หากคุณต้องรอใครคนนึง คุณจะสามารถรอเขาได้นานแค่ไหน และอะไรที่จะทำให้คุณมั่นใจว่า การรอนั้นจะคุ้มค่า



---EP.4---
ณ ตู้ล็อคเกอร์ เวลา 13:30 นั้น เมื่อกอล์ฟใหญ่จูบผม ผมคิดว่ากอล์ฟใหญ่คงมาแกล้งเล่น แต่พอมองเข้าไปในสายตาคู่นั้น สถานการณ์ทุกอย่างมันดูจิงจัง และกอล์ฟใหญ่ก็พูดกับผม ขึ้นมาว่า เราชอบเธอ ชอบมานานแล้ว ชอบตั้งแต่วันแรกที่เธอลงมาจากกักตัว วันนั้นเธอใส่เสื้อสีขาวแขนยาว ชอบมาตลอด เป็นแฟนกับกอล์ฟได้ไหม เป็นกอล์ฟได้ไหมที่เธอจะให้โอกาส

ตอนนั้นผมก็ทำอะไรไม่ถูก พอมาย้อนคิดดู ตลอดเวลาที่ทุกคนออกมาจากแรกรับ กอล์ฟใหญ่ก็อยู่เคียงข้างมาตลอดจนรู้สึกผูกพันธ์เหมือนกัน ขาว ตี๋ สเป็คของผมด้วย ทำให้ผมถามความรู้สึกตัวเอง เอาไงดี ไม่เคยมีผู้ชายแท้ๆ มาพูดแบบนี้ตรงหน้า ผมเลยถามกอล์ฟว่า ถ้าเราเลือกเธอ เราจะเสียใจไหม ? คำตอบที่ได้ กอล์ฟจะไม่มีวันทำให้เสียใจ

ผมบอกกับตัวเองคงต้องลองดูเผื่อชีวิตนี้จะได้พบกับความรักจริงๆสักครั้ง สิ่งที่กอล์ฟใหญ่ทำ คือจูงมือผมไปหากอล์ฟเล็กแล้วบอกว่า กอล์ฟคนนี้กูขอได้มั้ย กูจริงจัง กูชอบคนนี้มานานแล้ว กอล์ฟเล็กก็งง งง อ่ำๆอึ้งๆ ตอบมาว่า แล้วแต่ผมแล้วกัน ซึ่งแน่นอนในที่สุดผมเลือกกอล์ฟใหญ่ และผมก็เชื่อว่า ผมเลือกไม่ผิด

หลังจากนั้นผมก็มีความสุขมากๆกับการตัดสินใจเลือกเขาคนนี้เวลาผ่านไป 10 กว่าวันที่ได้ใช้ชีวิตด้วยกันข้างในเรือนจำ



และวันที่ 23 มกราคม ก็มาถึงวันที่ศาลนัดพร้อมในคดีผม และกอล์ฟใหญ่ก็ออกศาลวันเดียวกันในคดีของเขาเพื่อไปตัดสิน เป็นความบังเอิญที่เกิดขึ้นได้ยากมาก คนละศาลด้วยนะครับ ผมศาลจังหวัดเชียงใหม่ กอล์ฟศาลจังหวัดฮอด เป็นไปได้ไหม ถ้าผมจะเรียกมันว่า พรหมลิขิต เราเดินจับมือออกจากแดนมาด้วยกัน เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดออกศาล และใช่ครับ ผมต้องใส่ตรวนที่ข้อเท้า มันเจ็บมากครับเวลาเดิน แต่ก็ต้องอดทน ก่อนผมกับกอล์ฟจะแยกกัน กอล์ฟบอกกับผมว่า ตอนเย็นเจอกันนะ กลับมาจากศาลเราจะได้กักตัวด้วยกัน ได้นอนด้วยกัน กอล์ฟต้องไปรถอีกคนเพื่อเดินทางไปศาลฮอด เลยแยกกันที่หน้าเรือนจำ

*อธิบายเพิ่มเติม ภายในเรือนจำจะไม่มีโอกาสได้นอนด้วยกันเลยเพราะ ห้อง LGBTQ ไม่สามารถมีผู้ชาย และห้องผู้ชายไม่สามารถมี LGBTQ เมื่อทุกคนที่ออกไปศาลนั่นหมายความว่าออกไปจากบริเวณเรือนจำกลับมาจะต้องทำการกักตัวเป็นเวลา 15 วัน ความบังเอิญครั้งนี้ทำให้จะได้กลับมานอนอยู่ด้วยกันในห้องกักตัว

ผมเดินทางมาถึงศาลจังหวัด
และแน่นอนครับ ผมได้พบกับทนายประจำคดี ทนายแจ้งกับผมว่า วันนั้นที่ 22 ธันวาคม ทนายจะยื่นประกันตัว แต่ทางแม่ของภูมิจำเลยที่ 1 ไม่ช่วยให้เหตุผลว่านี่คือบ้านหลังเดียวที่ครอบครัวเขามี หากประกันผมด้วยแล้วผมหนีศาลชีวิตครอบครัวเค้าจะไม่เหลืออะไรเลย  ผมนึกในใจคิดได้ยังไง ? ตอนนี้ผมอยู่ใต้ศาลขอยืม
โทรศัพท์ทนายโทรหาเพื่อน เพื่อนคนเดียวที่ผมเชื่อใจและไว้ใจที่สุด และชีวิตผมคนที่เรียกว่าเพื่อนได้จริงๆ ก็คงมีแต่คนนี้ ขอใช้ตัวย่อว่า W ผมโทรไปใช้เวลาจับต้นชนปลายไม่นานนัก W รวบรวมเงิน จากบัตรเครดิตกดเงินสดออกมา สินเชื่อ Line BK รวมไปถึง Shopee Cash ทั้งหมดเป็นเงินสดจำนวน 250,000 บาท นำมาให้ทนายเพื่อดำเนินการประกันตัวให้กับผม และเมื่อถึงเวลาขึ้นศาล ผมก็ยังให้การปฏิเสธเช่นเคย
สิ่งหนึ่งที่ผมจำมาจนวันนี้สายตาที่แม่ของภูมิมองมาที่ผมทรงผมหัวเกรียนใส่ตรวนที่ข้อเท้า ใส่ชุดผู้ต้องขังสายตาคู่นั้นมันช่างเหยียดหยามดูถูกเป็นที่สุด
และผมได้รับการประกันตัวครับ

ไม่ว่าคุณจะได้รับการประกันตัว,ศาลยกฟ้อง หรือปล่อยตัวหรืออะไรก็แล้วแต่หากคุณออกมาจากเรือนจำคุณจะต้องกลับไปถอดตรวนที่เรือนจำเท่านั้น

17:30 น. รถเรือนจำมารับที่ศาลจังหวัดเชียงใหม่ เดินทางกลับไปที่เรือนจำเมื่อรถไปถึงที่หมาย ลงจากรถ ถอดตรวน เมื่อผ่านประตูเหล็กเข้ามา ผมก็เห็นกอล์ฟที่กลับมาถึงก่อนหน้าแล้ว ผมรีบเก็บใบประกันตัวสีฟ้าไว้ในเสื้อด้านหลัง ผมยังไม่กล้าบอกกอล์ฟว่าสิ่งที่เค้าบอกกับผมว่ากลับจากศาลเราจะได้กักตัวด้วยกันนั้นมันเป็นจริงไม่ได้แล้วเพราะทันทีที่กลับถึงแดนเขาจะต้องขึ้นไปบนห้องกักตัวและผมจะต้องไปเข้ากระบวนการตรวจร่างกายและปล่อยตัว แต่แล้วเมื่อต้องแก้ผ้า เพื่อตรวจสอบร่างกายว่าไม่มีสิ่งอื่นใดติดตัวเข้ามา ถอดเสื้อ ถอดกางเกง ใบประกันตัวก็ตกลงตรงหน้ากอล์ฟ เขาพูดอะไรไม่ออก ผมก็ไม่ได้พูดอะไร หลังจากตรวจร่างกายเสร็จ เราก็เดินเพื่อกลับแดนไปด้วยกัน วันนั้นพระจันทร์สวยมาก เป็นเหมือนพระจันทร์ยิ้ม เราได้ดู
พระจันทร์ด้วยกัน เป็นโอกาสที่ยากมากๆเพราะในทุกๆวันเราจะต้องขึ้นเรือนนอน 15:30 น. นั่นหมายความว่าหากเป็นวันธรรมดาเราจะไม่มีวันได้เห็นพระจันทร์ด้วยกันเลย



พอถึงใต้อาคาร ห้องล็อกเกอร์ก็เปิด ผมจึงเก็บของทุกอย่างในล็อกเกอร์เสื้อผ้าของใช้ให้กับกอล์ฟทั้งหมด

และใช่ครับล็อกเกอร์ตรงนี้คือจุดเริ่มต้นของความรักในวันแรกที่กอล์ฟขอเป็นแฟน และในวันนี้เราจูบกันอีกครั้ง น้ำตาของผมใหลออกมาเอง อ้อมกอดนี้จะเป็นกอดสุดท้ายระหว่างเรา เรากอดกันจนนาทีสุดท้าย ทางฝ่ายหัวหน้าแดน ประกาศเรียกชื่อผมถึง 3 ครั้ง เพื่อทำการตรวจร่างกายและปล่อยตัว กอล์ฟบอกกับผมว่า รอกอล์ฟนะ เราจะออกไปใช้ชีวิตด้วยกัน 2 ปี รอกอล์ฟนะครับ อย่าทิ้งกอล์ฟนะ
ตอนนั้นผมมีหลากหลายความรู้สึกดีใจที่ได้ ออกจาก ที่เรือนจำแห่งนี้แต่อีกความรู้สึกก็อยากจะอยู่ตรงนี้กับเขา
ผมเลยบอกกับกอล์ฟว่า เชื่อเรานะเราจะไม่ทิ้ง เราจะกลับมายื่นเยี่ยมกอล์ฟนะ

และหลังจากนั้นผมก็ตรวจร่างกายและทนายมารอรับข้างหน้าเรือนจำ

ฝากติดตาม EP.5 เป็น EP สุดท้ายการสิ้นสุดของคดี และความรักของผมจะเป็นเช่นไรต่อไปในตอนจบ