เราลองมานั่งใคร่ครวญดูเเล้ว เราเสียเวลากับงานยืนขายของทั้งวันเพื่อเเลกกับเงินพอประทังมันไม่คุ้มเลยเเละกว่าจะรวย เราคงเเก่หง่อมงำเหงือกกว่าจะใช้เงินคงสิ้นใจตายพอดี เราคิดว่าเรารวยได้เเน่นอนนะ เเต่มันใช้เวลานานมากในการตั้งตัวหากคิดในฐานเงินเดือนของเราในตอนนี้ 

เเละยิ่งเศร้ายิ่ง กว่าจะเรียนจบเราคงปาไป 23 หรือเร็วสุดน่าจะตอน 22 ปี มันตอกย้ำว่าเราจบช้ากว่าเพื่อนร่วมรุ่น เเบบมันดูหดหู่ไงไม่รู้ เราไม่ได้กังวลตัวเราหรอก เรากังวลคนรอบข้างต่างหาก เเค่อยากมอบให้เขาในสิ่งดีๆ