สืบเนื่องมาจากกระทู้ที่แล้วที่เราบอกว่าโดนมิจฉาชีพหลอกจนหมด พอระยะเวลาผ่านไปสักพัก ความคิดมันก็ยังวันอยู่แต่เหตุการณ์ในวันนั้นว่าทำไมตอนนั้นเราถึงไม่ตั้งสติดีๆ นะ ทำไมถึงต้องไปหลงเชื่อด้วย โง่ให้เค้าหลอกเฉย ทำไมรู้สึกว่าพอตั้งใจจะทำอะไรสักอย่าง ก็ผิดพลาดไปหมด แล้วทำไมต้องมาพลาดกับคนพวกนี้ด้วย แผลนในอนาคตที่เราวางไว้ต้องพังไปหมด  เงินเก็บที่อุตส่าห์เพียรพยายามเก็บมาทั้งหมดหายไป เฮ้อ แล้วอีกกี่ปีเราถึงจะเก็บได้ใหม่กันนะ แค่คิดมันก็ท้อแล้ว  เพราะเราอยากทำทุกอย่างให้สำเร็จก่อนพ่อกับแม่เราจะเกษียน ซึ่งมันก็ใกล้เข้ามาแล้ว 😩

เหตุการณ์ครั้งนี้จะว่าเป็นบทเรียนก็คงเป็นบทเรียน แต่ก็สร้างแผลในใจให้ไม่น้อยเลย เพราะตอนนี้แค่คนใกล้ตัวพูดถึงมิจฉาชีพก็มีอาการคล้ายคนเป็นแพนิคซะงั้น 😔 แถมกลัวการเก็บเงินไว้ในธนาคารอีกต่างหาก (กลัวโดนดูด+กลัวใจตัวเองด้วย) แต่แค่ครึ่งปีนี้ก็สาหัสแล้ว แล้วกว่าจะหมดปี  

แต่เราก็รู้แหละ ว่าต่อให้คิดเรื่องนี้วนๆ ไป ก็ไม่สามารถกลับไปแก้ไขอะไรได้ แต่ก็นะทำไมเรื่องแบบนี้ต้องมาเกิดขึ้นกับช้านนน กำลังมีความสุขอยู่ดีๆ แท้ๆ

ปล.แค่ระบายเฉยๆ นะคะ 😩  แต่ใครมีวิธีการจัดการกับความคิดหรือแนวทางก็เสนอแนะได้ค่ะ