หนูอายุ19ปีเป็นลูกคนเดียวพ่อเเม่เลิกลากัน พ่อติดต่อเราตลอด แม่ต้องพาหนูไปอยู่กับยายๆเลยส่งเสียหนูจนจบม.3หนูมีเเฟนเลยยายไปอยู่บ้านเเฟน เเต่ก็ไปมาหาสู่ยายตลอด เเม่นานๆทีจะโทรหาครั้ง1 หรือเทศกาลจะกลับบ้านบ้างที2-3ปีไม่กลับมาเลย
หนูตัดสิ้นใจเรียนผู้ช่วยพยาบาล หนูอยากดูเเลคนที่หนูรัก โดยพ่อส่งค่าเทอมจนเรียนจบ หนูหาเงินเลี้ยงตัวเองตั้งเเต่อายุ17จนปัจจุบัน19ปี แม่พาเเฟนใหม่มาที่บ้านเขาก็ดีนะคะเเต่บางคำพูดทำให้เรารู้สึกน้อยใจมาก ถ้าเขามีลูกของเขาเองจะจัดระเบียบลูกของเขาเรียนจบสูงๆอยู่เเบบ พ่อ แม่ ลูก ซึ่งหนูน้อยใจมากหนูไม่เคยได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากับพ่อเเม่หรือได้รับไออุ่นนอกจากยายและก็เเฟน ถ้าเขามีจริงๆอายุคงห่างจากหนูมาก หนูควรจะดีใจ หรือเสียใจดีคะ หนูรู้สึกสับสน หรือชิลที่ตัวเองเป็นลูกคนเดียว ชอบตั้งคำถามกับตัวเอง บางทีก็ไม่รุ้ว่าเกิดมาทำไม #เเต่เเปลกนะที่เรารักคนที่ไม่ได้ส่งเสียเลี้ยงดู