ครอบครัวไม่ใช่เซฟโซน

วัน พฤหัสบดี ที่28 เดือน กันยายน พ.ศ. 2566

วันนี้เรามีเรื่องที่ไม่ไหวกับเรามากๆ เช้านี้เราโดนพี่สาวพูดจาให้ความหวังกับเรามากๆ เขาจะให้เสื้อกับเราแต่เขาก็ไม่ให้เราอยู่ดี แล้วตกเที่ยงมาพ่อให้เราไปเอาของลงรถ แล้วเราเป็นคนหน้านิ่งๆ พอทำเสร็จพ่อเราก็เข้ามาในห้อง คือห้องเรามีแค่ห้องเดียวที่ไม่มีประตู พ่อเราก็เดินเข้า ถามเราว่า “เป็น ยิ้มไร เป็น ยิ้มไร”ดังมาก พ่อเราเดินไปถือไม้แขวนเสื้อถือพร้อมกับชี้ใส่หน้าเรา พอสักพักแม่เราก็เรียกเข้าไปคุยด้วย ตอนนั้นมันจะมีป้าข้างบ้าน และพ่ออยู่ด้วย แม่ก็ถามเรา ตอนนั้นเราก็ร้องไห้อยู่ด้วยเพราะพ่อตอนนั้นที่ทำให้เราเสียความรู้สึกมาก ล่ะทีนี้แม่เราก็ยังถามไม่หยุดว่าเป็นไร แล้วเราก็พยายามพูดอธิบายว่าเราเป็นอะไร แต่เหมือนเรายิ่งพูดเหมือนพวกเขาไม่เข้าใจ เราจึงเดินหนี แต่พ่อเราก็พูดดังขึ้นมาว่า เออ! จะไปไหนก็ไปเลย! เราที่ไม่ทนตอนนั้นจึงยืนเถียงกับพ่อทั้งนํ้าตา แม่ที่ตอนนั้นกำลังลุกขึ้งพ่อเราก็โยนของไปโดนนู้นนี้แม่เราจึงเถียงกับพ่อเราตอนนั้น เราก็หนีเข้าห้องเรา แม่ก๋เดินถือไม้กระบองมาตีเราที่ขาพร้อมกับด่าท้อเราสาระพับ เราก็ร้องไห้เราร้องไม่มีเสียงเลยมีแต่เสียงสะอื้นกว่าเราจะหยุดร้องไห้ก็บาย3แล้ว ตกเย็นมาแม่ก็เข้ามาตอกยํ้าเราอีกมากหมาย วันนี้เราไม่ไหวมาก ทุกวันนี้การที่เราอยู่บ้านหลังนี้คือไม่ให้คนอย่างหนูมีความรู้สึกไรเลยหรอเราจะโมโหก็ไม่ได้เรามีเศร้าก็ไม่ได้เรามีความสุขก็ไม่ได้เรามีความรักก็ไม่ได้ แล้วจะให้อยู่ไปเพื่ออะไร
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่