ผมกับแฟนคบกันมา 8 ปี แฟนผมเป็นโรคซึมเศร้า รักษาตัวอยู่ตั่งแต่ตอนคบกัน 4 ปี โรคเกิดจากครอบครัวของเขาที่เชิงแนวเป็นคนจีนแต่ผมไม่ได้เหมารวมนะ ทุกวันจะหาเรื่องว่าแฟนผมเรื่องตื่นสาย เล่นแต่โทรศัพท์ ผมว่าทุกคนน่าจะเข้าใจบทสนทนา มีลงไม้ลงมือเป็นบางครั้งด้วยตั่งแต่เด็ก แล้วก็เจอปัญหาจากโรคซึมเศร้าทำให้เขาน้อยใจกลุ่มเพื่อนๆที่คบกันมานาน จนเกิดการทะเลาะครั้งใหญ่ทำให้เขาตัดสินใจจบชีวิตตัวเองครั้งแรก หลังจากนั้นเขาก็เลิกติดต่อกับเพื่อนกลุ่มนี้ ซึ่งผมสามารถช่วยไว้ได้ทัน ผ่านมาทุกอย่างเหมือนจะดีขึ้น ทางครอบครัวผมแนะนำนักจิตบำบัด ค่อยๆปลดปมในใจเขาจะรู้สึกว่าเขาดีขึ้นมากๆ ตัวเขาเองก็รู้สึกเหมือนกัน แล้วก็ได้ไปเคลียร์กันกับทางครอบครัวแฟนผมจนทุกอย่างดีขึ้นมาก เขาหันมาพึ่งทางธรรมจนแอบหมกมุ่นกับทางธรรมอย่างมาก นั่งสมาธิหลายชั่วโมง เชื่อในเทพฮินดู เชื่อในเรื่องดวง บอกจะดีขึ้นบลาๆแฟนผมมีกำลังใจมากๆถึงขั้นตั้งเป้าหมายชีวิตที่ชัดเจน แบบเป็นคนที่มีความสุขและมอบความสุขให้ผู้อื่น ถึงขั้นนักจิตบำบัดบอกว่าแฟนของผมหายแล้วเดียวช่วยออกใบยืนยันให้ เรื่องมีความสุขเกิดได้แค่ไม่กี่เดือน เขาอยากกับไปมอบความสุขให้กับครอบครัวเขาที่คิดว่าครอบครัวเขาเปลี่ยนไปแล้ว(พ่อ) เขาได้โทรไปหาพ่อของเขากะว่าจะให้กำลังใจพ่อที่กำลังจะทำงานแต่พ่อของแฟนผมกับทำเสียงแข็ง(ไม่รู้ว่าทำไม)แต่แฟนผมก็พูดคุยเล่นด้วยจนถึงประโยคนึงบอกว่า"หนูพึ่งตื่นพ่อตื่นนานยัง"ไม่รู้ว่าพ่อแฟนผมคิดอะไร ก็เลยพูดเสียงแข็งสอนแฟนผมว่า"ตื่นตอนนี้จะทำอะไรกิน คนเราต้องตื่นเช้า บลาๆๆๆ" หลังจากนั้นแฟนผมก็คุยไปสักพักแล้ววางสาย ตอนนั้นผมรู้เลยว่าทุกอย่างพังแล้วเพราะสีหน้าเขาเปลี่ยนจากคนมีความสุขเป็นคนที่เหมือนกับตอนที่ทะเลาะกับเพื่อน เขารู้สึกแย่ เขาบอกผมแบบนั้น แล้ววันนั้นก็มาจนถึงกลางคืนเขาก็สวดมนต์นั่งสมาธิ แล้วนั่งสมาธิเสร็จเขาร้องไห้ เขาบอกว่าเขาขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ช่วยให้เขารู้สึกดีก็ไม่ดีขึ้นเลย ผ่านคืนนั้นมาในตอนเช้าเขาก็บอกกับผมว่าทุกอย่างมันไม่มีจริง เขาขอพรให้ตัวเองดีขึ้นจนถึงตอนนี้มันยิ่งแย่ลง แค่อยากให้ความสุขให้พ่อแต่พ่อเขากับทำให้คิดถึงวันเก่าๆที่ทำให้เขาเป็นซึมเศร้า จนเขาไม่รู้สึกเชื่อในเทพและเหมือนเขาจะเริ่มฟังบทคำสอนก่อนจะเสียชีวิตอะไรทำนองนี้ เขาเชื่อในธรรมะแต่เขาเลิกเชื่อในดวงในพระเจ้าแล้ว เขาจะเชื่อในแบบที่เขาเชื่อ เขาบอกผมแบบนั้น จะปรึกษานักจิตบำบัดคนเก่า เขาก็คิวเต็ม ผมพูดอะไรไปเขาก็บอกว่าอย่าพูดเลยยิ่งทำให้เขารู้สึกแย่ ทุกอย่างมันแย่ลงมากๆ จนเขาตัดสินใจกินยาเพื่อจากไป ผมก็ยังช่วยเขาได้ทัน แล้วเขาก็บอกว่าเขาหมดห่วงแล้วเขาไม่อยากอยู่แล้ว เขาไม่มีจุดหมายแล้ว ทุกอย่างมันว่างเปล่าอยากให้ผมคิดว่าเขาตัดสินใจดีแล้ว เขารู้สึกว่าถึงตัวเขาเปลี่ยนไปแต่คนรอบๆตัวเขาก็ยังเหมือนเดิม เขาเลยอยากไปแล้ว ฐานะผมก็แย่ลงจากโควิดผมเปิดร้านอาหาร ส่วนเขาทำงานฟรีแลนซ์ ผมคือเดือนชนเดือนแทบไม่เหลือเงินเลย  ตอนนี้เขายกเลิกงานทุกอย่างเขาบอกเขาอยากปล่อยว่างแล้วไม่อยากพยายามต่อแล้วเพราะแค่เรื่องเล็กๆเขายังรู้สึกแย่ขนาดนี้ ในอนาคตต้องเจออะไรอีกเยอะเขาจะทนได้ยังไง เขาไปเลยดีกว่า แล้วผมจะสามารถจัดการยังไงดี ถึงแม้ว่าตอนนี้เขายังอยู่แต่ไม่รู้ว่าเขาจะไปตอนไหน ขอความช่วยเหลือใครก็ไม่ได้ รู้สึกผิดที่ตัวเองทำอะไรไม่ได้ ได้แค่ประคองให้เขาอยากอยู่กับเรา แต่ดูเหมือนเขาจะไม่คิดอย่างนั้นแล้ว เขาเขียนทุกอย่างไว้แล้วในทุกเรื่องถ้าเขาจากไป ผมแอบเห็น เขียนถึงทุกคนถ้าเขาไม่อยู่ แล้วผมต้องรู้สึกยังไง ใจนึงไม่อยากให้เขาเจ็บปวดอีกแล้ว(ไม่ได้อยากให้เขาจากไปแต่อยากให้มีชีวิตต่อแต่ไม่รู้จะทำยังไง) อีกใจก็อาจจะดูแย่แต่อยากให้เขาไปอย่างสงบเหมือนกัน ตอนนี้ผมรู้สึกแย่กับตัวเองที่เหมือนไม่มีวิธียื้อเขาไว้แถมมีอีกใจเล็กๆที่สงสารเขามากอยากให้เขาไปแบบไม่เจ็บปวด ผมจะจัดการกับตัวเองยังไง แล้วจะช่วยเหลือเขาได้ยังไงบ้าง ถ้ากลับไปรักษาผมและแฟนผมต้องดิ้นรนหาเงินรักษา ซึ่งทำให้เขาเครียดมากอยู่ดีเพราะเขาน่าจะทำงานไม่ได้และรู้สึกเป็นตัวถ่วง เห้อ ตอนผมได้พิมพ์ผมก็สบายใจขึ้นนิดนึง อยากฟังความเห็นเพื่อนๆพี่ๆน้องๆว่าทำยังไงดี เขาเจ็บปวดมามากจริงๆผมเลยสงสารเขามากๆ แต่ทำอะไรไม่ได้รู้สึกตัวเองไม่มีประโยชน์ หรือผมควรทำใจไว้เลย ขอบคุณที่อ่านจนจบครับผมหาที่ระบายเหมือนกัน