สวัสดีครับ ปัจจุบันผมเรียนอยู่คณะวิศวะกรรมนานาชาติเเห่งหนึ่ง เป็นเด็กเรียนกลางๆ ไม่มีเพื่อนสนิทเลย อยู่ปี3กำลังขึ้นปี4เทอมหน้าครับ สถานการณ์ช่วงนี้ของผมเป็นสถานการณ์ที่หนักหน่วงที่สุดใน21ปีของชีวิตผมเเล้วล่ะครับ ตอนนี้ผมพึ่งเข้าร่วมเสร็จภารกิจจากการเเข่งขันระดับโลกเวทีหนึ่ง(ไม่ขอระบุนะครับ ผมไม่อยากให้คนที่รู้จักรู้) 1ปีที่ผ่านมาในระหว่างพัฒนาหลายๆอย่างก่อนส่งเเข่ง ผมอยู่ในที่ในฐานะน้องเล็กสุดของทีม มันเป็นหนึ่งในช่วงที่ทำงานหนักที่สุดของผมเลยก็ว่าได้ นั่งทำงานอยู่ห้องชมรมกับพี่ๆตั้งเเต่4โมงเย็นยันเที่ยงคืน ตี1 ตี2 ตลอดจนผูกพันกับห้องนั้นเลยก็ว่าได้  เเล้วมันน่าจะเป็นหนึ่งในช่วงที่ผมไม่รู้สึกว่าชีวิตผม “โดดเดี่ยว” เเต่หลังจากการเเข่งขันจบลง ผมต้องรับช่วงต่อจากรุ่นพี่ ทั้งทีม ทั้งชมรม เหลือเเค่ผมคนเดียว สถานะของผมตอนนี้คือว่างงานมีเเค่ฝึกงานไปเช้าเย็นกลับ ตารางชีวิตเปลี่ยนไป จากตอนเย็นที่จะไปนั่งทำงานที่ห้องชมรมกับรุ่นพี่กับคนในทีมก็ไม่มีเเล้ว กลายเป็นโดดเดี่ยวมากๆ ถึงรุ่นพี่ให้คำสัญญาว่าจะมาช่วย มันก็ยังมีหลายๆอย่างที่ผมตัวคนเดียวไม่รู้ว่าจะรับไหวไหม รึถ้าผมรับไม่ไหวเเล้วไม่ทำก็ไม่รู้ว่าชีวิตตัวเองจะมีคุณค่าไหม ที่ผ่านมาผมรู้สึกมีคุณค่าก็เเค่ตอนทำงานเเข่งให้ชมรม เพราะการเรียนผมก็กลางๆ เเล้วก็ชวดเเม้กระทั่งเกียรตินิยมอันดับ2ไปแล้ว จะไปเรียนต่อก็น่าจะลำบากเพราะทางบ้านไม่สนับสนุนเลย หลายๆอย่างทางบ้านผมมักจะบอกให้ผมเผชิญมันด้วยตัวเอง ตอนนี้ผมเริ่มคิดเยอะขึ้นเรื่อยๆ ปัญหารายวัน ความคาดหวัง อนาคต ชีวิตข้างหน้า อุปสรรคข้างหน้า จนไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ ไม่ก็อยากเป็นคนที่ไม่มีความรู้สึกไปเลย เพราะผมเหนื่อยที่จะต้องพัฒนาตัวเองตลอด กระตุ้นตัวเองตลอด ต้องดีขึ้นตลอด ซึ่งที่ผ่านมาในสถานการณ์คล้ายๆกันผมมักจะพื้นขึ้นมาได้ เเต่ครั้งนี้ผมรู้สึกว่าผมอาจจะไปไม่ไหว ปล.ผมอาจจะยังไม่กล้าพอขนาดฆตต. เเต่ผมว่าผมอยู่ในจุดที่ยินดีที่จะรับความตายเเล้วครับ
ขอโทษนะครับกระทู้นี้มันอาจจะอ่านเเล้วสับสน เเต่ตอนนี้ผมก็สับสนไม่รู้จะทำไงกับชีวิตเหมือนกันครับ
ช่วงนี้บ่อน้ำตาตื้นมากครับ จากคนที่มีนิสัยเเข็งๆ