สวัสดีค่ะ หนูมีเรื่องเครียดมากๆเรื่องนึงที่อยากได้ความคิดเห็นจากทุกๆคนค่ะ ตามหัวข้อเลยค่ะ หนูรู้สึกว่าพอหนูขึ้นม.ปลายมาเเล้วไม่มีความสุข รู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง ยิ้มที่รร.เเทบจะนับครั้งได้ เเล้วส่วนใหญ่ก็เป็นการยิ้มที่ไม่ได้มาจากความสุขจริงๆ หนูไม่รู้มันเป็นเพราะอะไร ตอนจบม.ต้นทุกคนต่างเเยกย้าย เพื่อนๆไปเรียนที่เดียวกัน เป็นกลุ่มๆ มีหนูคนเดียวที่เเยกออกมาเรียนไกลกว่าเพื่อนๆ เนื่องจากปัญหาการเดินทาง ตอนนั้นหนูรู้สึกโดดเดี่ยวมากค่ะเเต่ก็ไม่มีทางเลือกจริงๆ ตอนเปิดเทอมหนูคิดว่าทุกอย่างจะผ่านไปได้ด้วยดีเเต่มันไม่ใช่เลยค่ะ เนื่องจากว่าหนูไม่ใช่คนพื้นที่เเถวนั้น ไม่ได้อยู่ในเขตเเถวนั้น ย้ายมาจากต่างถิ่นคนเดียว ทุกๆคนในห้องดูมีกลุ่มก้อนกันมาตั้งเเต่ม.ต้นเเล้วเเต่หนูไม่มีใครเลย มาตัวคนเดียวลำพัง เเต่ไม่ใช่ว่าเพื่อนๆจะไม่คุยกับหนูนะคะ คือคุยกันเเต่ไม่ได้รับรู้ถึงความรู้สึกคำว่าเพื่อน เหมือนคุยเเค่ผ่านๆ หนูก็ได้เข้าไปอยู่มนกลุ่มเพื่อนกลุ่มนึง เพื่อนกลุ่มนั้นจบม.ต้นมาจากรร.เดียวกันเลยสนิทกันมากๆ เวลาหนูอยู่ในกลุ่มหนูรู้สึกเหมือนเป็นส่วนเกิน รู้สึกเหมือนไม่ได้เป็นตัวของตัวเอง ไม่ได้มีความสุขที่เเท้จริง พวกเค้าเหมือนจะมีหรือไม่มีหนูก็ได้ พวกเค้าไม่ได้สนใจว่าหนูจะไปไหน ต่อให้หนูจะหายไปพวกเค้าก็ยังคุยกัยสนุกสนานปกติ หฯรู้สึกเหมือนหนูพยายามจะยัดเยียดตัวเองเช้าไปในกลุ่มของพวกเค้า หนูยังคิดอยู่เลยว่าถ้าครูให้ทำงานกลุ่ม หยูต้องไปไหน ต้องทำยังไง ยกตัวอย่างเหตุการณ์ที่ทำให้หนูรู้สึกถึงความโดดเดี่ยวจริงๆคือ มีวันนึงครูเค้าประกาศว่าใครอยากเข้าชมรมดนตรีให้ไปสมัครมี่ห้องดนตรี หนูก็ถามเพื่อนกลุ่มนั้นว่าห้องดนตรีอยู่ไหน เพื่อนเลยบอกว่าอยู่ตรงนั้นไง เเล้วก็ชี้ๆไป เเล้วเพื่อนก็หัรไปนั่งคุยกันตามปกติ สนุกสนาน หนูก็ต้องเดินตามหาห้องดรตรีคนเดียว ปกติหนูเป็นคนที่สนุกสนาน ร่าเริง เป็นตัวสร้างเสียงหัวเราะในกลุ่ม เเต่ตอนนี้หนูเเทบไม่ยิ้มเลยด้วยซ้ำ เพราะมันไม่มีความสุขเหมือนก่อน มันไม่ได้ให้ความรู้สึกอบอุ่นเหมือนกลุ่มเพื่อนม.ต้น หนูรู้สึกว่าหนูไม่มีความสุขเหมือนเมื่อก่อนเลยค่ะ