- เป็นสารคดีที่มีความเป็นส่วนตัวที่สุดของคุณโจ๊ก วิชาติ สมแก้ว ผู้กำกับ , นักเขียน , นักวิจารณ์ และเป็นทุกอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้ บรรจงถ่ายทอด Details ทุกฉากทุกบริบทด้วยความตั้งใจตามเจตนารมย์ Concept เมื่อ​ผู้กำกับ ต้องการเปิดเผยความลับที่สุดในชีวิตต่อเพื่อนสนิทและแม่​ วินาทีที่คนเหล่านี้รู้ความจริงจะเป็นอย่างไร ?  ซึ่งตลอดเวลา 75 นาทีที่เต็มไปด้วยคำถามและคำตอบที่ได้ยินจากปากของพวกเขาเหล่านี้ เหมือนเป็นเทปซีดีที่เราเผลอเจอในลิ้นชักแล้วได้หยิบมาเปิดดูอีกครั้ง จากนั้นก็พาย้อนกลับไปช่วงปี 2549 ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่ถ่ายทำ เราจะได้เห็นความทรงจำในช่วงเวลาดังกล่าว ไม่ว่าจะเป็น วัยรุ่น MSN , ทรงผมรากไทร , เสื้อยืดกางเกงยีนส์ขายาวลากเท้า หรือ การนั่งเม้ามอยหอยสังข์ตั้งวงปลาปิ้งกับกลุ่มเพื่อนมหาลัยสด ๆ ก็จะถูกนำเสนอด้วยภาพเหล่านี้ทั้งหมด ขณะเดียวกันก็ตัดสลับไปที่การสัมภาษณ์เพื่อนคนอื่นตามร้านอาหารและบ้านเกิดของผู้กำกับซึ่งมีแม่เป็นผู้ถูกสัมภาษณ์เกี่ยวกับตัวของเขาเช่นกันว่าผู้กำกับเป็นใคร เกิดที่ไหน เรียนจบที่ไหน ทำงานอะไร อะไรถึงกลายเป็นจุดเริ่มต้นของการทำหนัง รวมถึง การเผยตัวตนว่าเป็นเพศที่ 3 ด้วยปากต่อปากแต่เห็นหน้าคนถูกถามเพียงอย่างเดียว มีแวะเสริมด้วยภาพถ่ายตัวผู้กำกับแต่ละช่วงแต่ละวัยแทรกเสริมเป็นระยะเพื่อให้เราเห็นภาพมากขึ้น
- ดูไปสักพักเริ่มรู้สึกตัวเองว่าเนือย ๆ เป็นระยะในช่วงที่ผู้กำกับพูดคุยกับเพื่อนหมวกซึ่งรู้สึกว่านานไปหน่อยนึงจนเผลอวูบหลับไปเพียงวิเดียวก็รีบปลูกตนเองให้ตื่นทันที หลังจากนั้นไม่หลับอีกเลยจนกระทั่งพอเข้าสู่ช่วงที่รถทัวร์กำลังวิ่งบนถนนแล้วภาพก็ตัดไปที่ตัวผู้กำกับพูดคุยกับแม่ที่บ้านเกิดด้วยภาษาใต้ที่คุ้นเคย ส่วนตัวผมรู้สึกอินช่วงนี้ที่สุด อินในความสัมพันธ์ใน Local ระหว่างแม่กับลูกที่ใกล้ตัวมากกว่าความสนิทแบบเพื่อน อีกทั้งจับต้องได้และมีความหมายที่ซับซ้อนเช่นกัน ถึงแม้สำเนียงใต้จะดูห้วน ๆ แรง ๆ นักเลง แต่กิริยาท่าทางแสดงด้วยความจริงใจจนเรียกรอยยิ้มและเสียงหัวเราะออกมาได้ไม่น้อย แต่สำหรับผมกลับขำไม่ออกเท่าไหร่ เพราะคำพูดในประโยคแต่ละ Dialogue ที่แม่ถามผู้กำกับแบบ Basic ง่าย ๆ ว่า เรียนจบแล้วจะทำงานอะไร ? จับใบดำใบแดงเสี่ยงดวงเกณฑ์ทหารรับใช้ชาติ บวชทดแทนพระคุณพ่อแม่ หางานทำ หาเมียหาแฟนแต่งงานมีลูก พ่อแม่จะได้สบายด้วยอะไรอย่างนี้ ซึ่งเป็นชุดความคิดเดิม ๆ ที่ผู้ใหญ่ทำกันตาม Pattern ที่สังคมกำหนดไว้เหมือนนัดกันท่องจำมา โดยไม่ได้คำนึงในส่วนลึกถึงความต้องการของลูกจริง ๆ ว่าฝันอยากเป็นอะไร เวลาถูกถามพวกนี้ขึ้นมาจะรู้สึกอึดอัดใจทุกครั้งที่จะตอบ เมื่อลองมองผ่านจากตอนนั้นถึงตอนนี้มันเปลี่ยนจากคำห่วงใยด้วยความหวังดีกลายเป็นคำถามที่สะท้อนกลับไปถึงระบบโครงสร้างและแนวคิดอนุรักษ์นิยมที่ไม่ได้สอดคล้องกับ Lifestyle ที่เปลี่ยนไปในปัจจุบันจนรู้สึกเจ็บปวดทุกครั้งที่นึกถึงสิ่งเหล่านี้
- สรุป ชอบมาก ภาพดี เนื้อหาตรงประเด็นให้ความรู้สึกเบาสบายและความหมายลึกซึ้งอย่างท่วมท้น เพลงประกอบไพเราะฟังสบายจนติดหู โปสเตอร์ใช้โทนสีขาว-ดำออกแบบท่านั่งของตัวผู้กำกับแล้วเอาคอเสื้อปิดหน้าแม้ดูเรียบง่ายแต่ชวนหลงใหลน่ามองไม่มีเบื่อ แถมเป็นสารคดีชีวประวัติผสมสารคดีที่มอบความบริสุทธิ์ใจในการเปิดเผยเรื่องราวไปกับการถือกล้องถ่ายภาพคนที่เกี่ยวข้องทั้งแม่ พ่อและเพื่อนสนิทให้เรารู้จักตัวตนของตัวผู้กำกับมากขึ้น ขณะเดียวกันก็มอบ Details การตั้งคำถามกับการพูดความจริง การโกหกในเรื่องที่เราอยากรู้และผู้กำกับอยากบอกจนนำไปสู่การตัดสินใจและการยอมรับตัวตน แม้ว่าผลลัพธ์จะออกมาเป็นอย่างไรแต่สุดท้ายสิ่งที่เราเลือกก็คือสิ่งที่ดีที่สุดที่จะอยู่กับเราตลอดไป ถึงแม้ว่าคำพูดบางอย่างจะรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาซักนิดบ้าง แต่เข้าใจเหตุผลว่าเขาถูกปลูกฝังให้เชื่อให้ทำตามส่งต่อกันมาจากรุ่นสู่รุ่นไม่ต่างกับตัวเราเช่นกัน เพียงแต่เรามองมุมอื่นที่ต่างไปแค่นั้น ถ้าจะโทษก็ต้องขุดรากเหง้าที่ต้นตอมองไปที่ระบบโครงสร้างจารีตวัฒนธรรมที่ยังคงอยู่ดีกว่า ไม่ว่าอย่างไรก็ตามเชื่อว่าวันหนึ่งทุกสิ่งทุกอย่างค่อย ๆ ปรับเปลี่ยนไปตามยุคสมัยให้คนค่อย ๆ เรียนรู้ เข้าใจในเรื่องที่เคยถูกตั้งคำถามแล้วยอมรับในสิ่งนั้นไปทีละอย่างด้วยกันเป็นปกติ นอกจากสารคดีเรื่องนี้จะช่วยชีวิตผมเอาไว้แล้วยังช่วย Heels ชีวิตคนดูด้วยเช่นกัน
 
ขอขอบคุณผู้อ่านทุกท่านครับ เมื่อได้อ่านแล้ว สามารถกด Like กด Share บทความของผม และ ติดตามช่องทาง Facebook : EM Pascal เพื่อเป็นกำลังใจในการรีวิวครั้งต่อไป ขอบคุณครับ