จักรวาลที่ 1888

เจ้าหญิงศรีจิตรายังคงคอยเทพจักรภพอยู่ที่ถ้ำอนาวัน
จนเทพจักรภพมาถึง
"เรื่องเยอะเหรอคะวันนี้"
"ครับ เยอะมาก แล้วที่นี่ละครับเรื่องเยอะไหม"
"ก็เยอะค่ะ"
"งั้นคุณเล่าให้ฟังหน่อยว่าที่นี่ เรื่องมันเป็นยังไง"

"ผู้คนในถ้ำอนาวันยังไม่ชินที่พวกเทพ พวกมาร
พวกภูตผีปีศาจเผยแสดงออกมาเป็นพัน ๆ ตนในแต่ละวัน
ความกลัวทำนองนี้ทำให้พวกเขาไม่มีความสุขกันเลยค่ะ
ยิ่งกลัวก็ยิ่งทำให้ประชากรลดลง"
"อืม ข้างนอกก็เหมือนกันครับ เทพกับมารทำสงครามกัน
ภูตผีปีศาจก็ทำสงครามกัน จนมนุษย์แทบจะอยู่ไม่ได้
สงสัยพวกเราต้องช่วยพวกเขากันบ้างแล้ว"

สิ่งที่เทพจักรภพกล่าวก็เป็นสิ่งที่พวกผู้คนตั้งข้อสังเกตกันมานานแล้วว่า
ตอนที่เทพจักรภพกับเจ้าหญิงศรีจิตราแห่งอนาวัน
เดินทางไปไหนด้วยกัน พวกเทพ มารและภูตผีปีศาจไม่กล้าที่จะมาต่อกรด้วย
ลือกันว่าทั้งสองพระองค์มีอภิญญาแปลกประหลาด
จนไม่มีใครกล้าที่จะมาวุ่นวายด้วย
อภิญญาแปลกประหลาดนี้ก็ไม่ทราบว่าทั้งสองพระองค์มีได้ด้วยเหตุใด
แต่ผู้คนชื่นชอบกันมากที่ทั้งสองพระองค์ไปไหนมาไหนด้วยกัน
เพราะมันรับประกันได้ว่าจะไม่มีพวกเทพ มารและภูตผีปีศาจตามรังควานมนุษย์

อย่างเช้านี้ที่ตลาดปริสต้า ซึ่งตั้งอยู่ไม่ห่างจากถ้ำอนาวันมากนัก
พอประชาชนรู้ว่าทั้งสองพระองค์จะเสด็จมา ตลาดก็คึกคักมากขึ้นกว่าเดิม
พวกเขารู้สึกปลอดภัยและรู้สึกว่าวันนี้ต้องมีสิ่งดี ๆ ในชีวิต
พอทั้งสองพระองค์เดินเข้ามา ผู้คนในตลาดก็แปลงร่างเป็น
ไพร่ฟ้าหน้าใสเหมือนกันหมด
แต่เช้านี้ เทพจักรภพสังเกตว่าเจ้าหญิงศรีจิตราทรงหดหู่เล็กน้อย
จึงทรงถามด้วยความเป็นห่วง
"เป็นยังไงเหรอครับวันนี้ ดูสีหน้าไม่ค่อยดีเลย"
"เธอกับฉันเพิ่งเสียชีวิตเมื่อคืนนี้"
"ว่าไงนะ มันยังไงอ่ะครับ"
"ที่ฉนวนกาซ่า จักรวาลที่ 452 ค่ะ"
"แล้วรายละเอียดล่ะครับ"
"ฉันไม่ขอเล่ารายละเอียดแล้วกันนะ"

"คุณไม่อยากเล่า ผมก็ไม่ว่าอะไรหรอก"
"ฉันเฉย ๆ กับเรื่องราวหลายอย่างของสังคมมนุษย์แล้วล่ะค่ะ
ที่น่าแปลกคือฉันระลึกชาติได้มากขนาดนี้
แต่ทำไมฉันยังต้องเกิดมาอีก นี่คือคำถามที่ยังหาคำตอบไม่ได้เลยค่ะ"
"เกิดมาเพื่อจะมาเจอผมไงครับ"
ทรงหยุดเดินแล้วหันไปทางเทพจักรภพ
"นายนี่ก็เผลอไม่ได้เลยนะ"
"แต่นั่นอาจจะเป็นเหตุผลหลักก็ได้นะครับ
คุณเกิดมาเพราะผมเกิดมา"
"แล้วก็เกิดมาในโลกที่เทพ มาร และภูตผีปีศาจ
เปิดเผยตัวกันเป็นพันเป็นหมื่นอย่างเนี้ยเนี่ยเหรอคะ
โรแมนติกจังเลยนะคะ"
"อ้าว อย่างน้อยพอทุกอย่างเปิดเผยหมด เราก็ไม่ต้องขุดคุ้ย
ให้เสียเวลาไงครับ ให้มันเห็นกันจะ ๆ ไปเลย"

"มนุษย์ก็เลยมัวแต่กลัว ผ่านมาเป็นพัน ๆ ปี
โลกก็ไม่ก้าวหน้าไปถึงไหนเลยนะคะ
อารยธรรมก็ไม่มีเพราะมนุษย์ตกอยู่ในความกลัว"
"ก็คุณระลึกชาติได้ ก็เลยเอาทุกชาติมาเปรียบเทียบกัน
คำตอบจึงเป็นอย่างนั้นไงครับ ถ้าเลิกเปรียบเทียบได้
มุมมองต่อจักรวาลนี้ของคุณอาจจะเปลี่ยนไปก็ได้"

"พอนึกถึงเรื่องของจักรวาล ก็อดคิดถึงจักรวาลอื่นไม่ได้นะคะ
หมายถึงจักรวาลภพชาติตามพิกัดของเจ้าชายจักรภพที่จักรวาล 971 อ่ะค่ะ
ตอนนี้หลายจักรวาลมีเรื่องกันมากมายเลยค่ะ"
"เช่นอะไรบ้างครับ"
"สงครามทั้งระดับโลกและจักรวาลที่ 971 ค่ะ มันกำลังโหดร้ายมากขึ้นทุกขณะ
เป็นสงครามที่อาจจะยืดเยื้อยาวนานก็ได้นะคะ"
"อ๋อ คุณเคยเล่าให้ผมฟังบ้างแล้ว"
"มีคนกำลังเดินทางด้วยจิตจาก 452 มาถึง 971 ค่ะ ไม่รู้ว่าเขาจะทำสำเร็จรึเปล่า
แล้วก็ยังมีอีกเรื่อง"
"อะไรเหรอครับ"
"ก็จักรวาลที่ 1940 อ่ะค่ะ ราชินีพระจันทร์กำลังจะมีเรื่องกับราชินีดาวอังคาร
และปัญหาที่สำคัญที่สุดก็คือ"
เจ้าหญิงศรีจิตราหยุดนิ่งไปชั่วครู่
"ปัญหาคืออะไรครับ"
"ราชินีพระจันทร์ก็คือฉันเองไงค่ะ นี่แหละปัญหาใหญ่ล่ะ"
"มีคุณก็ต้องมีผมด้วยสิครับ ใช่ไหม"
"ใช่ค่ะ แต่อย่าเพิ่งรู้เลยว่าคุณเป็นใคร"
"ทำไมหลาย ๆ ที่ถึงมีแต่เรื่องอ่ะครับ"
"ก็เพราะมีมนุษย์อยู่เป็นจำนวนมากไงค่ะ พอเริ่มไม่เข้าใจกัน
ความขัดแย้งก็เริ่มก่อตัว แต่มีอยู่ที่นึงค่ะที่ผู้คนหวังจะไปกัน
แต่จะไปได้รึเปล่า ก็เป็นอีกเรื่องนะคะ"
"ที่ไหนเหรอครับ"
"ป่านูเปียค่ะ"
"ทำไมล่ะครับ"
"ก็มีผู้ปกครองดีไงค่ะ ที่ไหนที่มีผู้ปกครองที่ดี
ถึงเหตุการณ์มันจะย่ำแย่แค่ไหน สุดท้ายมันต้องลงเอยด้วยดีค่ะ"
"แต่ถ้ายึดที่ตัวผู้ปกครอง ไม่ยึดระบบ พอผู้ปกครองตายลง
ทุกอย่างก็จบนะครับ"
"แต่ที่นี่ ผู้ปกครองไม่มีวันตายนะคะ"
"อ้าว ทำไมล่ะครับ"
"ก็เพราะราชาป่านูเปียเป็นแวมไพร์ไงคะ ... ที่รัก"