อย่าพึ่งเข้าใจผิดนะคะ เราไม่ได้ไม่อยากช่วยครอบครับทำมาหากินนะคะ  
บ้านเราอยู่กัน 4 คนค่ะ เรา ปู่ ย่า พ่อ 
ซึ่งเสาหลักของบ้านคือ ปู่ ย่า ค่ะ พ่อเราออกไปหาเงินเลยไม่ค่อยได้กลับบ้าน
แล้วเรื่องมันมีอยู่ว่า เราได้ถามกับย่าแล้วว่าเราจำเป็นต้องไปช่วยรึป่าวปู่กับย่ายกของไหวมั้ย ย่าเราก็บอกว่าไม่ต้องไปหรอกอ่านหนังสือเตรียมสอบเต็มที่ ซึ่งเรายินดีไปแน่นอนไม่ได้มีการบอกว่าไม่อยากไปทั้งสิ้น ซึ่งต่อมา ปู่เราก็ถามว่าพรุ่งนี้ไปด้วยกันมั้ย เราก็ตอบไปว่าไม่ไป เขาก็ถามว่าทำไม เรากูตอบไปตามตรงว่า อ่านหนังสือเตรียมสอบ แล้วเขาก็โมโหพร้อมทำท่าปามีดมาทางเราค่ะ ตอนนั้นเราขวัญเสียเลยค่ะ เพราะ เรามีปมตอนเด็กๆเราโดนญาติทำร้าย ทุบตี เราต้องทนอยู่แบบนั้นมา 3 ปี พูดได้เลยว่าฝังใจมากสำหรับเด็กอายุประมาณ6-7ขวบ ตอนนั้นเราแพนิคแบบมือไม้ชาไปหมด เริ่มร้องไห้ เขาก็ยังไม่หยุด เดินมาตะคอก ดุ ด่า เราว่าทำไมถึงไปอ่านที่ตลาดไม่ได้ เรียนที่ตลาดยังทำได้ทำไมแค่อ่านหนังสือถึงไปทำที่ตลาดไม่ได้ เราก็ตอบเขาไปว่าเราทำได้ หนูไปช่วยก็ได้ เขาก็ยังไม่หยุดไล่ด่าเราไปยาวมากทั้งเรื่องกินเรื่องนู้นนี่นั่นที่เขาจะหามาด่าเราได้ เราก็ไม่พูดได้เงียบเพราะเราไม่อยากให้เขาโมโหไปมากกว่านี้ ย่าเราก็อยู่นะคะแต่ไม่อะไรเลยนั่งดูทีวีปล่อยให้ปู่ด่าเราไป เรามองไปหาย่าบ้างบางทีเพื่อบอกว่าช่วยเราด้วย ย่าก็มองเราตอบนะคะแต่ไม่ช่วยพูดหรืออะไรเลยค่ะทำเป็นไม่เห็นไม่ได้ยิน พอเขาด่าเราจนพอใจแล้วเขาก็ขึ้นห้องไปค่ะ เราทนต่อไปไม่ไหวเลยร้องไห้ออกมา ย่าก็มายืนหน้าโต๊ะเราแล้วพูดว่า จะร้องทำไม เขาพูดนิดพูดหน่อยไม่ได้เลยหรอ เขาเลี้ยงเรามานะ เราพูดไม่ออกเลยค่ะได้แต่เก็บไว้ในใจ เราเป็นหลานอกตัญญูหรอ ผิดหรอที่เราตั้งใจเรียนมากกว่าช่วยเขาทำงาน ผิดหรอที่เราอยากทำงานที่ดีกว่าขายของที่เป็นอาชีพที่เลี้ยงเรามาถึงทุกวันนี้ เราผิดมากมั้ยคะ