ก็เรื่องรถไฟฟ้าความเร็วสูงเชื่อม 3 สถานี   ดอนเมือง  สุวรรณภูมิ  อู่ตะเภา
ที่เครือซีพีได้สัมปทานไป

เรื่องนี้  ฮือฮามาแล้วเมื่อปี 2563   ที่ซีพียื่นซองประกวดราคาไม่ทันตามเวลาที่กำหนด
จึงโดนตัดออกจากการเปิดซอง   แต่ซีพีก็แสดงอภินิหารฟ้องศาล  และศาลก็พิพากษาให้ซีพีชนะคดี
ให้คณะกรรมการประกวดราคาต้องรับซองซีพีแม้จะยื่นซองเกินเวลาก็ตาม  ด้วยเหตุผล  แม้จะเกินเวลาแต่ยังไม่มีการเปิดซองของใคร
และผลก็ปรากฎว่า  ซีพีชนะ  ได้สัมปทานไปครองแบบชิว ๆ    เป็นปรากฎการณ์ใหม่ของการยื่นซองประกวดราคาแม้ว่าจะเกินเวลาแต่ก็ชนะได้

แต่ถึงวันนี้  ผ่านมาสามปี   ยังไม่มี ไม่เริ่ม ไม่อะไรเลย  ในการก่อสร้างตามสัญญาสัมปทาน
เรียกว่า  ดินสักก้อนก็ไม่ได้ขุด  เสาเข็มสักต้นก็ไม่ได้ตอก  รางรถสักเส้นก็ไม่ได้วาง   ทุกอย่างยังว่างเปล่า
นั่นเพราะซีพียื่นเรื่องต่อหน่วยงานรัฐ ขอปรับแก้เปลี่ยนแปลงสัญญาสัมปทาน  เมื่อยังไม่มีคำตอบจากรัฐ  การก่อสร้างจึงไม่เริ่ม

ก็แปลกดี  สามปีผ่าน  หน่วยงานรัฐจะยอมให้ซีพีแก้ไขสัญญา หรือไม่ยอม  ก็ไม่ว่าอะไร
เงียบ ๆ งึม ๆ งำ ๆ  ทำเป็นต่อรองกันอยู่อย่างนั้น   แบบรอสัญญาณจากผู้มีอำนาจในการจะเอื้อหรือไม่เอื้อซีพี

สัมปทานนี้  เป็นการร่วมทุนระหว่างเอกชนกับรัฐ
รัฐบาลต้องจ่ายเงินร่วมทุนให้ซีพี  และขณะเดียวกัน  ซีพีนอกจากควักเงินทุนร่วมแล้ว  ยังต้องจ่ายค่าสัมปทานด้วย
ตรงนี้แหละ  ที่ซีพีขอแก้ไขสัญญา  คือ  ขอแก้ให้รัฐบาลจ่ายเงินร่วมทุนเพิ่ม  และขอแก้ให้ซีพีจ่ายค่าสัมปทานลดลง

ชนะการประมูลมาแบบอภินิหารไม่พอ   ยังจะมาขอแก้ไขสัญญาแบบงานยังไม่เริ่มสักนิดซะอีก
เอาแต่ได้แบบนี้   ถ้าไม่ใช่ซีพีคงโดนปรับ โดนยกเลิกสัญญาไปนานแล้ว  ไม่ใช่นิ่งเป็นขอนไม้มาสามปีอยู่แบบนี้

ไม่เคยเอื้อประโยชน์ใครจริง ๆ