สวัสดีทุกคนที่เข้ามาอ่านและยินดีที่ได้รู้จักนะคะ เข้าเรื่องเลยละกัน เราไม่รู้ว่าเราเป็นโรคนี้ไหม ทั้งชีวิตเราเคยมีแฟนแค่สามคน คนแรกนอกใจเรา คนที่สองหลอกเราคบกับเราแต่ระหว่างที่คบเราไปจดทะเบียนสมรสกับคนอื่น ส่วนคนสุดท้าย ทำร้ายร่างกาย ตบตี ต่อย เขียวช้ำทั้งตัว ตามหน้า ที่ตา หูเลือดออกเพราะโดนต่อยซ้ำนับครั้งไม่ได้มันต่อยย้ำอยู่แบบนั้น เคยโดนกระทืบเยียบที่ท้องที่แผลผ่าตัดมดลูก ทั้งที่ผ่าตัดได้ประมาณ2อาทิตย์ โดนบังคับให้กราบตีนอยู่หลายครั้ง เคยโดนมีดจี้คอ เคยเอามีดแทงตัวเองเพื่อจบปัญหาทุกอย่างแต่มีดไม่เข้า มันมาดึงมีดออกก่อน เราหนีอยู่หลายครั้งแต่หนีไม่พ้น แล้วเราจะโดนซ้อมทุกครั้งที่หนี อีกอย่างคือเรื่องเงินค่ะ เราออกเงินเองทุกอย่าง ระยะเวลาที่อยู่ด้วยกันเดือนกว่าโดนซ้อม5-6ครั้ง จนหลังๆ เราขอเงินจากแม่ไม่ได้ ต้องบอกก่อนว่า เราไม่ได้ทำงานเพราะเค้าไม่ให้ทำ และพอเรามาอยู่ด้วยกันเค้าก็ลาออกจากงาน เราคิดจะเปิดร้านขายของเลยขอเงินจากแม่มาทำทุนก้อนนึง ซึ่งเงินนั้นเค้าหลอกเอาจากเราไปจนหมด อ้างหาหมอเป็นแฟนกันต้องจ่ายให้ สุดท้ายเงินนั้นหมดลง เราเครียดมากๆ จากที่น้ำหนัก85 ลดเหลือ75ในระยะเวลาเดือนกว่า ทุกครั้งที่เราถูกซ้อมเราไม่เคยสู้เลยเพราะเราสู้มันไม่ไหวเพราะหนัก100กว่าโล สูงเกือบ190cm.ถ้าสู้ตอนนั้นเราตายแน่ หลังจากที่มันหลอกเอาเงินเราจนหมด มันถ่ายคลิปเรา และพูดให้เราขายตัวเลี้ยงมัน ใช่ค่ะทุกคนมันคือแมงดา ทุกอย่างพังหมดอนาคตที่จะขายของ ต้องบอกก่อนว่าเราไปอยู่ต่างถิ่น ที่ที่เราอยู่ห่างจากบ้านแม่เราเกือบ900กม. หลังจากที่ขอเงินแม่ไม่ได้มันเริ่มไม่ให้เราใช้โทรสัพไม่ให้ติดต่อที่บ้าน ไม่ปล่อยให้เราอยู่คนเดียว มันอ้างตัวเป็นนักเลงแถวนั้นพ่อมันใหญ่รู้จักตร. /ท.เป็นอย่างดีเราจึงไม่กล้าแจ้งความ มันขู่จะฆ่าพ่อแม่ญาติเรามันจะฆ่าทุกคน เรื่องนี้เกิดช่วงธค65-มค.65 โน้ตบุ้ค ไอแพดโปร11 ของทุกอย่าง บวกเงินอีกแสนกว่าบาท ต้องบอกก่อนว่าบ้านเรามีฐานะปานกลาง พอกินพอใช้ไม่ได้เดือดร้อน ตอนนั้นเราอายุ24 เราหมดทุกอย่าง แต่ยังมีโชคดีที่แม่และอาตามตัวเราจนเจอและพาเรากลับมาบ้านอย่างปลอดภัย เรากลับมาบ้านมันยังขู่เราไม่หยุดจะโพสคลิปประจานต่างๆนาๆ เราเปลี่ยนโทรสัพเปลี่ยนเบอร์ สมัครเมลใหม่แต่มันหาเมลล์เรามาได้ยังไงก็ไม่รู้ เฟสก็ปิดแทบจะไม่เล่นอะไรเลยนอกจากยูทูป ก่อนหน้านี้เราเคยเขียนจดหมายลาตาย เคยติดจะกรีดข้อมือตัวเอง แต่ทำไม่ลงทุกครั้งที่คิดหน้าแม่จะลอยมาทุกครั้ง เราหนีไปบวชชีพราหมณ์ จนตอนนี้ความคิดนี้ยังมีเข้ามาในหัวเราบางครั้ง ทุกครั้งที่เห็นข่าวผู้หญิงโดนทำร้ายเราจะนึกถึงเหตุการณ์นี้ทุกครั้ง เราไม่กล้าอยู่คนเดียว ไม่กล้าไปไหนมาไหนคนเดียว ไม่กล้าอยู่บ้านคนเดียว ไม่กล้าอยู่มืดๆ ทุกครั้งที่อยู่เงียบๆเราจะคิดตลอด จนตอนนี้09/66 เราก็ยังคิดเเบบเดิม เราไม่กล้าพูดให้ใครฟังรวมทั้งแม่เราด้วยคนที่สนิทที่สุด เราสงสารแม่ เราไม่กล้าคุยกับใครไม่กล้าคบใคร เราไม่รู้ว่าเราเป็นโรคซึมเศร้าไหม แต่เรื่องนี้แม่ไม่ได้รู้ทุกอย่างเราเล่าแม่ไม่หมดเรากลัวแม่ช็อคเพราะแม่เคยเข้าโรงพยาบาลแล้วครั้งนึงช่วงที่ติดต่อกับเราไม่ได้ เพราะผกติเราคุยกับแม่ทุกวัน เราไม่กล้าไปหาหมอ เรากลัวแม่เป็นห่วงเราหนักกว่าเดิม ทุกวันนี้เราทำตัวสดใสร่าเริง แต่ตอนที่อยู่คนเดียวก็ร้องไห้ ทั้งนี้ขอบคุณมากๆนะคะที่อ่านจนจบ จะแสดงความคิดเห็นอะไร ขออย่าใช้ถ้อยคำที่รุนแรงหรืออย่าว่าเราเลยค่ะ เรารู้ตัวดีว่าเราโง่ขนาดไหน เราแค่ขอพื้นที่ระบายได้พูดสิ่งที่มันอยู่ในใจที่เราพูดกับใครไม่ได้เลย...ขอบคุณนะคะ