ทำไมนักท่องพระไตรปิฏกเกือบทุกคน เชื่อว่า จิตสูญ นิพพานสูญ ครับ

ถ้าจิตสูญ พระพุทธเจ้าและพระอรหันต์ ปรินิพพาน แล้วใครไปนิพพานครับ???

ถ้าจิตสูญ ใครเวียน ว่าย ตาย เกิด ในวัฏสงสาร??

ถ้าจิตสูญ ใครทำกรรมไว้ก็ไม่ต้องรับผลของกรรม ทั้งกรรมดีและกรรมชั่ว???

มีความเชื่อแบบนี้ไม่เป็นมิจฉาทิฏฐิ???

ส่วนของผมเห็นว่า (จากการปฏิบัติ) จิตไม่สูญ จิตเป็นผู้เวียนว่าย ตาย เกิด จิตเป็นผู้เสวยผลของกรรม ทั้งกรรมดีและกรรมชั่ว ที่จิตเกิด-ดับ คือ จิตรับรู้อารมณ์ สุข ทุกข์ โลภ โกรธ หลง เกิด-ดับตลอดเวลา
เมื่อจิตมีปัญญาจากการทำทาน ศีล สมาธิและเจริญปัญญา (วิปัสสนา) เกิดปัญญารู้ว่ากายและความคิดล้วนไม่ใช่จิต เราเกิดจากอุปทาน ความหลงและอวิชาของจิต เมื่อจิตมีปัญญา ย่อมไม่หลงยึดคำว่า กายและความคิด นั้นคือ เรา

จิตของพระอรหันต์ (คิดเอง) คือ อารมณ์มากระทบแต่ไม่ทำให้จิตเศร้าหมองเหมือนน้ำกลิ้งในใบบอน ไม่ยึดมั่นในกายอีก เมื่อกายนี้ดับไป จิตก็ดับ ไม่กลับมาเกิดอีกในวัฏสงสาร จิตไม่ได้สูญไปไหนไปสู่ความว่างที่ไร้สมมุติใดๆ ที่สูญ คือ สูญจากวัฏสงสาร