ตอนนี้กำลังมีความรู้สึกที่เหนื่อย คือเจออะไรที่มันบอบบางก็พร้อมร้องไห้ ต้องการที่พึ่งแต่เหมือนเขาจะไม่ชอบที่เราชอบพูดเชิง อยากหายไป เราพยายามไม่คิดแล้วนะคะ แต่มันเหมือนยิ่งห้ามยิ่งคิด แต่ละอย่างที่เราเจอ คนอื่นอาจจะมองว่าเป็นเรื่องเล็กๆ แต่สำหรับเรา มันใหญ่พอสมควรเลยนะคะ ที่ต้องแบกรับอะไรแบบนี้ไว้ 
ปัญหาครอบครัว หนี้สิน เรียน ค่าเทอม ค่าหอ เราอยากที่จะแบ่งเบาภาระ แต่พ่อแม่เราไม่ยอมให้ไปทำงาน.....แล้วเราจะเอาเงินที่ไหนเรียน ที่ไหนช่วย แต่เขายืนยันไม่ให้ทำ จะบอกว่าเราหัวอ่อน เชื่อคนง่ายก็ได้ ไว้ใจคนง่าย หูเบา งี้ได้ไหม เรารู้สึกเป็นภาระ ทั้งเพื่อนและแฟน เหมือนปล่อยพลังงานด้านลบ ตลอดเวลา มันเหมือนว่าเราไม่ควรเกิดมารึป่าว พิมพ์มานี้แค่อยากที่จะระบาย ความรู้สึก มันดูน่าสมเพชตัวเอง ที่ต้องเป็นแบบนี้ ทั้งๆที่ พยายามเข้มแข็ง ทำเหมือนไม่คิดอะไร แอบร้องไห้ แต่ตอนนี้เราเหมือนใจเริ่มร้าวแล้วเลย เราคุยเรื่องทุน นานมาก แต่พ่อแม่ไม่เข้าใจแล้วด่า หาว่าเราไม่สนใจอะไรเลย
เราจะต้องเป็นแบบไหนหรอ ขยันแบบเดิมไม่พอหรอ เหนื่อยแล้ว แต่ก็แบบ คนอื่นเหนื่อยกว่าเจอหนักกว่ายังไม่คิดจะตายแบบเราเลย ทำไมเราอ่อนแอจัง อยากไหลตาย หรืออะไรก็ได้ที่ไม่ทรมาน เราเหนื่อย ไม่รู้จะอยู่ไปให้กินค่าแรงชีวิตไปทำไม