เราเห็นว่าช่วงนี้ กระแสเรื่องเล่า ผี ฟีเวอร์มาก เลยอยากจะมาเล่าประสบการณ์ตอนเจอผีครั้งแรกให้ได้อ่านกันค่ะ
*ปล.ใช้วิจารณญานในการอ่านด้วยนะคะ เพราะเรื่องนี้เกิดขึ้นตั้งแต่เราสมัยยังเด็กเลย แต่จำได้ติดตาไม่รู้ลืม แล้วก้ไม่รู้ว่า ไอ้สิ่งที่เห็นนั้น ผี รึ คิดไปเองตามประสาเด็ก 😅

ย้อนกลับไปสมัยเด็กเลย ตอนนั่นไม่รุ้กี่ขวบ เราเป็นเด็กภาคอีสานค่ะ แล้วบ้านแถวภาคอีสานจะเป็นหมู่บ้านใหญ่ๆที่อยู่ติดกัน บ้านเราเป็นบ้านไม้2ชั้น ข้างล่างจะเป็นใต้ถุนโล่ง มีครัว มีห้องน้ำซึ่งติดอยู่กับกำแพงของบ้าน มี เตียง มีแคร่ไม้ไผ่ วางใว้ติดกะเสาปูนกลางบ้านแล้วเสาปูนต้นนั้น จะมีปลั๊กไฟไว้เสียบสายไฟไปห้องครัว และ ห้องน้ำ ซึ่งห้องน้ำตรงนี้ประตูเปิดปิดมันจะไปตรงกะบันไดไม้ที่ใช้เดินขึ้นไปบนบ้านแล้วประตูห้องน้ำสมัยก่อนคือใช้ไม้เป็นกรอบประตูแล้วใช้สังกะสีแผ่นปิด สังกะสีเนี่ยก้เป็นรูเล็กๆน้อยๆแต่ส่องจากข้างนอกไม่เห็นข้างในแน่นอน

เรื่องมันเริ่มจากที่สมัยนั้น ไม่แน่ใจนะว่าปีไหน ที่ละครเรื่อง ปู่โสมเฝ้าทรัพย์ดังๆอ่ะ เราต้องมานอนดูทีวีบนชานบ้านกับพ่อแม่และน้อง หลังจากที่ดูก้เลยเกิดความสงสัยว่า เจ้าที่เจ้าทาง เจ้าบ้านเจ้าเรือน พวกปู่โสมเฝ้าทรัพย์นี่มีจริงรึป่าว ตอนนั้นเราไม่เคยเชื่อเรื่องผีเรื่องสางเลยนะ ทั้งที่บริเวณบ้านพ่อก้ปลูกต้นกล้วยตานีไว้เป็นดงๆเลย แล้วก้ชอบจุดธูปบูชาตอนวันพระ เราก้คิดแค่ว่า ผีก้อยู่ส่วนผี คนก้อยู่ส่วนคน อยู่กันคนละโลกอย่างที่หลวงตาที่พ่อนับถือกล่าวเอาไว้นั่นแหละ
พอเราถามแม่ แม่ก้บอกว่า ถ้าอยากรู้ว่ามีจริงไหมก็ลองเดินกระทืบเท้าลงบันไดบ้านไปดูสิ จะมีคนมาดึงขาหรือตีขารึป่าว ไอ้เรานี่เวลาไม่พอใจพ่อแม่ก้ชอบเดินกระทืบเท้าลงบ้านจริงๆแหละ (นิสัยไม่ดีนะคะ อย่าเลียนแบบ😂) ถามพ่อ พ่อก้บอกว่า อยู่ที่คนจะเชื่อ " ผีบ้านผีเรือน เจ้าที่เจ้าทาง ก้คือ ญาติเราที่เสียชีวิตไปแล้วนี่ล่ะ ยังคอยเฝ้าดูบ้านไม่ให้มีผีร้าย สัมภเวสี  เข้ามาในบ้านหรือ โจร มาขโมยของในบ้าน " อันสุดท้ายนี่ เราไม่เชื่อค่ะ ยกเว้นบ้านร้างที่รกๆ อันนั้นโจรไม่กล้าเข้าหรอก มันน่ากลัว     พอเราได้คำตอบจากพ่อแม่แล้วเราก้ไปถามน้อง ต้องบอกก่อนว่า น้องเราเป็นคนกลัวผีขึ้นสมองเลย ขนาดแมวกระโดดขึ้นบนหลังคาห้องน้ำ แล้วเราตะโกนหลอกผีหลอกน้องเรา น้องเรายังกระโดดออกจากห้องน้ำแทบไม่ทัน 😂😂 ยังแกล้งหลอกผีน้องได้เสมอ
ถามน้อง มันก้บอกว่า " ไม่รู้ อยากเจอมุงก้ลองเองสิ ทำตามที่แม่บอกดูเลย แต่มันไม่ลองหรอก ไม่อยากเจอ กลัว"

พอละครจบ ทุกคนต่างก้แยกย้ายกันไปนอนค่ะ เราก้นอนในห้องรวมกับน้อง แล้วเราก้ไม่ได้คิดจะลองของอะไรหรอก คิดแค่ว่ามันจะมีจริงมั้ยแค่นั้น แล้วก้หลับไป

จนกระทั่ง เที่ยงคืนกว่าๆ เราปวดฉี่ แน่นอนว่าต้องลงมาเข้าห้องน้ำข้างล่าง ซึ่งข้างล่างไม่มีใครนอนนะคะ นี่ก้ต้องปลุกน้องลงมาเป็นเพื่อนด้วย แต่วันนั้นไม่รู้อะไร น้องมันไม่ตื่นค่ะ ปลุกมันก้ไม่ตื่น เราก้ปวดฉี่มาก อั้นไม่ไหว + กับหงุดหงิดที่น้องมันไม่ยอมตื่นมาเป็นเพื่อน ก้ลุกออกมาเอง เปิดไฟข้างล่าง แล้วก้เดินกึ่งวิ่งลงบันไดมาเข้าห้องน้ำค่ะ ฉี่ไปได้สักพัก เสียงหมาเห่า หมาหอนก้ดังขึ้น แต่เราก้ไม่ได้คิดอะไร เพราะมันเป็นปกติของหมู่บ้านนี้ หมามันเยอะ ในใจคิดแต่ว่า เอาอีกล่ะ เห่าหอนให้รำคาญเวลาคนหลับคนนอนอีกล่ะ ไรงี้ ... พอเสียงหมาเงียบไป สักพัก เสียงหนึ่งก้ดังขึ้น  "ต๊อก แต๊ก ๆ" เราเงี่ยหูฟัง เสียงเหมือนคนเดินขึ้นลงบันไดไม้ไผ่ เราก้คิดว่า ใครคนใดคนหนึ่งต้องลงมาเข้าห้องน้ำเหมือนเราแหล่ะ
แต่ แต่ เราก้นั่งฉี่ไปได้สักพักล่ะนะ ทำไม ไม่มีเสียงเรียกให้ออกจากห้องน้ำเพื่อที่จะเข้าต่อหล่ะ
สำหรับเรา ไม่เรียกก้ไม่ออกอ่ะ 555 กวนไปอีก
พอไม่มีใครเรียก เสียงก้เงียบไป แล้วมันก้ดังขึ้นอีก " ต๊อก แต๊ก ต๊อก แต๊ก ๆๆ " ในใจคือ เริ่มคิดล่ะ ใครมันจะมาเดินขึ้นลงบันไดเล่นตอนดึกๆว่ะ ถ้าไม่มีใครลงมาเข้าห้องน้ำ แล้วใครเดินลงมา..
เกิดความสงสัยทีงี้ คิดได้แค่นี้ เสียงก้ดังขึ้นถี่ๆ ดังไม่หยุดเลย โอ้ยยยย วินาทีนั้น คือกลัวแล้วอ่ะ เหงื่อผุดขึ้นหน้า ใครว่ะมาเดินขึ้นลงบันไดเล่น
กุมารทองที่พ่อเลี้ยงไว้ มาหยอกรึป่าว ( พ่อเราเป็นคนชอบพระ ชอบของแบบนี้ ซึ่งปกติเราไม่เคยเจออยู่แล้วจึงไม่ค่อยกลัว)
ทำไงได้ สวดมนต์เลยจ้า นะโม ตัสสะฯ แผ่เมตตา พุทธคุณ ก้สวด สวดจนจบ เสียงก้ยังไม่หายไปไหน  เรากลัว กลัวจนเริ่มรำคานเพราะอยากออกจากห้องน้ำแล้ว เลยตัดสินใจ ส่องประตูสังกะสีที่มันเป็นรูเล็กๆ ไปดูเลยว่า ใครเดินขึ้นลงบันไดกันแน่