คือเราไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อแม่ ถึงไม่คิดจะฟังเหตุผลของเราเลย คือช่สงเนี้ยเราหางานทำและมัน สมัครไม่ได้สักที่เราก็ไม่รู้เหมือนกัน โปรไฟล์ของเราก็ค่อนข้างกลางๆ ลงไปต่ำ เรารู้ตัวดีว่าเราไม่ได้เก่งอัจฉริยะอะไรปบบนั้น แค่เรียนคอมพิวเตอร์ และก็เก่ง แต่ไม่ได้เก่งในระดับ อัจฉริยะมาก แค่พอจะสามารถเรียนจบได้  เรารู้ตัวเองดีว่าไม่เก่งเพราะแบบนี้ถึงไม่กล้าไปสมัครงานในสำนักงานใหญ่ๆ หรือบริษัทเพราะยังไงก็ไม่ผ่านอยู่แล้ว เราเลยเลือกสมัครพวกเล็กๆอย่าง 7-11 หรือ ซุปเปอร์มาร์เก็ต. แต่เราก็สมัครหลายๆที่มันก็ยังไม่ได้ หรืแส่งใบสมัครแล้วเขาไม่รับ. แต่ที่นี้ พ่อแม่เราอะ วุ่นวายมาตั้งแต่สมัยเรียนแล้วแถมชอบดูถูกดูแคลงแล้วอีก เราก็ทนๆจนเรียนจบ แต่พอเรียนจบ คือเราก็ไม่รู้ว่าเขาขาดหสังอะไรกับเรา. ก็รูเและว่าต้องการเงิน แต่จะให้ทำไง เราสมัครงานที่ไหนๆก็ไม่ผ่าน.   แต่พอเป็นแบบนี้ก็เริ่มใช้อารมณ์รุนแรงกว่าเดิม คือตอนเรียน ก็ชอบใช้ อารมณ์อยู่แล้ว. พอเราเรียนจบก็ใช้มากกว่าเดิม เราทำอะไรนิดๆหน่อยๆก็ ด่าๆๆ.  เราไม่ทำก็ด่าๆๆ เราท่อใจ เราหมดกำลังใจ แถนที่จะ สู้ๆนะเดี่ยวก็หาได้และ แต่กลายเป็นคำด่าคำดูถุก. ยกตัวอย่างคนอื้มาสำเติม มาเยียบยำเราให้ หมดกำลังใจในชีวิตอีก คือ ตั้งแต่เราอยู่ด้วยกันมา กำลังใจไม่เคยได้เลย จากพ่อแม่ เราไม่เคยได้รับกำลังใจจากพ่อหรือแม่เลย มีแต่ย่าของเราที่ คอยปลอบคอยสอน. จริงๆเราก็อยากย้ายไปอยู่กับย่าแต่เพราะว่า. ย่าเองก็อายุเยอะแล้วเราจึงไม่อยากจะไปเป็นภาระ. ก็เลยทนอยู่กับคำด่าแบบนี้มาตลอดหลายปี ซึ่งกำลังใจในชีวิตเรามันก็แถบไม่มี ไอเหตุผลที่มีชีวิตมันอาจจะดู เบียวแต่มันก็เป็นเหตุที่เรายังไม่ ฆ่าตัวตาย เพราะว่ายังอยากดูหนังอยากเล่นเกม.  แต่ปัญหาก็คืองานเรายังหาไม่ได้  เราท้อกับเรื่องงานมาก เราอยากได้กำลังใจ อย่างน้อยๆ ก็จากปากคนที่ชอบอ้างตัวเองว่าเลี้ยงมาตั้งแต่เด็กเงินเป็นล้านอ่ะ. คือพ่อแม่เราไม่ได้หวังให้เรามีการมีงานทำเพื่อ อนาหรอก แต่หวังรอกิจเงินมากกว่า เรารู้เพราะว่าช่วงฝึกงาน เงินเดินแรกและเดินถัดๆไป ได้แค่20,000 ซึ่ง เราได้ใช้จริงแค่500. ที่เหลือแม่ยึดไปหมด พอเราจะขอใช้ เขาก็ใช้เหตุผลแปลกๆเช่นกูเลี้ยงมา ท่าจะเอาเงินนี้ไปก็คืนไอที่กูเลี้ยงมาให้หมด อะไรแบบเนี้ยก็คือเราไม่มีสิทธิใช้เงินของตัวเองเลยแม้แต่นิด เวลาขอตั้งย่าหรือพ่อแท้ๆ ก็ต้องแอบขอท่าแม่รู้ แม่ก็จะเอาไปใช้เอง.   ทุกวันเนี้ยเวลาทะเลาะกันเราจะเดินหนีเข้าห้องตลอด. คือเขารู้นะส่าเราป่วยทางจิต สุขภาพจิตเราแย้มากๆ มากจนหมดยังเอื้อมและบอกให้เรารักษาแต่ใช้เวลานาน ซึ่งท่าเป็นคนปกติ 10 ปีก็น่าจะกลับมาหายแล้บแต่เรา รักษาจะ13 ปีละ ตั้งแต่จบม.ต้นขึ้นมาปลายเรียน ปวช.ปวส เรารักษาอาการป่วยทางจิตไม่หายเลยสักครั่ง หมอเขาก็เห็นใจแต่ทำอะไรไม่ได้ เพราะแนะนำอะไรไปก็ทำได้แค่ อาทิตย์เดียวสุดท้ายก็กลับไปเหมือนเดิม.