" ถ้าไม่ใช่เธอคนนี้เราคงไม่พยายามมากขนาดนี้หรอก"



---EP. 5---
23 มกราคม 2566
หลังจากผ่านกระบวนการตรวจร่างกายและปล่อยตัวของทางเรือนจำ  ตอนนั้นเป็นเวลา 21:30 น. ผมเดินผ่านประตูเหล็ก...ประตูที่คนเป็นหมื่นคนข้างในอยากจะเดินออกมา ประตูแห่งอิสรภาพ ทนายจอดรถรอผมอยู่ พอขับรถมาถึงคอนโด ผมแตะคีร์การ์ดเปิดประตูห้อง ทุกอย่างภายในห้องยังคงเหมือนเดิม ระยะเวลารวมทั้งสิ้น 56 วันที่ผมเข้าไปอยู่ภายในเรือนจำ แน่นอนหละครับ ไฟที่คอนโดถูกตัด แต่ในช่วงมกรา อากาศที่เชียงใหม่เย็นจัด ผมแค่เพียงเปิดกระจกในห้องนอน ลมที่พัดเข้ามา ก็สามารถอยู่ได้อย่างสบาย ผมล้มตัวลงนอนบนที่นอน 6 ฟุต รองด้วยท๊อปเปอร์ขนห่าน และหมอนขนเป็ด มันนุ่มมาก ซึ่งผมคิดถึงความสบายนี้มาตลอด น้ำตาใหลออกมา ความรู้สึกตอนนั้นคือสงสารตัวเองมากครับ พาตัวเองไปเจอกับอะไรมา  เอาอย่างไรต่อกับชีวิตดี หัวใจที่บอบช้ำเหมือนการพลัดพรากจากคนที่รัก คนที่อยู่ด้วยกันทุกวัน หัวเราะด้วยกันทุกเช้า ความเหนื่อยล้าจากการออกศาลมาถึงตอนนี้ผมหลับไปอย่างสนิท

ลืมตาตื่นขึ้นมา 10:00 น. ผมเข้าห้องน้ำและอาบน้ำ ผมจำได้ว่าวันนั้นผมอาบน้ำนานมากทำความสะอาดร่างกาย พออาบน้ำเสร็จ ผมนั่งบนโซฟาผมเปิดมือถือขึ้น ใช้บัตรเครดิต ชำระค่าไฟผ่านแอป PEA และรอเจ้าหน้าที่มาต่อไฟ
โทรหาครอบครัวแต่ผมก็ไม่ได้เล่าสิ่งที่เกิดขึ้นให้ครอบครัวรู้...ได้แต่บอกพวกเขาว่า งานยุ่งเลยหายไป หลังจากนั้นผมก็เคลียร์ธุระสะสางทุกๆอย่าง

และแน่นอนครับ คดีความไว้ก่อนเนอะ ผู้ชายก่อนละกัน วันจันทร์ที่ 30 มกราคม ผมกลับไปเพื่อเยี่ยมกอล์ฟ



ตลอดเวลาที่รอคิว 2 ชั่วโมง เพื่อจะได้คุยกัน 15 นาทีผ่านกระจกใส หัวใจเต้นแรงผิดจังหวะตลอดเวลา ความผูกพันธ์ระหว่างอยู่ข้างใน มันเหมือนแผลสด คิดถึงเขาอยู่ตลอด และทันทีที่กอล์ฟมานั่งตรงหน้า ยกหูโทรศัพท์ผมเริ่มจากคำว่า ตัวเป็นยังไงบ้าง กอล์ฟตอบว่า เค้าโอเค คิดถึงตัวมากๆเลย ไม่มีใครงอแงตอนเช้าเหมือนเคย สายตาคู่นั้นที่มองมาความรู้สึกตอนนั้นผมอธิบายไม่ถูก คิดถึงเขาเหลือเกินแต่ก็ไม่อยากกลับเข้าไปในนั้น

ก่อนเวลาเยี่ยมจะหมดลง กอล์ฟบอกกับผมว่า ตัวไม่ต้องซื้ออะไรฝากให้นะแล้วก็ไม่ต้องฝากเงินให้ด้วย เค้ารักตัวเค้าไม่ต้องการอะไรขอแค่ตัวอย่าทิ้งเค้าไปก็พอขอแค่ตัวมาเยี่ยมเขาทุกอาทิตย์ได้ไหม ผมก็ตอบกลับไปว่า เค้าก็รักตัวเหมือนกัน เค้าจะมาหาตัวทุกอาทิตย์ เค้าจะดูแลตัวให้ดีที่สุด ดีจนตัวไม่มีวันปล่อยเค้าไปเลย
เวลาเยี่ยม 15 นาทีก็หมดลง




พอออกมาจากห้องเยี่ยม ผู้ชายบอกอย่าซื้ออะไร กะเทยหรอบอกได้เลยวันนั้นคือ "ซื้อแบบฉ่ำๆ" ผมซื้อทุกอย่างที่คิดว่าเค้าต้องใช้ ต้องกิน รวมไปถึงของกินในวันเสาร์ อาทิตย์ ไก่อบโอ่ง ไก่ต้มน้ำปลา พิซซ่า ข้าวผัด ฝากเงินไปอีก 3,000 บาท ตลอดเวลาตั้งแต่มกราคม ถึงพฤษภาคม ผมไปเยี่ยมกอล์ฟทุกอาทิตย์ไม่เคยมีอาทิตย์ไหนที่ไม่ไปเลย




และวันที่ 8 พฤษภาคม 2566 ก็มาถึง
วันพิพากษา กว่าจะถึงวันนี้นับจากวันประกันตัวก็ 3 เดือนกว่า ผมทำทุกอย่างสากกะเบือยันเรือรบ ค้นหาเอกสารหลักฐาน ไปคุมประพฤติสอบปากคำ แต่ไม่เคยเหนื่อยเลย  เพราะในทุกๆวันจันทร์ผมจะได้พลังบวกจากกอล์ฟ กำลังใจดีๆ กลับมาใช้ชีวิตสู้ต่อไป

ได้เวลาขึ้นศาลวันนั้น ผมจำได้แม่นยำว่าศาลเรียกคดีผม 11 โมงตรง ภูมิจำเลยที่ 1 รับสารภาพ และเยียวยาจ่ายเงินคืนให้ผู้เสียหายครบเต็มจำนวน ผู้เสียหายมาแถลงต่อศาลให้ว่าไม่ติดใจเอาความ
ศาลจึงสั่งจำคุก 3 ปี แต่จำเลยไม่เคยมีประวัติติดคุกมาก่อนและไม่เคยกระทำความผิดอาญามาก่อน ศาลจึงรอลงอาญา 2 ปีและปรับ 30,000 บาท

ใช่แล้วครับทุกคน ผมและภูมิไม่ติดคุกและครั้งนี้คงเป็นประสบการณ์ที่ทำให้ผมระมัดระวังตัว จะทำอะไรจะไว้ใจใครแม้แต่คนใกล้ตัวก็คงต้องคิดให้ดี

วันที่ 8 พฤษภาคม ตรงกับวันจันทร์พอดี หลังจากพิพากษาเสร็จ ผมรีบเดินทางไปเรือนจำเพื่อเยี่ยมกอล์ฟในรอบบ่าย ทันทีที่เจอกอล์ฟ เหมือนยกทุกอย่างออกจากอกผ่านพ้นคดีแล้วคดีจบแล้ว...ผมจำได้ว่าผมร้องไห้ร้องไห้แบบไม่ได้ฟังในสิ่งที่กอล์ฟพูดเลยร้องไห้อย่างเดียวต่อหน้ากอล์ฟเกือบ 10 นาที กว่าจะตั้งสติได้ และอีก 5 นาที ที่ได้คุยกัน ก็หมดเวลาเยี่ยม



ตลอดระยะเวลาตั้งแต่กอดสุดท้ายในวันที่ 23 มกราคม มาจนถึงวันนี้ 5 สิงหาคม รวมเป็น 195 วัน...ที่เราไม่ได้กอดกัน ไม่ได้สัมผัสกันเลย ตลอดเวลา 6 เดือนครึ่ง ผมไปเยี่ยมกอล์ฟทุกอาทิตย์ไม่เคยทิ้งเขาเลย ผมไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงรักเขาคนนี้ได้มากขนาดนี้ ตั้งใจรอขนาดนี้ และก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำกว่าในวันที่ 3 มีนาคม 2568 วันปล่อยตัว เขาจะรักผมแบบที่เขาสัญญาไหม




ผมเลยลังเล เคยไม่แน่ใจ สับสนกับความรู้สึกตัวเอง
ในบางครั้งการรอคอยมันก็ทรมาน บางทีก็เหนื่อยบางทีก็ท้อ และในบางทีก็มีความคิดเข้ามาในหัวว่าจะไปรักอะไรกับคนในคุกชีวิตเราอาจจะพลาดพั้งเพราะเชื่อใจคนคนนึงถูกไปฝากขังในเรือนจำ 56 วัน แต่ในที่สุดก็ชนะคดีไม่มีประวัติติดคุก เราเหมาะสมกับกอล์ฟจริงๆหรอ

ทุกคนอ่านมาถึงจุดนี้คงสงสัยว่า ผมจัดการยังไงกับความรู้สึกเหล่านี้ สิ่งที่ยึดเหนี่ยวจิตใจส่วนนึงก็คือจดหมายและสายตาของกอล์ฟที่เรามองกันผ่านกระจกในทุกอาทิตย์ อาทิตย์ละ 15 นาที และแน่นอนครับ ผมกลับไปหาหมอดู หมอดูบอกว่า เป็นพรจากพระจันทร์ที่ทำให้เราทั้ง 2 คนมาเจอกัน ตอนที่หมอเปิดไพ่แล้วพูด ประโยคนี้ออกมาผมขนลุกไปทั้งตัว เพราะผมยังไม่เคยพูดถึงเรื่องพระจันทร์ให้หมอดูฟังเลย และหมอดูยังทำนายต่อว่าผมและกอล์ฟจะได้คบกัน ใช้ชีวิตด้วยกันแต่ว่าตลอดไปไหมยังมองไม่เห็นเอาไว้มาดูใหม่ตอนที่ได้อยู่ด้วยกันแล้วอีกที ไม่คิดเลยว่า เจอด้วยความบังเอิญแต่รักด้วยความตั้งใจมันมีอยู่จริงๆ บังเอิญได้เจอกันในเรือนจำ บางเอิญได้ออกศาลวันเดียวกัน และก็บังเอิญได้มองพระจันทร์ยิ้มด้วยกันในคืนวันกลับมาจากศาล จะทำให้ความรักของคนสองคนประคับประคองกันมาถึงวันนี้

เรื่องราวความรักและคดีความของผมก็ประมาณนี้แหละครับทุกคน กว่าจะมี EP ต่อไป ก็คงเป็นวันที่กอล์ฟได้ปล่อยตัว 3 มีนาคม 2568 ผมก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่าปลายทางจะสมหวังแบบหมอดูทำนายไหม แต่วันนี้ผมมีความสุขที่ได้รักเค้า ผมเลือกที่จะรัก ผมก็คงต้องยอมรับที่จะรอ และหวังว่าปลายทางมันจะคุ้มค่ากับสิ่งที่ผมพยายามมาตลอด  

ขอบคุณทุกคนที่ติดตามมาจนถึง EP นี้ครับ

ก่อนจะจบผมมีเรื่องอยากบอกทุกคนครับในวันที่ 7 สิงหาคม 2566 อีก 2 วันนับจากที่อัพโพสนี้ เรือนจำกลางเชียงใหม่ เปิดให้เยี่ยมญาติใกล้ชิด
ใช่แล้วครับทุกคน ผมกับกอล์ฟจะได้กอดกันและกินข้าวด้วยกัน อยู่ด้วยกัน 3 ชั่วโมง ผมดีใจมากครับ จากที่เยี่ยมได้แค่ 15 นาที ผ่านกระจก ครั้งนี้จะเป็นอ้อมกอดแรกที่เราจะได้กอดกันหลังจากที่ห่างกัน 195 วัน


ขอบคุณที่ติดตามผมนะครับ 🩷❤️