ตอนนี้ตัวเราอายุ 26 ปี เป็นโรคซึมเศร้าหรือโรคเรียกร้องความสนใจ
ก่อนหน้านี้ตอนก่อนเราจะอายุ 25-26 ปี เราเป็นคนที่ร่าเริงมาก สร้างรอยยิ้มให้ทุกคน เราคอยช่วยเหลือทุกคนที่เข้ามาในชีวิตเรา เราเป็นผู้หญิงคนนึงที่มีความสุขมาก ทำงานหาเงิน ตั้งแต่เรียนจบมาเราไม่เคยใช้ชีวิตวัยรุ่นเลยจริงๆ เราเรียนจบ ปวส. เรียนจบได้ 2-3 เดือนเราตัดสินใจไม่เรียนต่อและทำงานเลย เราทำงานมาหลายงานมาก จนวันนึงเราสอบติดเป็นพนักงานจ้างเหมาของรัฐ เงินเดือนโอเคมากสำหรับการอยู่บ้านเกิดตัวเอง เราทำงานผ่านไป 1 ปี จนเราออกรถได้ด้วยตัวเอง อยากได้อะไรเราเก็บจังซื้อ เราพอมีเงินที่จะแบ่งเบาภาระที่บ้าน เรามีน้องสาวอยู่ 1 คน เราให้เค้าทั้งอย่าง ไม่เคยให้เค้าเป็นเหมือนเรา อยากได้อะไรเราหาเราซื้อให้อยากไปไหนเราพาไป ซัพพอร์ตทุกอย่าง จนวันนึง ชีวิตเรากลับมาถึงจุดที่ล้มแบบหนักมาก เรานึกไม่ออกเลยด้วยซ้ำว่าตอนนั้นเกิดออะไรขึ้น เราหมดตัว ทุกอย่างที่เรามีเราเริ่มปล่อยขายออก ทองที่เรามีเราเริ่มขายเพื่อเอาเงินมาหมุน จนวันนึงเราเข้าไปในวงโคจรของการเล่นแชร์ เป็นวงที่ใหญ่ๆมากๆเราคิดแค่ว่า ถ้าเราได้เงินตรงนี้มาเราจะลุกได้ เราหยิบยืมทั้งนอกและในระบบ ทั้งเพื่อนและคนรู้จักเพียงเพราะแค่คิดว่าเอามาระยะเวลาสั้นๆ ได้มาเราก็ปิดจบทั้งหมดเราคิดแค่นี้ เราหวังแค่ว่าครอบครัวเราจะสบายเราสามารถซัพพอร์ตเค้าได้แต่ไม่ใช่อย่างที่คิด ทุกอย่างผิดแผนเราไปหมด เราไม่ได้เงินตรงนี้ ทุกอย่างที่เราวางแผนไว้มันพังหมด เราไม่โทษใครเราโทษตัวเองที่หวังทุกอย่างมากจนไม่ลืมหูลืมตาไม่นึกถึงความผิดหวังทำอะไรเกินตัว ปัญหาที่ตามมาหลังนี้คือ เราเริ่มส่งงวดรถไม่ทัน เราเริ่มส่งภาระเราไม่ไหว แต่เรายังโชคดีที่มีแฟนที่ซัพพอร์ตเราดีมาก เค้าช่วยเราทุกทางหามาช่วยปิดตรงนั้นตรงนี้ แต่เรากำลังดึงคนอื่นเข้ามาเดือดร้อนไปกับเรื่องของเราด้วย ปัญหามันไม่จบเท่านี้ พอเราเริ่มจะลุกได้ก็มีเรื่องอื่นเข้ามา จนตอนนี้เราหาทางออกไม่ได้ สิ่งที่เราต้องการมากที่สุดคือครอบครัว แต่มีใครเคยเป็นมั้ยครอบครัวไม่ใช่เซฟโซนของเรา เราปรึกษาไม่ได้ เราพูดไม่ได้ ทุกครั้งที่มีปํญหาเล็กน้อยที่เราพอจะให้เค้าช่วยบ้าง ทำงานมาเหนื่อยบ้าง กลับมาคำถามจากคนในครอบครัว " โตแล้วปัญหาแค่นี้ยังผ่านไปไม่ได้จะใช้ชีวิตได้ยังไง " " ตอนกูอายุเท่ากูเหนื่อยกว่านี้ " ซึ่งเราจะไม่ลงรายละเอียดว่าครอบครัวใจร้ายกับเรามากขนาดไหน ใช่ เรากลายเป็นโรคซึมเศร้าขั้นรุนแรง เราพึ่งยานอนหลับทุกวัน เรานอนร้องไห้ทุกคืน เรานอนไม่ได้เลยสักคืน หนักกว่านั้น เราคิดฆ่าตัวตายทั้งวัน ใช่ เราทำมันจริงๆ แต่เราไม่ตาย แฟนเราดึงสติเราให้เรายังอยู่อยุ่เพื่อเขา เราพยายามมากๆ เราทำงานหนักกว่าเดิมหาหนักกว่าเดิม ทางไหนเราไปได้เราไป แต่โชคชะตาไม่เคยใจดีกับเราเลย ทุกอย่างมันก็พังลงอีกไม่เป็นแบบที่เราคิด เราหาเงินใช้หนี้สายตัวแทบขาด แต่มันก็ไม่เคยพอสักที เราเอาโทรศัพท์ไปจำนำ เราปรึกษาที่บ้านว่าเราจะขายรถ แต่ไม่เป็นผลเลย ไม่มีใครยอมแล้วก็ด่าเราเราจมอยู่กับความรู้สึกแบบนี้มา 1 ปี เราพยายามจะทำให้มันดีขึ้นเพื่อตัวเองและเพื่อคนข้างหลัง ปัญหามันหนักขึ้นทุกวัน มันมากจนตัวเราจะรับไหว
วันนี้เรากำลังจะหายไป
เราเหนื่อยมาก เราเหนื่อยจนร่างกายและใจเรารับไม่ไหว เราพยายามมากแล้วจริงๆ
นี่คงเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่เราได้พูดได้ระบาย เราไม่เคยเข้าใจคนที่เค้าคิดอยากตายจนมาเจอกับตัวเอง คนที่เค้าอยากตายเป็นคนที่คิดทบทวนมากแล้ว คิดทุกวันคิดตลอดเวลา ทุกครั้งที่เราคิดแต่เราไม่ทำเพราะเรายังมีสิ่งที่เราอยากทำ อยากมีชีวิตอยู่เพื่อทำสิ่งนั้น แต่วันนี้เราก้าวขาไม่ไหว เรารักชีวิตเรามากเรารักสิ่งที่เข้ามาในชีวิตเรา เราพยายามรักษาน้ำใจทุกคน เราเคยคิดว่าสักวันมันจะดีขึ้นแต่มันไม่มีวันนั้นเลย เราใช้เวลา 1 ปีในการทำให้ทุกอย่างมันลงตัวให้มันดีขึ้น ตอนนี้เราไม่ไหวแล้วเราไม่อยากเอาภาระของเราไปทิ้งไว้ที่ใคร ไม่อยากเป็นตัวปัญหาของใครแล้ว พึ่งจะเข้าใจก็วันนี้ "การตายไม่น่ากลัวเท่าการมีชีวิตอยู่" เรากำลังจะเห็นแก่ตัวที่จะหนีทุกคนแต่เราแค่อยากรักตัวเองไม่ให้ตัวเองเจ็บไปมากกว่านี้แค่นั้นเอง.
ทำไมคนเราถึงคิดว่าการฆ่าตัวตายคือการคิดสั้น
ก่อนหน้านี้ตอนก่อนเราจะอายุ 25-26 ปี เราเป็นคนที่ร่าเริงมาก สร้างรอยยิ้มให้ทุกคน เราคอยช่วยเหลือทุกคนที่เข้ามาในชีวิตเรา เราเป็นผู้หญิงคนนึงที่มีความสุขมาก ทำงานหาเงิน ตั้งแต่เรียนจบมาเราไม่เคยใช้ชีวิตวัยรุ่นเลยจริงๆ เราเรียนจบ ปวส. เรียนจบได้ 2-3 เดือนเราตัดสินใจไม่เรียนต่อและทำงานเลย เราทำงานมาหลายงานมาก จนวันนึงเราสอบติดเป็นพนักงานจ้างเหมาของรัฐ เงินเดือนโอเคมากสำหรับการอยู่บ้านเกิดตัวเอง เราทำงานผ่านไป 1 ปี จนเราออกรถได้ด้วยตัวเอง อยากได้อะไรเราเก็บจังซื้อ เราพอมีเงินที่จะแบ่งเบาภาระที่บ้าน เรามีน้องสาวอยู่ 1 คน เราให้เค้าทั้งอย่าง ไม่เคยให้เค้าเป็นเหมือนเรา อยากได้อะไรเราหาเราซื้อให้อยากไปไหนเราพาไป ซัพพอร์ตทุกอย่าง จนวันนึง ชีวิตเรากลับมาถึงจุดที่ล้มแบบหนักมาก เรานึกไม่ออกเลยด้วยซ้ำว่าตอนนั้นเกิดออะไรขึ้น เราหมดตัว ทุกอย่างที่เรามีเราเริ่มปล่อยขายออก ทองที่เรามีเราเริ่มขายเพื่อเอาเงินมาหมุน จนวันนึงเราเข้าไปในวงโคจรของการเล่นแชร์ เป็นวงที่ใหญ่ๆมากๆเราคิดแค่ว่า ถ้าเราได้เงินตรงนี้มาเราจะลุกได้ เราหยิบยืมทั้งนอกและในระบบ ทั้งเพื่อนและคนรู้จักเพียงเพราะแค่คิดว่าเอามาระยะเวลาสั้นๆ ได้มาเราก็ปิดจบทั้งหมดเราคิดแค่นี้ เราหวังแค่ว่าครอบครัวเราจะสบายเราสามารถซัพพอร์ตเค้าได้แต่ไม่ใช่อย่างที่คิด ทุกอย่างผิดแผนเราไปหมด เราไม่ได้เงินตรงนี้ ทุกอย่างที่เราวางแผนไว้มันพังหมด เราไม่โทษใครเราโทษตัวเองที่หวังทุกอย่างมากจนไม่ลืมหูลืมตาไม่นึกถึงความผิดหวังทำอะไรเกินตัว ปัญหาที่ตามมาหลังนี้คือ เราเริ่มส่งงวดรถไม่ทัน เราเริ่มส่งภาระเราไม่ไหว แต่เรายังโชคดีที่มีแฟนที่ซัพพอร์ตเราดีมาก เค้าช่วยเราทุกทางหามาช่วยปิดตรงนั้นตรงนี้ แต่เรากำลังดึงคนอื่นเข้ามาเดือดร้อนไปกับเรื่องของเราด้วย ปัญหามันไม่จบเท่านี้ พอเราเริ่มจะลุกได้ก็มีเรื่องอื่นเข้ามา จนตอนนี้เราหาทางออกไม่ได้ สิ่งที่เราต้องการมากที่สุดคือครอบครัว แต่มีใครเคยเป็นมั้ยครอบครัวไม่ใช่เซฟโซนของเรา เราปรึกษาไม่ได้ เราพูดไม่ได้ ทุกครั้งที่มีปํญหาเล็กน้อยที่เราพอจะให้เค้าช่วยบ้าง ทำงานมาเหนื่อยบ้าง กลับมาคำถามจากคนในครอบครัว " โตแล้วปัญหาแค่นี้ยังผ่านไปไม่ได้จะใช้ชีวิตได้ยังไง " " ตอนกูอายุเท่ากูเหนื่อยกว่านี้ " ซึ่งเราจะไม่ลงรายละเอียดว่าครอบครัวใจร้ายกับเรามากขนาดไหน ใช่ เรากลายเป็นโรคซึมเศร้าขั้นรุนแรง เราพึ่งยานอนหลับทุกวัน เรานอนร้องไห้ทุกคืน เรานอนไม่ได้เลยสักคืน หนักกว่านั้น เราคิดฆ่าตัวตายทั้งวัน ใช่ เราทำมันจริงๆ แต่เราไม่ตาย แฟนเราดึงสติเราให้เรายังอยู่อยุ่เพื่อเขา เราพยายามมากๆ เราทำงานหนักกว่าเดิมหาหนักกว่าเดิม ทางไหนเราไปได้เราไป แต่โชคชะตาไม่เคยใจดีกับเราเลย ทุกอย่างมันก็พังลงอีกไม่เป็นแบบที่เราคิด เราหาเงินใช้หนี้สายตัวแทบขาด แต่มันก็ไม่เคยพอสักที เราเอาโทรศัพท์ไปจำนำ เราปรึกษาที่บ้านว่าเราจะขายรถ แต่ไม่เป็นผลเลย ไม่มีใครยอมแล้วก็ด่าเราเราจมอยู่กับความรู้สึกแบบนี้มา 1 ปี เราพยายามจะทำให้มันดีขึ้นเพื่อตัวเองและเพื่อคนข้างหลัง ปัญหามันหนักขึ้นทุกวัน มันมากจนตัวเราจะรับไหว
วันนี้เรากำลังจะหายไป
เราเหนื่อยมาก เราเหนื่อยจนร่างกายและใจเรารับไม่ไหว เราพยายามมากแล้วจริงๆ
นี่คงเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่เราได้พูดได้ระบาย เราไม่เคยเข้าใจคนที่เค้าคิดอยากตายจนมาเจอกับตัวเอง คนที่เค้าอยากตายเป็นคนที่คิดทบทวนมากแล้ว คิดทุกวันคิดตลอดเวลา ทุกครั้งที่เราคิดแต่เราไม่ทำเพราะเรายังมีสิ่งที่เราอยากทำ อยากมีชีวิตอยู่เพื่อทำสิ่งนั้น แต่วันนี้เราก้าวขาไม่ไหว เรารักชีวิตเรามากเรารักสิ่งที่เข้ามาในชีวิตเรา เราพยายามรักษาน้ำใจทุกคน เราเคยคิดว่าสักวันมันจะดีขึ้นแต่มันไม่มีวันนั้นเลย เราใช้เวลา 1 ปีในการทำให้ทุกอย่างมันลงตัวให้มันดีขึ้น ตอนนี้เราไม่ไหวแล้วเราไม่อยากเอาภาระของเราไปทิ้งไว้ที่ใคร ไม่อยากเป็นตัวปัญหาของใครแล้ว พึ่งจะเข้าใจก็วันนี้ "การตายไม่น่ากลัวเท่าการมีชีวิตอยู่" เรากำลังจะเห็นแก่ตัวที่จะหนีทุกคนแต่เราแค่อยากรักตัวเองไม่ให้ตัวเองเจ็บไปมากกว่านี้แค่นั้นเอง.