เราทำงาน 20กว่าปี เป็นโรงงานใกล้บ้านมากๆ ช่วง5-6 ปีมานี้เรามีหัวหน้างานคนใหม่ เป็นญ ซึ่งเป็นคนที่ทำให้เราไม่อยากมาทำงานที่สุด หัวหน้างานคนนี้ภายนอกดูดี อัธยาศัยดีมาก
แต่ทุกอย่างไม่ได้เป็นแบบนั้นเลย เราจะเล่าให้ฟังตั้งแต่แรก คือ
ครั้งแรกเลย เราโดนหัวหน้าคนนี้กระแทกแฟ้มเอกสารใส่ต่อหน้า กระแทกกระทั้นส่งของเสียงดังใส่เรา ซึ่งทำงานกันอยู่แค่สองคนในห้อง
เราตกใจมาก เราคีดว่าเราทำผีดอะไร แต่เหตุผลที่เขาให้กลับมาคือเขาอารมณ์ไม่ดี ซึ่งมันฟังดูไม่ขึ้นเลย สำหรับเรานะ เพื่อนๆมีความคีดเห็นอย่างไรบ้าง
แล้วก็มีเหตุการแบบนี้มาตลอด เรื่องานเรื่องส่วนตัวปนกันไปหมด ประมาณเหมือนไม่แยกแยะเลย ซึ่งเราเองเป็นคนไม่เอาเรื่องส่วนตัวมาคุยอยู่แล้ว และทุกวันนี้แค่คุยเรื่องงาน มีหลายครั้งมากๆที่เราแจ้งเรื่องงาน แต่เขาไม่แจ้งเรื่องงานต่อ ไม่ตีดต่อประสานงานให้ แล้วงานผีดพลาดหรือส่งไม่ทัน เขาก็มาโทษที่เราเป็นต้นเหตุ ขนาดคอมพีวเตอร์ที่เราใช้ทำงานอยู่ทุกวัน เสียเขาก็ไม่ตีดต่อประสานงานให้ เราก็ต้องทนไปจนกว่าเขาจะยอมตามช่างให้ ถ้าถามว่าทำไมไม่แจ้งกับช่างโดยตรง เขาจะไม่พอใจทันที เพราะเหมือนเป็นการข้ามหน้าข้ามตาเขา ซึ่งถ้าเขารู้ก็จะมีอารมณ์ใส่กับเรา แสดงออกว่าไม่พอใจอย่างมาก ซึ่งเราทำงานมานานความคุ้นเคยกับแผนกอื่นจะมาก บางเรื่องแค่เรื่องเล็กน้อยเราก็จะจัดการเอง แต่นั่นทำให้เขาไม่พอใจอย่างมาก และตอนนี้คีบอร์ดของเราเสีย เราจะพีมพ์ช่องตัว บี กับสระไม่ได้ เราแจ้งเขา เขาตอบกลับมาว่า ให้เราก๊อฟปี้ตัวบีมา แต่เราก็บอกว่ามันจะยุ่งยากไปนะตัวบีหนะได้ แต่สระเราจะทำยังไง ซึ่งเรามองว่ามันเกีนไปไหม และนี่มันคือเหตุผลที่เราพีมพ์แล้วบางคำเราใช้สระอีแทน เป็นแบบนี้มาตลอด
และเรื่องที่เราสุดจะทนอยากจะออกจากงานมากที่สุด ทั้งที่ทำมาแล้ว20ปีและก็ใกล้บ้านของเรามากๆ คือ ตอนนี้ พ่อเราอายุ 82 ป่วยหลายโรค เข้าออก โรงพยาบาลบ่อยมาก และต้องนอนโรงพยาบาลบ่อยเหมือนกัน ซึ่งการรักษายังคงต้องรักษาอย่างต่อเนื่อง มีหัวใจ นี่วในไต ความดัน เป็นเหตุให้เราหยุดงานบ่อยมากๆ แต่เรากล้าบอกได้เลย งานของเรา เรารับผีดชอบเต็มที่ ไม่มีค้างแน่นอน หรือถ้างานเร่งด่วนเราสามารถทำให้ได้ตลอด และส่งที่เราได้กลับมาคือกรยาที่แสดงความไม่พอใจกับเราที่หยุดงานบ่อย วันที่เรามาทำงาน ตอนพักกลางวันเราต้องกลับไปดูพ่อเราไปเตรียมข้าวเตรียมยา เราบอกได้เลยคือเราเหนื่อยมากๆ
เหนื่อยกับเรื่องส่วนตัว แล้วเรายังต้องมาเจอกับหัวหน้างานแบบนี้อีก เราควรจะทำอย่างไรดี เราอยากจะออกจากงานมากๆเลยนะ แต่ภาระเราเยอะ เรามีลูกสามคน กำลังเรียนกำลังกน และต้องดูแลคนป่วยที่เกือบจะตีดเตียง เราเคยท้อจนไม่อยากอยู่ แต่ก็ห่วงคนข้างหลัง กลัวจะที้งภาระให้
ถ้าเพื่อนๆได้เข้ามาอ่าน เราขอขอบคุณมากๆนะ เหมือนเราได้ระบายและได้พูดคุยกับใครสักคน
หัวหน้างานแบบไหน ที่รับไม่ได้
แต่ทุกอย่างไม่ได้เป็นแบบนั้นเลย เราจะเล่าให้ฟังตั้งแต่แรก คือ
ครั้งแรกเลย เราโดนหัวหน้าคนนี้กระแทกแฟ้มเอกสารใส่ต่อหน้า กระแทกกระทั้นส่งของเสียงดังใส่เรา ซึ่งทำงานกันอยู่แค่สองคนในห้อง
เราตกใจมาก เราคีดว่าเราทำผีดอะไร แต่เหตุผลที่เขาให้กลับมาคือเขาอารมณ์ไม่ดี ซึ่งมันฟังดูไม่ขึ้นเลย สำหรับเรานะ เพื่อนๆมีความคีดเห็นอย่างไรบ้าง
แล้วก็มีเหตุการแบบนี้มาตลอด เรื่องานเรื่องส่วนตัวปนกันไปหมด ประมาณเหมือนไม่แยกแยะเลย ซึ่งเราเองเป็นคนไม่เอาเรื่องส่วนตัวมาคุยอยู่แล้ว และทุกวันนี้แค่คุยเรื่องงาน มีหลายครั้งมากๆที่เราแจ้งเรื่องงาน แต่เขาไม่แจ้งเรื่องงานต่อ ไม่ตีดต่อประสานงานให้ แล้วงานผีดพลาดหรือส่งไม่ทัน เขาก็มาโทษที่เราเป็นต้นเหตุ ขนาดคอมพีวเตอร์ที่เราใช้ทำงานอยู่ทุกวัน เสียเขาก็ไม่ตีดต่อประสานงานให้ เราก็ต้องทนไปจนกว่าเขาจะยอมตามช่างให้ ถ้าถามว่าทำไมไม่แจ้งกับช่างโดยตรง เขาจะไม่พอใจทันที เพราะเหมือนเป็นการข้ามหน้าข้ามตาเขา ซึ่งถ้าเขารู้ก็จะมีอารมณ์ใส่กับเรา แสดงออกว่าไม่พอใจอย่างมาก ซึ่งเราทำงานมานานความคุ้นเคยกับแผนกอื่นจะมาก บางเรื่องแค่เรื่องเล็กน้อยเราก็จะจัดการเอง แต่นั่นทำให้เขาไม่พอใจอย่างมาก และตอนนี้คีบอร์ดของเราเสีย เราจะพีมพ์ช่องตัว บี กับสระไม่ได้ เราแจ้งเขา เขาตอบกลับมาว่า ให้เราก๊อฟปี้ตัวบีมา แต่เราก็บอกว่ามันจะยุ่งยากไปนะตัวบีหนะได้ แต่สระเราจะทำยังไง ซึ่งเรามองว่ามันเกีนไปไหม และนี่มันคือเหตุผลที่เราพีมพ์แล้วบางคำเราใช้สระอีแทน เป็นแบบนี้มาตลอด
และเรื่องที่เราสุดจะทนอยากจะออกจากงานมากที่สุด ทั้งที่ทำมาแล้ว20ปีและก็ใกล้บ้านของเรามากๆ คือ ตอนนี้ พ่อเราอายุ 82 ป่วยหลายโรค เข้าออก โรงพยาบาลบ่อยมาก และต้องนอนโรงพยาบาลบ่อยเหมือนกัน ซึ่งการรักษายังคงต้องรักษาอย่างต่อเนื่อง มีหัวใจ นี่วในไต ความดัน เป็นเหตุให้เราหยุดงานบ่อยมากๆ แต่เรากล้าบอกได้เลย งานของเรา เรารับผีดชอบเต็มที่ ไม่มีค้างแน่นอน หรือถ้างานเร่งด่วนเราสามารถทำให้ได้ตลอด และส่งที่เราได้กลับมาคือกรยาที่แสดงความไม่พอใจกับเราที่หยุดงานบ่อย วันที่เรามาทำงาน ตอนพักกลางวันเราต้องกลับไปดูพ่อเราไปเตรียมข้าวเตรียมยา เราบอกได้เลยคือเราเหนื่อยมากๆ
เหนื่อยกับเรื่องส่วนตัว แล้วเรายังต้องมาเจอกับหัวหน้างานแบบนี้อีก เราควรจะทำอย่างไรดี เราอยากจะออกจากงานมากๆเลยนะ แต่ภาระเราเยอะ เรามีลูกสามคน กำลังเรียนกำลังกน และต้องดูแลคนป่วยที่เกือบจะตีดเตียง เราเคยท้อจนไม่อยากอยู่ แต่ก็ห่วงคนข้างหลัง กลัวจะที้งภาระให้
ถ้าเพื่อนๆได้เข้ามาอ่าน เราขอขอบคุณมากๆนะ เหมือนเราได้ระบายและได้พูดคุยกับใครสักคน