เราเป็นคนที่อ่อนเเอ มีจิตใจที่ละเอียดอ่อน ซ้ำเเล้วเรายังเป็นคนที่อาภัพ ไม่มีวาสนา อยู่กินเเบบลุ่มๆดอนๆ มันมักจะมีสิ่งที่มาทำให้ตัวเรา จิตใจของเราบอบช้ำอยู่เสมอ ผ่านมากี่ครั้งเเล้วตัวเราก็ไม่มีจิตใจเเข็งเเรงซะที เราเคยปลอบใจตัวเองว่า ถ้าเราผ่านมันได้จิตใจเราจะเข้มเเข็งเอง เเต่มันก็เป็นไม่ได้สักที โดยที่เรามาตั้งกระทู้ครั้งนี้ก็เพราะว่าตอนเย็นวันหนึ่ง มันเกิดเหตุการณ์ที่มากกระทบจิตใจเรา เเต่ตอนนั้นเราก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เเต่พอกลับบ้านมานอนเราก็ฝันซึ่งฝันนั้นทำให้เราถึงกับร้องไห้สะอึกสะอื้นจนเราสะดุ้งขึ้นมาเเล้วยังร้องไห้ต่อไม่หยุดเฝ้าเเต่คิดอย่างนุ้นอย่างนี้ว่าทำไมเราจึงมีลักษณะที่เป็นเเบบนี้ เราก็ไม่อยากมี
จิตใจที่อ่อนเเอ เเต่บุคคลภายนอกเห็นซึ่งว่าเราเป็นคนที่เเข่งเเกร่ง เก่ง บางคนยังคิดว่าเราเป็นคนหยาบกระด้างด้วยซ้ำ เเต่ในใจจริงเเล้วนั้นเราเป็นเพียงผู้ที่อ่อนเเอทางจิตใจ เเละผู้เป็นคนที่อ่อนไหวทางจิตใจเท่านัน จึงอยากจะ
ขอให้ช่วยเเนะนำในเรื่อง
1.วิธีคลายทุกข์เวลาที่เรามีจิตใจที่เราอ่อนเเอที่สุด
2ทำตัวอย่างไรให้มีจิตใจที่เข้มเเข็ง ต่อสู้กับปัญหาได้ไม่หวั่น
จึงขอความกรุณาด้วยค่ะ