เราเป็นบุคคลประเภทเวลาเป็นเมนส์จะอาการแรนดอมมากกก ตั้งแต่ไม่เป็นไรเลย ยันเป็นทุกอย่างเช่นปวดท้อง ปวดหลัง ร้าวลงขา หงุดหงิด ดิ่ง อ่อนไหวง่าย และอาการพวกนี้ก็เกิดขึ้นแบบสุ่มไม่มีสัญญาณอะไรเลยว่ารอบนี้จะเป็นแบบไหน ที่มาขอคำปรึกษาในครั้งนี้คือปัญหาเรื่องอารมณ์ค่ะ อันนี้อยากแชร์ประสบการณ์ความอารมณ์อ่อนไหวและดิ่งสุดขั้วช่วงเป็นเมนส์ด้วย
-อาการแบบหนักมากครั้งแรกก็คงเป็นม.ต้น ต้องไปเปิดบัญชีธนาคารเพราะโรงเรียนต้องใช้แล้วเขาไม่ยอมเปิดให้เพราะอายุไม่ถึง 15 พอเดินออกมาปุ๊บก็น้ำตาไหลเลยจ้า ยายที่มาด้วยก็งง เราในตอนนี้ก็งงแค่เรื่องเปิดบัญชีธนาคารเนี่ยต้องร้องไห้เลยเรอะคือมันต้องส่งเอกสารก็จริงแต่มันก็ไม่ได้ร้ายแรงขนาดนั้น ขอเขาส่งตามหลังก็ได้ มันไม่มีอะไรเลยแต่อารมณ์ตอนนั้นคืออยากร้องไห้มากๆ ทำไมไม่มีใครเข้าใจชั้นเลยประมาณนั้น
-ต่อมาช่วงม.ปลายอันนี้แหละที่ไม่โอเคคือเราเข้าห้องพิเศษมันจะมีความตึงเครียดในช่วงสอบหน่อย ถ้าเกรดตกก็ต้องออก น่าจะช่วงสอบปลายภาคมั้งตอนนั้นอยู่ๆก็อ่านหนังสือไม่เข้าหัวเลยแบบทำยังไงก็อ่านไม่เข้าหัว อ่านไปแค่นิดเดียวเองแท้ๆ ไม่มีสมาธิเลยโฟกัสไม่ได้ มันไม่อยากอ่านหนังสือสุดๆ อารมณ์ดิ่งมากๆ ตอนนั้นคิดว่าเครียดรึป่าวเลยเลิกอ่านหนังสือไปเลยแต่ปกติต่อให้เครียดก็ไม่เคยมีอารมณ์ดิ่งขนาดนี้ ดิ่งขนาดไหนก็จนถึงขั้นตั้งคำถามกับชีวิตว่าเราจะเกิดมาทำไม พอตกเย็นอารมณ์พวกนั้นหายไปเหมือนไม่เคยเกิดขึ้น ถึงได้เข้าใจ อ้อ จะเป็นเมนส์นี่เอง
-คนส่วนใหญ่เวลาเป็นเมนส์จะหงุดหงิดแต่ของเราส่วนใหญ่จะเป็น’ดิ่ง’
อารมณ์พวกนี้น่ากลัวมากนะคะเวลาที่เราต้องทำเรื่องสำคัญมากๆอย่างเช่นต้องอ่านหนังสือสอบครั้งสำคัญหรือพรีเซ้นท์งานใหญ่ มันเป็นอารมณ์ที่จัดการยากกว่าความเครียดหรือตื่นเต้นซะอีกเพราะบางทีต่อให้รู้ตัวก็ทำไรกับมันไม่ได้จนกว่าจะหายไปเอง อ่านหนังสือก็ไม่ได้ ท่องสคริปต์ก็ไม่ได้ เคยมีครั้งนึงที่เราต้องพรีเซ้นท์โครงงานที่สำคัญ’มาก’และเราไม่อยากให้มีอะไรแบบนี้เกิดขึ้นก็เลยพยายามเครียดค่ะ เมนส์จะได้ไม่มา เราได้อยู่ในช่วงเมนส์ไม่มาเพราะความตึงเครียดช่วงสอบบ่อยๆก็เลยพอจะรู้สึกได้คร่าวๆว่าต้องคิดมากประมาณไหนเมนส์ถึงจะไม่มา พิมพ์มาแบบนี้ก็ดูเกินจริงไปหน่อยเราไม่สามารถควบคุมเมนส์ตัวเองได้ขนาดนั้น มันออกแนว’เป็นไปเอง’มากกว่า ที่พิมพ์มาฟังดูน่ากลัวแต่มันไม่เชิงเครียดหรอกค่ะ เราแค่พยายามคิดมาก คิดถึงเรื่องนั้นบ่อยๆ จะได้มีความเครียดให้ตัวเองเกิดแรงกระตุ้น ตั้งใจฝึกซ้อมท่องสคริปต์และควบคุมไม่ให้คิดมากเกินไปจนเสียเรื่อง ส่วนเรื่องเมนส์ไม่มาแค่ผลพลอยได้ (สรุปเดือนนั้นเมนส์ก็ไม่มาจริงๆ การพรีเซ้นท์ก็ผ่านไปอย่างราบรื่นแม้ว่าจะมีอาการแพนิคอยู่บ้าง)

อาจจะยาวไปหน่อยแต่ที่เล่ามาคืออยากแชร์ประสบการณ์และขอคำแนะนำเรื่องนี้เพราะมันไม่ได้เกิดทุกครั้งที่เป็นเมนส์และไม่ได้เกิดขึ้นบ่อย แต่พอเกิดทีก็อาจเสียการใหญ่ได้ ถามว่าทำไมไม่กินยาเลื่อนเมนส์ คืออาการนี้ไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยเลยครั้งล่าสุดก็เกือบปีแล้วจนลืมไปเลย พอมาครั้งนี้จะสอบอังกฤษของมหาลัยค่ะ ค่อนข้างสำคัญในระดับนึงแต่อยู่ๆก็ไม่อยากอ่านไม่อยากทำอะไรทั้งๆที่ฝึกทำโจทย์มาหลายวันติดแล้วอยู่ๆก็ขี้เกียจหรอ ตอนนั้นก็ยังไม่รู้ว่าเพราะเป็นเพราะเมนส์ อารมณ์มันดิ่งลงเรื่อยๆจนเกิดความรู้สึกถึงขั้นอยากตายขึ้นมา พอพักออกมานั่งไถมือถืออารมณ์ด้านลบพวกนั้นก็หายกิ้งไปเลย และก็เริ่มรู้ตัวว่าเป็นเพราะเมนส์ มันค่อนข้างน่ากลัวเลยที่อารมณ์มันดิ่งจนถึงขั้นเกิดความรู้สึกอยากตายขึ้นมา จะบอกว่าเป็นซึมเศร้าก็คงเป็นซึมเศร้าที่เกิดขึ้นแบบสุ่มตอนเป็นเมนส์และไม่ได้เกิดขึ้นทุกครั้งด้วยงั้นหรอ รอบนี้ยังดีที่ดิ่งแค่แป๊ปเดียวแต่รอบก่อนนู้นคือหมดวันเลย
มันไม่ได้เกิดขึ้นมานานมากและรอบนี้ดันดิ่งรุนแรง ไม่อยากปล่อยผ่านเฉยๆเลยมาลองพิมพ์กระทู้ขอคำปรึกษาดูค่ะ สำหรับคนที่อาจเคยมีปัญหาแบบเดียวกัน คุณจัดการกับอารมณ์ดิ่งยังไง