ก่อนอื่นเลยเริ่มตั้งแต่ช่วงม.2 เพื่อนไม่เล่นด้วย เราเลยแยกไปอยู่กลุ่มอื่นช่วงนั้นชีวิตไม่สนุกสุดๆ และที่บ้านชอบด่าเราต่างๆ จนความรู้สึกก็ดำดิ่งลงมาสุดๆ ตอนช่วงปิดเทอมใหญ่ ม.3 เรามักร้องไห้และต้องรีบอาบน้ำเร็วๆ เพราะกลัวตัวเองคิดอะไรแปลกๆ แต่บอกก่อนว่าเรามีอาการอื่นๆร่วมด้วย แบบชอบลบลู่สิ่งต่างๆ แต่ทั้งในใจไม่อยากคิดแต่ก็หยุดไม่ได้ ณ ช่วงปิดเทอมม.3 ตอนนั้นเราอาบน้ำอยู่แล้วร้องไห้แต่ตอนนั้นมันหนักมากจริงๆ มันเศร้าอะไรไม่รู้แบบชีวิตแย่สุดๆ มันบรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ แล้วอาการอย่างอื่นชอบนอนเยอะ เพลีย ทำไรก็ช้า คิดมาก ย้ำคิดย้ำทำ ชอบเหมอใจลอย หลงลืม อยู่กับเพื่อนก็รู้สึกไม่จอย นั่งรถโดยสารคนเดียวก็เศร้า เป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้อะ แต่มันแย่มากๆๆสุดๆ แต่จะบอกคนอื่นว่าเรารู้สึกแบบนี้ๆๆ เราก็กลัวว่าคนอื่นจะคิดว่าเราเป็นบ้า จนวันนึงรู้สึกไม่ไหวกับตัวเองแล้ว จึงตัดสินใจบอกแม่ สิ่งที่ไม่คาดคิดเลยคือแม่รับฟังและปลอบใจเราเว้ย เราเลยคิดว่าเราไม่แปลกแยกกับคนอื่นอย่างที่คิด แม่ให้ไปพบจิตแพทย์ เราก็เล่าอาการเรา เขาก็จะชักถามปัญหาต่างๆ ถึงสาเหตุ เราได้ยาซึมเศร้ามากินระยะนึง เราเปิดใจคุยกับเพื่อนๆแต่คนรอบข้างก็เหมือนว่าเราคิดไปเองนั้นนู้นนี่ แต่ ณ ตอนนั้นเราก็เริ่มไม่ได้ใส่ใจแล้ว เราเลือกที่จะพูดคุยกับแม่มากขึ้น ครอบครัวดีขึ้น จนอาการเราดีขึ้นมาแล้ว จึงได้หยุดยา อยากฝากบอกคนที่คิดว่าตัวเองแปลกกลัวคนอื่นคิดว่าเราบ้า ไม่เลยเรากำลังประสบกับโรคๆนึง ซึ่งมันสามารถรักษาหายได้ เราต้องสร้างสภาพแวดล้อมที่ดีให้ตัวเอง เช่น พาแต่สิ่งดีๆเข้ามาในชีวิต ณ ตอนนั้นก็เหมือนจะเป็นเพราะมีแฟนด้วย หัวใจจึงมีคนถนอมมากขึ้น แหะๆ จขกท.นั้นสามารถผ่านช่วงแย่ๆมาได้  ผู้ที่ประสบกับโรคนี้อยู่จขกท.เชื่อว่าต้องหายได้แน่นอน สู้ๆนะคะ