สวัสดีค่ะ ทุกๆคนที่บังเอิญผ่านมาเห็นกระทู้ของเรา ถ้าใครพอมีเวลาสักหน่อย สามารถมาไขข้อข้องใจให้เราหน่อยได้ไหมคะ?
กระทู้นี้เราจะมาตั้งคำถามเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนเราและตัวเราเองค่ะ มันอาจจะยาว(มากๆ)สักหน่อยนะคะ
ตอนนี้เราเรียนในส่วน ม.ปลาย จบแล้ว แต่ไม่ได้ไปเรียนต่อมหาวิทยาลัย แล้วเลือกไปทำงานแทน แต่เนื่องจากว่างานส่วนใหญ่ที่เราสนใจ จะรับคนที่อายุ 18 ปีบริบูรณ์แล้วเท่านั้น ตอนนี้เราเลยได้แต่นอนรออยู่ที่บ้าน และในช่วงนี้เราก็มักจะคุยกับเพื่อนสมัยเรียนคนนึงที่ตอนนี้รอไปไต้หวันอยู่บ่อยๆ
ในสมัยเรียนมัธยมปลายนั้น เรามีเพื่อนทั้งหมดด้วยกัน 3 คน ซึ่งเราขอแทนพวกเขาด้วยนามคำพวกนี้นะคะ
1.เพื่อน c
2.เพื่อน p
3.เพื่ิอน l
1.เพื่อน c :นั้นคือคนที่เราบอกไว้ว่ารอไปไต้หวัน เธอเป็นคนที่เราคุ้นเคยด้วยที่สุด เนื่องจากว่าตอนประถมเรียนที่เดียวกัน แต่ไม่เคยได้คุยกัน พอขึ้น ม.ต้น พวกเราก็ได้เรียนห้องเดียวกัน แต่ตอนนั้นเราสนิทกับคนอื่น ก็เลยไม่ได้คุยกันอยู่ดี แต่ว่าเธอมักจะมาช่วยเราจะการโดนแกล้งเสมอ(เราชอบโดนเพื่อนผู้ชายในห้องแกล้ง ซึ่งเราไม่เข้าใจว่าไปทำให้พวกนั้นโกรธอะไรเข้า ถึงชอบโดนแกล้งนัก) เธอเป็นเหมือนผู้ช่วยชีวิตเราเลยล่ะ
2.เพื่อน p :เราเพิ่งจะมาสนิทกับเธอคนนี้ตอน ม.4 เนื่องจากว่าเธอย้ายมาจากโรงเรียนอื่น เรามีอคติกับเธอคนนี้หน่อยๆ(ที่จริงก็ไม่หน่อยหรอก) ตั้งแต่เริ่มสนิทกัน เธอคนนี้มักจะชอบให้เราช่วยให้เราช่วยงานให้เสมอ เนื่องจากว่าเราเป็นพวกที่พอครูสั่งงานปุ๊ปด็เริ่มทำปั๊ป ทั้งที่วันกำหนดคืออีกหนึ่งอาทิตย์ให้หลัง ถ้าแค่ให้ช่วยเฉยๆเราไม่ว่าอะไรหรอก แต่มีหลายครั้งที่ถึงขั้นที่เราต้องทำงานแทนตลอด ช่วงแรกๆคือเกลียดมาก เกลียดถึงขั้นที่ว่า ตอนใกล้จะสอบปลายภาค ม.4 มีงานคู่ชิ้นใหญ่ชิ้นนึง คะแนน 30 คะแนน ถ้าไม่ส่งงานนี้จะติด ร. และไม่ได้ขึ้นชั้น และเราก็ทำงานนั้นให้เสร็จภายใน 2-3 วันคนเดียว และกำลังจะเอาไปส่ง โดยไม่สนเธอที่บอกว่าจะคู่กับเรา เราไม่รอให้เธอพูดอะไรและไปส่งงานให้ครูต่อหน้าเธอ ซึ่งเราโคตรสะใจสีหน้าเขาตอนนั้นเลย สุดท้ายเมื่อเราเห็นว่าเธอคนนั้นพยายามหาคู่แทบเป็นแทบตาย เราก็เลยเกิดสงสารขึ้นมาซะงั้น และสุดท้ายก็บอกไปว่าเราได้เขียนชื่อเธอใส่ไปด้วยแล้ว ตอนนั้นเราได้บอกให้เธอไปว่าต่อไปอย่าทำตัวแบบนี้อีก ให้ทำอะไรคนเดียวบ้าง แต่สุดท้ายจนเรียนจบ ก็คงบอกได้ว่า ถ้าไม่มีเราและคนอื่น เธอคนนี้คงเรียนไม่จบแน่ และพอเรียนจบแล้ว ก็ยังชอบมาตามให้เราแปลภาษาอังกฤษให้อยู่เลย
3.เพื่อน l :เรามีอคติต่อเธอคนนี้รองจาก เพื่อน p เรามาเริ่มมาสนิทกับเธอ คนนี้ตอน ม.4 เหมือนกัน และเธอคนนี้คือคนที่พาเพื่อน p มารู้จักกับเรา เธอคนนี้ยังทำเองบ้าง แต่พอมีงานกลุ่มทีไร กับทำน้อยสุดและมักจะเหมือนกับทำทุกอย่างเอง ทั้งๆที่เป็นเราต่างหากที่ทำมัน เรามักจะทำตั้งแต่หาข้อมูล,อุปกรณ์(ใช้ของเราฟรีๆ)-เขียน-วาด-ลงสี-นำเสนอยันตอบคำถามของครู ซึ่งเราโกรธมากที่เราแทบจะทำทุกอย่างแล้ว แต่พวกเขากลับเห็นเอาแต่ทำเป็นเห็นด้วยกับคำพูดของเธอคนนั้น และมันก็เป็นแบบนั้นมาจนเรียนจบ
แส
แต่ที่เรารับไม่ได้ที่สุดคือ เราแทบจะทำทุกอย่างด้วยตัวเอง และมักจะกระตือรือร้นในการตอบคำถามครูในห้องเรียน เธอก็มักจะได้คะแนนดีกว่าเราเสมอ แม้แต่ตอนสอบพวกเขาก็ยังเอาแต่มาลอกเราเลย มีแค่วิชาภาษาจีนเท่านั้นแหละที่เราเอาชนะเธอไม่ได้ สรุปคือ ตอนเรียนจบเกรดออกมาเป็น ของเรา เกรด 3.93 แต่ของเธอกลับเป็น 3.96 และเธอก็มักจะได้ทุนเรียนดีเสมอ บอกตรงๆว่าเราอิจฉาเธอมาก เนื่องจากว่าบ้านเราจนก็เลยได้ไปโรงเรียนวันละ 30 บ. พอแค่ซื้อข้าวกินหนึ่งมื้อ แต่พวกเธอกลับได้เงินมาโรงเรียนวันละ 100 บ. แล้วไหนจะครองครัวที่แสนรักใคา่กันนั่นอีก เนื่องจากว่าเราครอบครัวเราแตกแยกตั้งแต่เด็ก เราก็เลยไม่เคยได้รับความรักจากพ่อแม่เลย แถมยังโดนตีบ่อยๆจนโตมาไม่แข็งแรงอีก ทำให้ต้องเข้าโรงพยาบาลบ่อยๆ(บางที่ถึงขั้นต้องลาเป็นอาทิตย์ เพราะนอนโรงบาล แต่ถึงจะเป็นแบบนี้ เราก็ตามงานและมักจะส่งก่อนคนอื่นเสมอ ทำให้คะแนนไม่ตก) บอกตรงๆเลยว่า เราอิจฉาทุกอย่างของพวกเขา ทั้งครอบครัวที่รักใคร่กลมเกลียว และพร้อมซับพอร์ตกันและกันเสมอ มีแค่สิ่งนึงที่จะทำให้เาารู้สึกว่าอย่างน้อยเราก็ยังมีดีบ้างคือ ผลการเรียน แต่ฟ้าก็ไม่เป็นใจเสมอ สงสัยเราคงถูกฟ้าชะตาลิขิตให้เป็นแค่‘ตัวขี้แพ้ที่เอาแต่อิจฉาคนอื่น’ล่ะมั้ง55
ถึงเราจะโกรธหรือจะอิจฉาพวกเธอยังไง เราก็ทำได้เพียงยอมรับชะตานั่นแหละ ยอมรับว่าพวกเธอเป็นเพื่อนที่เราเลือกแล้ว จะมาเปลี่ยนใจทีหลังไม่ได้ อีกอย่างเราก็แทบจะไม่เคยคุยกับคนอื่นๆในห้องด้วย ถึงแม้ว่าพออยู่กับพวกเธอแล้วเราแทบจะเหมือนคนนอก แต่ก็ยังดีกว่าเป็นคนนอกจริงๆแหละนะ
ตอนนี้เราขอพูดถึงประเด็นหลักที่เราตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาเลยนะคะ ก่อนหน้านั้นเกริ่นซะยาวเลย ต้องขอโทษด้วยนะคะ
จะพูดว่าเราเป็นพวกเรียกร้องความสนใจคนนึงก็ได้ อันนี้เรารู้ตัวดีเลยไม่ีู้สึกอะไร เนื่องจากว่าอย่างที่เราบอกไว้ ครอบครัวเราแตกแยกแต่เด็ก แถมยังโดนทำร้ายบ่อยๆจนกลายเป็นคนที่เซนซิทีฟเรื่องความสัมพันธ์ไปเลย แล้วพอเรามีเพื่อนแก้ว ถึงเราจะไม่ชอบพวกเขายังไงเราก็เลยไม่เคยบอกอะไป และยอมให้พวกเขาเอาเปรียบเราแบบนี้ เพราะอย่างน้อยมันก็ดีกว่าที่เราไม่มีเพื่อนเลย แต่ว่าเราเป็นคนนึงที่เวลาเปิดปากแล้วหายนะจะมาเยือนก็เลยแทบจะจะกลายเป็นใบ้คนนึงและโดนเอาเปรียบกว่าเดิมอีก
เราเป็นคนนึงที่เวลาพูด จะพูดแต่ความจริงเสมอ ซึ่งมันก็ไม่ใช่เรื่องดีหรอกนะ เพราะบางคนก็ชอบให้ใช้คำพูดหลอกลวงแต่หังรื่นหูมากกว่าคำพูดที่จริงแต่เสียดแทงหัวใจ แล้วเราดันเป็นประเภทหบังซะด้วยสิ และนั่นก็ทำให้เราชอบโดนคนอื่นด่าเสมอ แถมเพื่อนเรายังเอาแต่บอกให้เราแก้นิสัยนี้ด้วย ทุกคนคงจะรู้ใช่มั้ย พูดน่ะมันง่าย แต่ทำน่ะยาก เราก็อยากแก้นิสัยนี้นะ แต่มันทำไม่ได้ไง เราชอบทุบตีบ่อยๆจนเก็บเอาความรู้สึกนั้นไว้จนกลายเป็นว่าเราก็กลายเป็นเหมือนคนที่เราเกลียดที่สุดด้วยการพูดทำร้ายจิตใจคนอื่น จนสุดท้ายเราก็เลยแก้ไขปัญหานี้ด้วยการไม่คุยไปเลย ถ้าเรื่องที่จะพูดไม่เกี่ยวกับเรื่องเรียน เราจะไม่ยอมเปิดปากพูดเด็ดขาด
แต่ถึงเราจะทำแบบนี้น เราก็รู้ตัวดีว่าเราพูดทำร้านจิตใจคนอื่นไปมากแค่ไหน เราก็เลยเอาแต่คิดว่า ถ้าเรียนจบแล้วเราก็คงโดนทิ้งแล้วแหละ ถึงแม้ว่าพวกเขาจะเอาเปรียบเรื่องการเรียนกับเรายังไง พวกเขาก็มักจะช่วยเราบอกเรื่องงานตอนที่เราไม่ไปเรียนเสมอ เราก็เลยรู้สึกกังวลมาก แต่จนตอนนี้พวกเขาก็ยังไม่ทิ้งเราไปไหนและยังโทรมาคุยด้วยเสมอ
แต่ปัญหาก็คือ เนื่องจากว่าวันนี้ พวกเธอที่อุตส่าห์กลับมาอยู่พร้อมหน้าพร้อมกันได้อย่างยากลำบากเพื่อจะมาเลี้ยงส่ง เพื่อน c ที่จะไปไต้หวันในอีกสองอาทิตย์ ได้มาชวนเราด้วย และคอนแรกเราก็รับปากไปแล้วว่าจะไปด้วย แต่เรากลับป่วยกะทันหันขึ้นมาซะงั้น เราก็เลยปฏิเสธ เพื่อน c ที่อุตส่าห์มารับเราถึงบ้าน(เนื่องจากว่าบ้านเธอใกล้กับเราที่สุดก็เลยมารับเรา เรายังขับมอไซค์ไม่ค่อยคล้อย เนื่องจากเพิ่งฝึกได้ไม่นาน) เรารู้สึกผิดมาก แต่ไม่กล้าที่จะบอกขอโทษออกไป เราควรจะทำยังไงดี?
ถึงเราจะไม่ชอบพวกเธอยังไง แต่เราก็อดที่จะยอมรับไม่ได้ว่า พวกเธอกลายเป็นสีสันในชีวิตเราไปแล้ว แต่เรากลับทำให้สีสันนั้นจางลงไป เราควรจะทำยังไงให้สีสันนั้นกลับมาสดใสเหมือนเดิมดี?
ความสัมพันธ์ที่เรียกว่า‘เพื่อน’?
กระทู้นี้เราจะมาตั้งคำถามเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนเราและตัวเราเองค่ะ มันอาจจะยาว(มากๆ)สักหน่อยนะคะ
ตอนนี้เราเรียนในส่วน ม.ปลาย จบแล้ว แต่ไม่ได้ไปเรียนต่อมหาวิทยาลัย แล้วเลือกไปทำงานแทน แต่เนื่องจากว่างานส่วนใหญ่ที่เราสนใจ จะรับคนที่อายุ 18 ปีบริบูรณ์แล้วเท่านั้น ตอนนี้เราเลยได้แต่นอนรออยู่ที่บ้าน และในช่วงนี้เราก็มักจะคุยกับเพื่อนสมัยเรียนคนนึงที่ตอนนี้รอไปไต้หวันอยู่บ่อยๆ
ในสมัยเรียนมัธยมปลายนั้น เรามีเพื่อนทั้งหมดด้วยกัน 3 คน ซึ่งเราขอแทนพวกเขาด้วยนามคำพวกนี้นะคะ
1.เพื่อน c
2.เพื่อน p
3.เพื่ิอน l
1.เพื่อน c :นั้นคือคนที่เราบอกไว้ว่ารอไปไต้หวัน เธอเป็นคนที่เราคุ้นเคยด้วยที่สุด เนื่องจากว่าตอนประถมเรียนที่เดียวกัน แต่ไม่เคยได้คุยกัน พอขึ้น ม.ต้น พวกเราก็ได้เรียนห้องเดียวกัน แต่ตอนนั้นเราสนิทกับคนอื่น ก็เลยไม่ได้คุยกันอยู่ดี แต่ว่าเธอมักจะมาช่วยเราจะการโดนแกล้งเสมอ(เราชอบโดนเพื่อนผู้ชายในห้องแกล้ง ซึ่งเราไม่เข้าใจว่าไปทำให้พวกนั้นโกรธอะไรเข้า ถึงชอบโดนแกล้งนัก) เธอเป็นเหมือนผู้ช่วยชีวิตเราเลยล่ะ
2.เพื่อน p :เราเพิ่งจะมาสนิทกับเธอคนนี้ตอน ม.4 เนื่องจากว่าเธอย้ายมาจากโรงเรียนอื่น เรามีอคติกับเธอคนนี้หน่อยๆ(ที่จริงก็ไม่หน่อยหรอก) ตั้งแต่เริ่มสนิทกัน เธอคนนี้มักจะชอบให้เราช่วยให้เราช่วยงานให้เสมอ เนื่องจากว่าเราเป็นพวกที่พอครูสั่งงานปุ๊ปด็เริ่มทำปั๊ป ทั้งที่วันกำหนดคืออีกหนึ่งอาทิตย์ให้หลัง ถ้าแค่ให้ช่วยเฉยๆเราไม่ว่าอะไรหรอก แต่มีหลายครั้งที่ถึงขั้นที่เราต้องทำงานแทนตลอด ช่วงแรกๆคือเกลียดมาก เกลียดถึงขั้นที่ว่า ตอนใกล้จะสอบปลายภาค ม.4 มีงานคู่ชิ้นใหญ่ชิ้นนึง คะแนน 30 คะแนน ถ้าไม่ส่งงานนี้จะติด ร. และไม่ได้ขึ้นชั้น และเราก็ทำงานนั้นให้เสร็จภายใน 2-3 วันคนเดียว และกำลังจะเอาไปส่ง โดยไม่สนเธอที่บอกว่าจะคู่กับเรา เราไม่รอให้เธอพูดอะไรและไปส่งงานให้ครูต่อหน้าเธอ ซึ่งเราโคตรสะใจสีหน้าเขาตอนนั้นเลย สุดท้ายเมื่อเราเห็นว่าเธอคนนั้นพยายามหาคู่แทบเป็นแทบตาย เราก็เลยเกิดสงสารขึ้นมาซะงั้น และสุดท้ายก็บอกไปว่าเราได้เขียนชื่อเธอใส่ไปด้วยแล้ว ตอนนั้นเราได้บอกให้เธอไปว่าต่อไปอย่าทำตัวแบบนี้อีก ให้ทำอะไรคนเดียวบ้าง แต่สุดท้ายจนเรียนจบ ก็คงบอกได้ว่า ถ้าไม่มีเราและคนอื่น เธอคนนี้คงเรียนไม่จบแน่ และพอเรียนจบแล้ว ก็ยังชอบมาตามให้เราแปลภาษาอังกฤษให้อยู่เลย
3.เพื่อน l :เรามีอคติต่อเธอคนนี้รองจาก เพื่อน p เรามาเริ่มมาสนิทกับเธอ คนนี้ตอน ม.4 เหมือนกัน และเธอคนนี้คือคนที่พาเพื่อน p มารู้จักกับเรา เธอคนนี้ยังทำเองบ้าง แต่พอมีงานกลุ่มทีไร กับทำน้อยสุดและมักจะเหมือนกับทำทุกอย่างเอง ทั้งๆที่เป็นเราต่างหากที่ทำมัน เรามักจะทำตั้งแต่หาข้อมูล,อุปกรณ์(ใช้ของเราฟรีๆ)-เขียน-วาด-ลงสี-นำเสนอยันตอบคำถามของครู ซึ่งเราโกรธมากที่เราแทบจะทำทุกอย่างแล้ว แต่พวกเขากลับเห็นเอาแต่ทำเป็นเห็นด้วยกับคำพูดของเธอคนนั้น และมันก็เป็นแบบนั้นมาจนเรียนจบ
แส
แต่ที่เรารับไม่ได้ที่สุดคือ เราแทบจะทำทุกอย่างด้วยตัวเอง และมักจะกระตือรือร้นในการตอบคำถามครูในห้องเรียน เธอก็มักจะได้คะแนนดีกว่าเราเสมอ แม้แต่ตอนสอบพวกเขาก็ยังเอาแต่มาลอกเราเลย มีแค่วิชาภาษาจีนเท่านั้นแหละที่เราเอาชนะเธอไม่ได้ สรุปคือ ตอนเรียนจบเกรดออกมาเป็น ของเรา เกรด 3.93 แต่ของเธอกลับเป็น 3.96 และเธอก็มักจะได้ทุนเรียนดีเสมอ บอกตรงๆว่าเราอิจฉาเธอมาก เนื่องจากว่าบ้านเราจนก็เลยได้ไปโรงเรียนวันละ 30 บ. พอแค่ซื้อข้าวกินหนึ่งมื้อ แต่พวกเธอกลับได้เงินมาโรงเรียนวันละ 100 บ. แล้วไหนจะครองครัวที่แสนรักใคา่กันนั่นอีก เนื่องจากว่าเราครอบครัวเราแตกแยกตั้งแต่เด็ก เราก็เลยไม่เคยได้รับความรักจากพ่อแม่เลย แถมยังโดนตีบ่อยๆจนโตมาไม่แข็งแรงอีก ทำให้ต้องเข้าโรงพยาบาลบ่อยๆ(บางที่ถึงขั้นต้องลาเป็นอาทิตย์ เพราะนอนโรงบาล แต่ถึงจะเป็นแบบนี้ เราก็ตามงานและมักจะส่งก่อนคนอื่นเสมอ ทำให้คะแนนไม่ตก) บอกตรงๆเลยว่า เราอิจฉาทุกอย่างของพวกเขา ทั้งครอบครัวที่รักใคร่กลมเกลียว และพร้อมซับพอร์ตกันและกันเสมอ มีแค่สิ่งนึงที่จะทำให้เาารู้สึกว่าอย่างน้อยเราก็ยังมีดีบ้างคือ ผลการเรียน แต่ฟ้าก็ไม่เป็นใจเสมอ สงสัยเราคงถูกฟ้าชะตาลิขิตให้เป็นแค่‘ตัวขี้แพ้ที่เอาแต่อิจฉาคนอื่น’ล่ะมั้ง55
ถึงเราจะโกรธหรือจะอิจฉาพวกเธอยังไง เราก็ทำได้เพียงยอมรับชะตานั่นแหละ ยอมรับว่าพวกเธอเป็นเพื่อนที่เราเลือกแล้ว จะมาเปลี่ยนใจทีหลังไม่ได้ อีกอย่างเราก็แทบจะไม่เคยคุยกับคนอื่นๆในห้องด้วย ถึงแม้ว่าพออยู่กับพวกเธอแล้วเราแทบจะเหมือนคนนอก แต่ก็ยังดีกว่าเป็นคนนอกจริงๆแหละนะ
ตอนนี้เราขอพูดถึงประเด็นหลักที่เราตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาเลยนะคะ ก่อนหน้านั้นเกริ่นซะยาวเลย ต้องขอโทษด้วยนะคะ
จะพูดว่าเราเป็นพวกเรียกร้องความสนใจคนนึงก็ได้ อันนี้เรารู้ตัวดีเลยไม่ีู้สึกอะไร เนื่องจากว่าอย่างที่เราบอกไว้ ครอบครัวเราแตกแยกแต่เด็ก แถมยังโดนทำร้ายบ่อยๆจนกลายเป็นคนที่เซนซิทีฟเรื่องความสัมพันธ์ไปเลย แล้วพอเรามีเพื่อนแก้ว ถึงเราจะไม่ชอบพวกเขายังไงเราก็เลยไม่เคยบอกอะไป และยอมให้พวกเขาเอาเปรียบเราแบบนี้ เพราะอย่างน้อยมันก็ดีกว่าที่เราไม่มีเพื่อนเลย แต่ว่าเราเป็นคนนึงที่เวลาเปิดปากแล้วหายนะจะมาเยือนก็เลยแทบจะจะกลายเป็นใบ้คนนึงและโดนเอาเปรียบกว่าเดิมอีก
เราเป็นคนนึงที่เวลาพูด จะพูดแต่ความจริงเสมอ ซึ่งมันก็ไม่ใช่เรื่องดีหรอกนะ เพราะบางคนก็ชอบให้ใช้คำพูดหลอกลวงแต่หังรื่นหูมากกว่าคำพูดที่จริงแต่เสียดแทงหัวใจ แล้วเราดันเป็นประเภทหบังซะด้วยสิ และนั่นก็ทำให้เราชอบโดนคนอื่นด่าเสมอ แถมเพื่อนเรายังเอาแต่บอกให้เราแก้นิสัยนี้ด้วย ทุกคนคงจะรู้ใช่มั้ย พูดน่ะมันง่าย แต่ทำน่ะยาก เราก็อยากแก้นิสัยนี้นะ แต่มันทำไม่ได้ไง เราชอบทุบตีบ่อยๆจนเก็บเอาความรู้สึกนั้นไว้จนกลายเป็นว่าเราก็กลายเป็นเหมือนคนที่เราเกลียดที่สุดด้วยการพูดทำร้ายจิตใจคนอื่น จนสุดท้ายเราก็เลยแก้ไขปัญหานี้ด้วยการไม่คุยไปเลย ถ้าเรื่องที่จะพูดไม่เกี่ยวกับเรื่องเรียน เราจะไม่ยอมเปิดปากพูดเด็ดขาด
แต่ถึงเราจะทำแบบนี้น เราก็รู้ตัวดีว่าเราพูดทำร้านจิตใจคนอื่นไปมากแค่ไหน เราก็เลยเอาแต่คิดว่า ถ้าเรียนจบแล้วเราก็คงโดนทิ้งแล้วแหละ ถึงแม้ว่าพวกเขาจะเอาเปรียบเรื่องการเรียนกับเรายังไง พวกเขาก็มักจะช่วยเราบอกเรื่องงานตอนที่เราไม่ไปเรียนเสมอ เราก็เลยรู้สึกกังวลมาก แต่จนตอนนี้พวกเขาก็ยังไม่ทิ้งเราไปไหนและยังโทรมาคุยด้วยเสมอ
แต่ปัญหาก็คือ เนื่องจากว่าวันนี้ พวกเธอที่อุตส่าห์กลับมาอยู่พร้อมหน้าพร้อมกันได้อย่างยากลำบากเพื่อจะมาเลี้ยงส่ง เพื่อน c ที่จะไปไต้หวันในอีกสองอาทิตย์ ได้มาชวนเราด้วย และคอนแรกเราก็รับปากไปแล้วว่าจะไปด้วย แต่เรากลับป่วยกะทันหันขึ้นมาซะงั้น เราก็เลยปฏิเสธ เพื่อน c ที่อุตส่าห์มารับเราถึงบ้าน(เนื่องจากว่าบ้านเธอใกล้กับเราที่สุดก็เลยมารับเรา เรายังขับมอไซค์ไม่ค่อยคล้อย เนื่องจากเพิ่งฝึกได้ไม่นาน) เรารู้สึกผิดมาก แต่ไม่กล้าที่จะบอกขอโทษออกไป เราควรจะทำยังไงดี?
ถึงเราจะไม่ชอบพวกเธอยังไง แต่เราก็อดที่จะยอมรับไม่ได้ว่า พวกเธอกลายเป็นสีสันในชีวิตเราไปแล้ว แต่เรากลับทำให้สีสันนั้นจางลงไป เราควรจะทำยังไงให้สีสันนั้นกลับมาสดใสเหมือนเดิมดี?