ตอนเเรกเรานั่งสมาธิ เเล้วเห็นเเสงที่สว่างมากครับ อารมณ์เหมือนมีเเสงอยู่เหนือหัวเรา เเล้วมันสาดส่องลงมาที่ตัวเรา เเล้วก็มีอาการ ขนลุก เหมือนมีลม ออกจาก รูผิวหนังทั่วรายกาย อารมณ์ตอนนั้นคือรู้สึก ดีเลยครับ เเต่เราไม่ได้สนใจเราเเค่รับรู้ พอผ่านไปสักพัก เราปวดขา เพราะนั่งมานานเเล้ว เลยออกจากการนั่งสมาธิ เพราะไม่อยากฝืนเลยเปลี่ยน มานอนทำสมาธิ รับรู้บลมหายใจปกติ นั่นเเหละฮะ พอผ่านไปสักพัก รู้สึกเหมือนลมหายใจหายไปเลย ปกติเราจะรับรู้ ลมหายใจ ที่ปลายจมูก เเล้วเหมือนเราจะเผลอหลับ เห็นภาพนี้เเหละ เป็นภาพที่เหมือนลืมตา ก็คือเห็นภาพห้องเรา เเต่พอจะเอามือไปจับ ภาพมันเเตกสลายไปเลย ผ่านไปนานเเค่ไหนเราไม่รู้ ก็เห็นภาพอีก เหมือนภาพที่เราเคยเห็นในชีวิตประจำวันนี่เเหละฮะ พอเอามือไปจับภาพเเตกสลายเหมือนเดิม ทุกครั้งที่เอามือไปโดน ภาพจะเเตกสลาย พอภาพเเตก เหมือนเราได้หลุดออกมาจากฝัน พอออกมาเราก็รู้ว่าทำสมาธิอยู่ ขยับมือได้ปกติ รับรู้เสียงได้ปกติ เเต่เราไม่ได้ลืมตานะ เป็นเเบบนี้อยู่2-3รอบ คืออาการนี่เป็นอาการหรอครับ ผมพึ่งได้ฝึกประมาณ อาทิตย์กว่าๆ ตอนเด็กๆอายุ8-9ขวบเคยตามพ่อกับเเม่ไป ปฎิบัติธรรมที่วัดหลวงพ่อจรัญอยู่ครับ  ตอนเราอายุ17นะครับ ตอนเเรกก็ใช้ ยุบหนอ พองหนอ เเล้วเพ่งไปจมูก เเล้วก็บังคับ ท้องให้หายใจเข้าออก เเบบที่เราต้องการ ทำได้สักพัก ปวกหัวมากเลยครับ ก็ออกจากสมาธิ เเล้วก็คิดอะไรไปเลื่อย เเล้วอยู่ๆก็นึกถึง ธรรมชาติจะคัดสรรสิ่งที่ไม่มากเกินไป ไม่นอย เกินไป อย่างเช่นเอาง่ายๆเลยนะครับ ต้นไม้นี่เเหละ ถ้าได้รับเเสงน้อยเกินไป ก็อาจจะทำให้ตายได้ ถ้าได้รับเเสงมากเกินไปก็เหี่ยวเเละอาจจะตายได้ คิดได้เเบบนั้น ก็เลยพอมันตึงเกินไป