เรามีพี่น้อง3คน เราเป็นลูกคนกลางห่างกันคนละ3ปี แต่เรารสเหนื่อยมากๆ ที่เราต้องคอยทำให้ทุกอย่างตอนแรกเราก็เต็มใจทำให้ทุกคนเพราะอยากให้ทุกคนสบาย แต่เราก็ท้อมากเพราะเวลาเราทำให้เราไม่ได้ขออะไรมากเลยอะ คือเก็บให้แล้วก็อย่าสร้าง แบบเราล้างเก็บทุกอย่างหมดแล้วลืมตาทุกอย่างก็กลับมาเป็นเหมือน กินตรงไหนทิ้งตรงนั้น หุงข้าวก็ต้องรอให้เราหุงทั้งๆที่ทำกันเป็นชุดนรก็ไม่ซักไม่ให้เราซักเครื่องเราต้องซักมือเท่านั้น เวลาเรานอนตื่นมาเขาก็กินข้าวกันแล้ว โดยที่ไม่มีอะไรเหลือให้เราเลย ซื้อของมาก็มีแต่ของตัวเองกันหมด เรารสเหนื่อยที่ต้องอยู่กับคนเห็นแก่ตัวมากๆ แต่มันตัดออกจากชีวิตไม่ได้เพราะว่าเขาเป็นพี่น้อง เราไม่เข้าใจว่าทำไมถึงน้ำใจให้กันเลย เรารสเหมือนเราเป็นทาสพวกเขา เราโมโหมากๆแต่ละครั้งแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ได้แต่เงียบ