จักรภพใน 972 ได้แจ้งเจ้าชายจักรภพใน 971 ว่า
อดีตจอมมารอีกคนคือคิมหันต์ ซึ่งเป็นเพื่อนของจักรา
ตั้งแต่เป็นจอมมารด้วยกัน และยังตามมาเป็นเพื่อนใน 972
ได้แจ้งว่าเขาได้ช่วยจักราได้แล้ว แต่เอาตัวซ่อนไว้
พวกตัวร้ายมีอภิญญาแกร่งกล้ามาก แต่อภิญญาของเขาที่หลงเหลือมา
ก็พอต่อกรได้ เรื่องนี้ทำให้จักรภพทั้ง 971 และ 972 สบายใจขึ้น

หลังจากนั้น เจ้าชายจักรภพอยากเจอศักดา แฟนหนุ่มของจอมจักรวาลบุษบาบัณ
เขาจึงเดินทางไปยังเทศกาลดนตรีเสสิขะเพียงคนเดียว
เขาแต่งตัวมอซอมาก เพื่อไม่ให้เป็นที่สนใจ
ปีนี้มีคนจำนวนมากมายังเทศกาลดนตรีที่ยิ่งใหญ่นี้
การที่จะหาคนอย่างศักดาไม่ใช่เรื่องง่าย
มันยากกว่างมเข็มในมหาสมุทรซะอีก
เจ้าชายจักรภพเลยต้องใช้ความชอบของดนตรีเข้าช่วย

เขาเดินหาในหลายเวทีมาก จนได้ยินเพลง Pumped Up Kicks
ของ Foster the People มาแต่ไกล เพลงเพิ่งเริ่มต้น
เพลงนี้ดึงดูดเขามากจนต้องเดินไปทางเวทีนั้นและแทรกตัวไปท่ามกลางผู้คน

พอไปยืนกลาง ๆ ไม่ใกล้ไม่ไกลจากเวที
เจ้าชายจักรภพโยกตัวไปตามเพลง
เขาเอาหมวกออก ปล่อยให้ผมที่ค่อนข้างยาวสยายลงมา
เขาโยกตัวไปตามจังหวะเพลง หลับตาปล่อยให้จิตใจล่องลอย
แล้วเขาก็เริ่มมี sense บางอย่าง
เขามองไปทางขวา เห็นผู้ชายคนหนึ่งกำลังโยกตัวตามจังหวะเพลง
เหมือนกัน เขาเดินไปยืนใกล้ ๆ แล้วทั้งคู่ก็โยกตัวตามจังหวะเพลง
จนจบเพลง หลังจากนั้นทั้งคู่ก็ลืมตาหันหน้ามายิ้มให้กัน
ผู้ชายคนนั้นยื่นมือขวาให้เขา เจ้าชายจักรภพจึงยื่นมือขวาไปจับมือของเขา
เจ้าชายแนะนำตัวว่า "ผมจักรภพ 971 ครับ"
ผู้ชายคนนั้นแนะนำตัวเองว่า "ผมศักดา คนที่คุณอยากเจอ"

ศักดาให้เจ้าชายนั่งรอตรงพื้นสนาม
เขาเดินมาพร้อมกับเบียร์สองกระป๋อง
เขาส่งกระป่องนึงให้เจ้าชายจักรภพ
ทั้งคู่เปิดฝา ชนกระป่องกันก่อนจะดื่ม
ศักดาถามว่า "มีอะไรว่ามา เวลามีน้อย"
ตอนพวกเขาคุยกัน Foster the People ได้เล่นเพลง Pumped Up Kicks
เวอร์ชัน Acoustic

"คือผมอยากถามถึงโครงสร้างของหนังสือวิมานมายา
คุณเขียนเป็น 4 ภาค ๆ ละสามบท
ภาคแรกมันเป็นปรัชญาแปลก ๆ
ภาคสองเป็นกลอน
ภาคสามเป็นบทเพลง
ภาคสี่เป็นการรวบรวมผลงานของคุณที่เคยจัดแสดง
ผมสงสัยว่าคุณต้องการจะสื่ออะไร"
ศักดายิ้ม "สื่อถึงความเป็นผมไง"
เจ้าชายยิ้มบ้าง "เอาเป็นว่าภาคกลอน มันมีบทกลอนนึงชื่อว่าอโณทัย
อันนี้น่าสงสัยที่สุด เหมือนคุณกำลังจะบอกใบ้เรื่องราวในอนาคต"
"พวกนักปรัชญาเวลาหลายคนบอกว่าอดีต ปัจจุบัน อนาคต ไม่มีอยู่จริง
จักรวาลเรามันเหมือนเกิดมาเป็นหลอดกาแฟ มันเกิดมาแล้วทั้งดุ้น
เพียงแค่ว่าตอนนี้เราอยู่ตรงจุดไหนของเวลาก็แค่นั้นเอง
ชีวิตมันก็มีแค่นี้เอง ไม่มีอะไรมากกว่านั้น"
..........................................................
มุมหนึ่งของเทศกาลดนตรี มีร้านดอกไม้มาเปิดด้วย 
แต่คนมักจะมองไม่เห็นนอกจากศักดา
"ผมอยากหาช่อดอกไม้สวย ๆ สักช่อครับ"
"เดี๋ยวฉันเลือกดอกไม้ให้นะคะ"
"ครับ"
เจ้าของร้านเลือกดอกไม้อย่างดี ใช้เวลาจัดอย่างงดงาม
"นี่ค่ะ ชอบไหมคะ"
"ชอบครับ"
"จะเอาไปให้ใครคะ"
"ให้คุณไงครับ บุษบาบัณ ยอดรักของผม"
"คุณไม่เคยเปลี่ยนเลยนะคะศักดา"
จากนั้นทั้งสองไปอยู่ในห้องเล็ก ๆ แต่งดงาม
โดยบุษบาบัณนั่งบนโซฟา ส่วนศักดานอนบนตักเธอ
"ตักคุณน่าหนุนนอนตายจริง ๆ เลยนะครับ"
"คุณไม่เคยเปลี่ยนจริง ๆ "
"เครียดไหมครับเรื่องวุ่น ๆ ทั้ง 7 แสนล้านจักรวาล"
"ไม่หรอกค่ะ ทุกจักรวาลมีกลไกใหญ่น้อยคอยรันระบบไปเรื่อย ๆ"
"ระบบจะพังไหมครับ"
"ระบบไม่มีวันพังค่ะ แต่คนที่ไม่เข้าใจระบบอาจพังได้"
"แล้วคนที่หลงรักระบบอย่างผมควรทำอย่างไรครับ"
"ก็หลงรักต่อไปไงค่ะ จะได้รู้ว่ามันจะเป็นอย่างไรต่อไป"
"เมื่อระบบเป็นแฟนกับมนุษย์ อืม สิ่งนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนนะครับ"
"ที่ไม่เคยเกิดขึ้นเพราะไม่มีใครเชื่อไงคะ
ทุกสิ่งในจักรวาลเกิดขึ้นได้ถ้าเรามีความเชื่อบางอย่าง"
"และนั่นทำให้ผมเจอบุษบาบัณ ยอดรักของผม"
"และนั่นทำให้ฉันเจอศักดา ยอดรักของฉันเช่นเดียวกันค่ะ"
ศักดาลุกขึ้น "ก่อนจากกันวันนี้ มาเต้นเพลงนี้กันหน่อยครับ
Pumped Up Kicks เอาเวอร์ชันของTyler Ward & Crew นะครับ"
"ได้ค่ะ"






อโณทัย

เมื่อเราเกิดมาในหล้าโลก
วิปโยคโศกศัลย์ถึงวันไหน
เราสามารถรับแรงแห่งอโณทัย
และก้าวไปในทางที่ควร

ถึงแม้เหตุการณ์จะร้าวฉาน
แต่บันดาลบางอย่างไม่ผันผวน
ขอเพียงแต่ดวงใจไม่เรรวน
สิ่งที่ควรจะกลับมาไม่ลาลับ

ต้องเข้าใจสิ่งที่เราอยู่ในนั้น
มีโศกศัลย์มีประเสริฐมีเกิดดับ
ที่เป็นไปเพราะใจไปประทับ
ยากจะกลับแต่คงก้าวใกล้กังวล

ถ้าเชื่อมั่นแสงจรัญไม่หวั่นไหว
อโณทัยจะตามไปในทุกหน
ถ้ายังมีศรัทธามาปะปน
จะบันดลบรรดาบุษบาบัณ.