได้ที่4พี่จะซื้อให้"คือแบบเธอเข้าใจมั้ยว่าเราชอบคาดฟวังยิ่งเราคาดหวังพี่เขายิ่ง..ตามนั้นแหละค่ะ คือเราชอบเก็บอะไรๆมาไว้คนเดียวเสมอๆคิดมากเรื่อยๆเราไม่เคยปรึกษาใครเลยจนเกิด อาการความเครียดสูง เรารู้ได้เพราะเราได้พบหมอจิตแพทย์แหละ เราก็เล่าทุกอย่างให้หมอฟัง)
(มาที่เรื่องความฝันอยากเป็นนักวาดของเราค่ะ เราอยากเป็นนักว่ดมากๆแต่เรานั้นคิดว่าตัวเองไม่เก่งพอมีความสามารถไม่พอเราเกลียดตัวเองค่ะเราชอบกำหนดตัวเองเสมอๆเพื่อให้ได้เป็นแบบนั้นแบบนี้เหมือนเขาจนเราคิดมากเรื่อยๆเราชอบอิจฉาคนอื่นเสมอๆเหมือนที่เราด้อยกว่าเขาแหละค่ะเรามีความอดทนต่ำเราเหนื่อยเราคิดว่าพอ"แค่นี้มั้ย ยอมแพ้ดีมั้ยนะ"จนบอกกับแฟนว่า"พี่หนูขอยอมแพ้กับความฝันที่อยากเป็นรักวาดแล้วนะ" เรามีความฝันมา2กว่าๆแล้วค่ะแต่เราทำไม่ได้เราคิดว่าเราไม่เหมาะกับเราเลยมันเหมาะกับคนอื่นมากๆเราชอบมโนว่าตัวเองได้เป็นนักวาดเสมอๆเพ้อเจ้อไปวันๆถ้ามโนไปเองกับเพ้อเจ้อไปวันๆเราคงได้ที่1ของรร.แหงๆค่ะชอบคิดไปเองว่าได้เป็นตลอดๆเก่งทุกด้านมีความสามารถทุกอย่าง เอาจริง เราขอยอมแพ้กับการเป็นนัดวาด เราไม่คิดจะจริงจังเลยเราขอโทษนะคะแต่เราทำไม่ได้ตามที่เราหวัง ถ้าเธอคิดว่า ทำไมไม่ลองก้าวข้ามมันดูละเธอต้องได้เป็นนัดวาดแน่ๆ วาดรูปก็สวย เธอค่ะนี่มัน"โลกแห่งความจริงนะคะ มันไม่ใช่โลกการ์ตูน หรือ อนิเมะ หรืออีกอย่างแม้แต่ โลกมโนไปวันๆ"โลกความจริงเราเพ้อเจ้อไปวันๆค่ะไม่คิดพัฒนาเราชอบให้อะไรเสมอๆกันตลอดแล้วเราแทบจะคิดว่ามันไม่เหมาะกับเราซะด้วยซ้ำ เราเก่งไม่พอจริงๆค่ะขอยอมแพ้เลยค่ะ)
"เราหวังว่าคุณจะผ่านไปด้วยดีกว่าเราจะเก่งกว่าเราขอให้คุณโปรดอย่าเป็นแบบเราเลยนะคะ โปรดขอให้คุณเก่งกว่าเราและก็ขอคุณคิดว่าคุณเก่งได้ในแบบของตัวเอง"
ขนาดเราอยู่ม.2เรายังยอมแพ้เลยเราไม่มีความอดทนที่จะไปต่อค่ะเราเบื่อโลกกับเหนื่อยมากๆเลยค่ะมีอนาคตอีกไกลแต่เราขอยอมแพ้ค่ะ