ผมรู้สึกว่าตัวเองมีปัญหามีอาการซึมเศร้ามาหลายปีเเล้ว แต่ที่ผ่านมาผมเลือกที่จะไม่เเสดงอาการซึมเศร้านั่นออกมาให้ใครเห็น จนใครๆก็คิดว่าผมเข้มเเข็งมีภูมิต้านทานต่อโลกสูง เป็นคนเก่งที่พร้อมรับมือในทุกสถานการณ์.......ผมเป็นคนที่ไม่เคยได้กำลังใจจากที่ไหนผมให้กำลังใจตัวเอง พ่อเเม่มักพูดสบประมาทผม ท้าทายผม บางคนบอกกับผมว่า"ก็ทำให้มันเป็นเเรงผลักดันสิ" ใช่ผมก็ทำแบบนั้น ....แต่จริงๆเเล้วโคตรไม่ชอบเลย .......ไม่ว่าผมจะทำอะไร ทุกครั้งที่ผมทำสำเร็จก็ได้คำชมเล็กน้อย เเต่ถ้าทำพลาดก็โดนบ่น ทำดีเสมอตัว เเต่คาดหวังในตัวผมสูง
.........ผมไม่ค่อยมีความสุขในชีวิตเท่าไหร่นะ ทั้งๆที่มีผู้คนรอบด้านทั้งพ่อเเม่ เพื่อนฝูง แต่ผมกลับรู้สึกโดดเดี่ยว (เหมือนถูกมองข้ามตลอดอ่ะ) แบบว่าเพราะพวกเค้าเห็นว่าผมเข้มเเข็งเลยไม่ค่อยใส่ใจความรู้สึกหรือผลกระทบอุปสรรคที่ผมต้องเจอในชีวิตเท่าไหร่นัก "แกออกจะเข้มเเข็ง" "เก่งอยู่เเล้วเพื่อน" "ลูกมันช่วยเหลือตัวเองได้น่ะ" แทนที่จะรู้สึกดีแต่ผมกลับรู้สึกเกลียดคำพูดแบบนี้ไม่รู้ทำไม?? ภายนอกดูไม่เป็นไรเเต่สภาพจิตแตกร้าว
         คงเพราะที่ผ่านมาผมไม่ค่อยพูดเรื่องปัญหาส่วนตัว ไม่เคยบ่น ไม่เคยร้องไห้ไม่เคยท้อให้ใครเห็นมั้ง ทุกคนเลยไม่เข้าใจไม่ใส่ใจผมก็เป็นได้
ผมมีอาการซึมเศร้า(ไม่รู้ว่าถึงขั้นป่วยหรือเปล่า)มานานหลายปีเเล้ว ทุกครั้งที่มีอาการแบบนี้ ผมจะพยายามปรับความคิดผ่อนคลายตัวเองทันที ไม่ว่าความทุกข์จะหนักหนาสาหัสยังไงผมก็ลุยฝ่ามาได้ตลอด
         เเต่พอมาวันนึง(3มค61) ผมเริ่มรู้สึกไม่okกับชีวิตมากๆ ผมเครียด เครียดสะสม ทั้งเรื่องหน้าที่งานทั้งเรื่องผญ.ทิ้งทั้งเรื่องอนาคตที่ผมพยายามสร้างมาอีก วิธีการที่ผมใช้มาตลอดหลายปีเริ่มไม่ได้ผล ผมกดดันไม่มีทางออก ความคิดเรื่องทำร้ายตัวเองเข้ามาในหัวเป็นพักๆ ผมพยายามกำำจัดมัน ผมไม่ได้อยากตายผมเเค่อยากหลุดพ้นจากบ่วงกรรมนี้ ผมอยากหลับไปเเล้วไม่ตื่นมาแบกรับอะไรอีกเเล้ว .....
         ตอนนี้ผมพิมพ์ไปคิดทบทวนไป มันเริ่มรู้ดีขึ้นนะเหมือนได้ระบายกับสิ่งที่ตัวเองไม่เคยบอกให้ใครรู้
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านผมบ่นนะครับ ไม่รู้จะไประบายที่ไหนเเล้ว